ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ
octzilla
บทที่3....ผมