http://image.ohozaa.com/i/954/ufjtsh.jpg
"คุณอยู่ที่กรุงเทพกี่ปีแล้วครับ?"
"ดิฉีนดูไม่เหมือนคนกรุงเทพหรอค่ะ?"
"เปล่าครับ-คุณเป็นคนสวยและดูดี"
"ขอบคุณค่ะ ใครๆก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นค่ะ"
"ผมพูดจริงๆนะ ผมรู้สึกได้ตามที่เห็นกับตา มองมองมาที่โต๊ะคุณตลอด เหมือนคุณนั่งคอยใคร ผมหมายถึงคนรักครับ"
"เราเลิกลากันนานแล้วค่ะ-ก็ดีเหมือนกันนะค่ะ บางทีเราเป็นโสด ไม่ต้องฟังเสียงโทรศัพย์ว่ากี่ทุ่มแล้ว"
"คุณชอบเที่ยวกลางคืน? ผมหมายถึงคุณคงชอบนั่งมองดาว"
"ค่ะ-ดิฉันชอบกลางคืนมากค่ะ-ดิฉันเกิดที่นี่ หมายถึงดิฉันเป็นคนกรุงเทพโดยกำเหนิด แต่ก็ชอบไปเที่ยวตามชนบทออกบ่อยๆค่ะ แถวๆเมืองลำพูนและจังหวัดไกล้เคียง"
"ไม่น่าเชื่อ-ผมมองคุณผิดไป"
"ไม่ผิดหรอกค่ะ-แปลกตรงไหนค่ะ? ดิฉันเป็นคนในเมือง จะผิดบาปอย่างไรถ้าจะหลงไหลบรรยากาศแบบหนาวๆ เพื่อนๆบางคนบอกว่าดิฉันเหมือนศิลปินในคราบชุดออฟฟิต ค่ะ"
"ห้า ห้า ห้า"
"คุณหัวเราะดิฉันทำไมหรอค่ะ?"
"ขอโทษ-ผมอาจเสียมารยาทครับ คุณน่ารัก"
"แค่นี้หรอค่ะ?"
"ผมกลัวคุณเบื่อ"
"ตื่นเต้นค่ะ-ดิฉันชอบให้คุณถาม?"
"คุณชอบผู้ชายที่เดินเข้ามาในชีวิตทุกคนหรอครับ? "
"ไม่ค่ะ"
"หมายถึง?"
"ดิฉันยอมรับนะค่ะว่าชอบคุณ ชอบการแต่งตัวและมีรสนิยม ฟังดูสนุก อีกอย่างคุณดูเป็นหนุ่มมากค่ะ"
"คุณพูดจริง"
"สาบาน-จะให้ดิฉันสาบานก็ได้ค่ะ"
"คุณแน่ใจหรอครับว่าพูดถึงอะไร?
"แน่ใจค่ะ-คืนนี้คุณนอนค้างที่กรุงเทพไหมค่ะ"
"ครับ-ถ้าคุณจะกรุณาผมบ้าง?
ผมคลืงแก้วเหล้าแล้วมองดูดาวลอยเคว้งคว้างบนท้องฟ้า เสียงเพลงแจ็สซ์บรรเลงผ่านโซดาฟูฟ่องพรายระยิบ เม็ดไฝ่ใต้ริมฝีปากบอบบาง รอยสักผีเสื้อโบยบินทาบเนื้อนวล ซบใบหู ความสวยของหล่อนน้ำหอมชวยโชยกระทบจมูก แฟชั่นราคาแพงของสยามสแควร์มาบุญครองเซ็นเตอร์และสยา มพารากอน ผมยอมรับว่าหล่อนสวยจากปลายเล็บถึงปลายขนทุกเส้นประด ับบนเรือนร่าง
แนบเอกสาร 4057758
นาฑีต่อมาผมรู้สึกถึงความเย็นและร้อนรุ่มสลับกันในห้ องแอร์คอนดิชั่น เสียงน้ำฝักบัว ไหล ซิก ซิก เชื่องช้าราวเกียจคร้าน สายลมพัดผ่านมูลี่สีชมพูปลิวไสวในราตรี โคมไฟหรี่แสงนวลผ่องนุ่มนิ่ม สะโพกโคนขาขาวอวบอิ่ม ปรกผลิแย้มน้ำค้างพรม หล่อนเอนกายแนบชิดสะบัดไหว ปุยนุ่นสีขาวปลิวเล่นลม รอยจูบของหล่อนบนซอกคอ หล่อนโถมเบียดจูบด้วยปลายลิ้นฉกตวัด เหมือนจอมยุทธชักกระบี่ฉวัดเฉวียนพริ้วในสายลม บริเวณนั้นอยู่เนิ่นนาน เสียงหายใจลึกและคร่ำครวญ
ผมพยายามคลายวงแขน และรั้งเอวหล่อนไว้ไปที่บานหน้าต่าง เม็ดเหงื่อพรั่งพรูบนเรือนร่างแตกพร่าดั่งห่าฝน ผมเอื้อมมือคลำหาไฟแช็คมาจุกสูบบุหรี่ ลูบศรีษะหล่อนแผ่วเบาเหมือนกับการเป็นการให้พรอย่างเ งียบๆ ผมไม่เข้าใจเหตุผลอ่อนโยนนี้ แต่มันทำให้ความรู้สึกเราตื่นเต้นหวั่นไหวในใจ น้ำตาแห่งความสุขก็ไหลพรูเป็นสายอยู่ในร่องแก้ม
เรากลืนกินกันและกันอย่างคล้องจอง กับอากาศโรแมนติคและหล่อนรื่นเริงเหมือนผีเสื้อราตรี กลางคืน
ผมได้แต่ยิ้มรำพึง ขอบคุณป่าคอนกรืต
Bookmarks