------------------
" No Women No cry............"
ภาค อธิบาย.....เขียนแบบนายใช้ พลังงาน เยอะเกิน ขอรับเพื่อน ..........
ที่บ้านพักลำพูน.....
หลังจากฟื้นตื่น หลับ เหมือนสลบ หรือโดนทุบหัว เรามาถึงShopเราลำพูน เมื่อวาน บ่ายอ่อน ๆ เปลี่ยนคัน ส่งบัดดี้ไปซื้อมะม่วงสุก เป็นตะกร้าใหญ่ ๆ
ที่ตลาด ขายส่ง ตัวเมือง เชียงใหม่แฟนเค้าขาย ข้าวเหนียวมะม่วง อยู่ ครับ เลยส่งเค้ากลับบ้านที่เชียงใหม่
แล้วทำหน้าที่พ่อที่ดี ไปรับลูกสาว เรียนพิเศษที่ สามธิต ม.ช. เลยกลับ เข้าบ้าน ลำพูน ...
ส่งที่บ้านไปจับจ่ายซื้อ ข้าวของอีก กว่าจะได้ เข้าบ้านก็สองทุ่มกว่า
เราคุ้นเคยกับ ปั้มน้ำมัน ร้านข้าวต้ม อาหารตามสั่ง อาหาร Fast Food ประทัง ชีวิต
ยกคันเร่ง เหยียบส่ง เหยียบเบรค เหยียบคลัทช์ change gear คอสะพาน หยอดหลุม ดูกระจก ข้าง ซ้าย -ขวา กระจกหลัง
ฟังเสียงเครื่องยนต์ เสียงยางสัมผัสถนน ตำรวจ ตั้งด่าน อ่ะเปล่า การจอดริมทาง ผู้คนเดินทาง ร้านรวง ข้างทาง
การนอนหลับ ข้ามคืนในห้องเก๋ง ฝากระโปรงรถ ในกระบะ บนเบาะหลัง ลานจอดริมทาง ศาลาที่พัก หลังปั้มน้ำมัน โรงแรมน้อยใหญ่ แล้วแต่เมืองที่ไป
ทุกวินาทีที่ผ่านไป แปรเปลี่ยนเป็นประสบการณ์เข้ามา อะไรก็เกิดขึ้นได้ สิ่งลี้ลับ อุบัติเหตุ สยดสยอง อโหสิ สิ่งไม่คาดคิด บนทาง High Way ระหว่างเมือง
การควบคุมตัวเอง การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า การมีสติ สมาธิ และ ฟังเสียงของ หัวใจ ตัวเอง อิ ๆ .....
ที่พัทยา ค่าครองซีพค่อนข้างสูง เราทานอาหารตามสั่ง 2 จาน โค้ก 2 ขวด ร้อยกว่าบาท สูงกว่าบ้านเราเยอะเลย ขอรับเพื่อน เหมือนต้องวางแผนดี ๆ สำหรับคนที่งบจำกัด
แดดแจ่ม ลมแรง แต่ไม่ร้อนได้กลิ่นไอทะเล ท้องฟ้าสดใส เหมือนหัวใจ ใครบางคน..........
เราออกจาก ศรีราชา มาทุ่มกว่า จอดนอนในรถที่ จ. ตาก 3 ชั่วโมง พร้อมสเปรย์ ฉีดกันยุง หมด พลังงาน ทั้งคู่
จากพัทยา มา ลำพูน ภายในคืนเดียวก็ล้า เต็มทน ยังต้องไปวน เชียงใหม่อีก นี่แหละ คือ ชีวิต....
" เป็นกำลังให้ ทุกท่าน ในการ ดำเนินชีวิต...."
----- Pat Lumphun เจ้าค่ะ.----[/QUOTE]
ผมได้รับจดหมายซึ่งจ่าหน้าซองด้วยลายมือที่ผมคุ้นเคย เป็นอย่างดี ผมเก็บจดหมายไว้ในกระเป๋าเสื้อเพราะยังไม่ต้องการจะเ ปิดอ่าน ในขณะที่ผมปลีกตัวเองเข้ามานั่งในร้านกาแฟ เพราะข้างนอกนั้นดูวุ่นวายกับชีวิตประจำวัน เสียงคนเรือถือใบโฆษณาชวนเชื่อตะโกนโหวกเหวกเชื้อเชฺ ิญนักท่องเที่ยว เสียงผีเสื้อราตรีสบถคำหยาบกร้าวใส่ลูกค้าดูคล้ายชาว ตะวันออกกลาง เสียงรถสองแถว เสียงมอเตอร์ไซค์รับจ้างขัดปาดหน้าผ่านแดดจัดจ้าน และอีกหลายเสียงที่ตามมา
ผมนั่งฟังเพลงระบบสเตอร์ริโอที่แขวนติดฝาผนัง และดี่มกาแฟอย่างไม่รีบร้อน โยนรอยยิ้มทักทายให้กับโต๊ะข้างๆ รู้สึกถึงความเย็นของแอร์คอนดิชั่น ผมนั่งผ่อนคลายในท่าที่สบายที่สุด แสงไฟโฉบฉาบไล้แก้วกาแฟสะท้อนเงางามถึงขนมเค้กสีครีม ในตู้เย็นขนาดกลางสีสันสดสวย เสียงพนักงานมอบรอยยิ้มและหล่นถ้อยคำมารยาทงดงาม "สวัสดีค่ะ-รับอะไรดีค่ะ?" เสียงช้อนกระทบขอบถ้วยกาแฟ และเสียงหญิงสาวแสนสวยสำเนียงเพราะพริ้ง "ลาเต้ค่ะ"
ผมหยิบจดหมายที่อุ่นด้วยไอจากายตัวเองออกมา นั่งมองลายลือที่จ่าหน้าซองอยู่เนิ่นนานโดยไม่เปิดอ่ าน ผมคิดว่าในซองจดหมายนั้นคงมีข้อความน่ารักซุกซนเต้นร ะบำ ภาษาสละสลวย ระทึกชวนตื่นเต้น ผมต้องใช้จินตนาการของตัวเองผสมปนเปไปกับตัวอักษรเย้ ายวนนั้น ด้วยความรู้สึกที่จริงแล้วหัวใจของเราปราถนาที่บอกอะ ไร ลายมือของพี่เต้เหมือนเด็กหนุ่มวัยระเริง คึกคะนองเหมือนม้า เขียนแบบอารมณ์เร่งเร้า ติดริมชายหาดทะเลบางแสนในโมเตลห้องสี่เหลี่ยมและเธอผ ู้น่ารัก ให้อารมณ์กระสันต์ ทั้งอ่อนไหว ละมุนละไม แสงไฟกระทบใบหน้า ยามมองผ่านบานหน้าต่างเห็นเรือน้อยใหญ่ลอยเคว้งคว้าง กลางทะเล พาตัวเองจินตนาการไปไกลแสนไกล สุดปลายฟ้า เธอและเขา(พี่เต้)พร้อมจะทอดกายเรืงรมย์ ความรักและความสุขปริ่มล้นทะลักโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่ อาจปฎิเสธอารมณ์ในอ้อมแขน เร่าร้อน ลูบไล้ บางเบา นุ่มนวล ด้วยเปลวแห่งราคะถึงความปราถนาอภิรมย์ของทั้งสองอย่า งเอิบอิ่ม
ผมเปิดผนึกฉบับถัดมา พี่โอหนุ่มหล่อสุพรรณฝันหวาน พี่ปานบางแสนและพี่ดาบเปิ้ลเขาเขียนได้ดีกว่าคนแต่งบ ทกวีตำราคนไหนๆทั้งสิ้น "จดหมายของเขาผมอ่านสนุกกว่าอะไรทั้งหมด" ตัวอักษรไม่มีวี่แววจะน้อยใจ บอกอารมณ์ รัณจวนและเพลิดเพลิน เย็นย่ำตะวันตกดินพี่ปานยังนั่งอยู่ที่ออฟฟิต มะลิวรรณเพื่อนสนิทเสน่หานั่งแนบชิดข้างด้วย "สุดที่รัก" ผมหยิบจดหมายจากพี่พัตรลำดับสุดท้ายขึ้นมาอ่าน ความตื่นเต้นจากการได้เห็นรูปเคลื่อนไหวผ่านสายลม ซึ่งเป็นภาพที่ผมประทับใจ ปลุกหลายสิ่งหลายอย่าง ทำให้เกิดพลังมหาศาลและเม็ดเหงื่อเต็มใบหน้า ทั้งก่อให้เกิดความภาคเพียรภูมิใจต่อผมยิ่งนัก
ความคิดคำนึงของพี่น้องเราทั้งหมดเหมือนรถไฟที่พุงไป ข้างหน้าด้วยความรวดเร็วสุดขีด ผมวางจดหมายทั้งสี่ฉบับไว้ข้างๆแก้วกาแฟ ผมไม่คิดเลยว่าจดหมายปลายทางซึ่งความคิดคำนึงของเราจ ดจ่อรอคอยอยู่นั้น จะพุ่งสวนมาในทิศทางเดียวกัน ผมยังนั่งอยู่ในร้านกาแฟกับรอยยิ้มอีกเป็นเวลานาน แล้วหยิบจดหมายนั้นทวนอีกสองสามรอบ มองใบไม้เล่นลม ฟองคลื่นกระทบฝั่งสม่ำเสมอ
จากน้องชายผิวสีสุดที่รักยิ่ง
Bookmarks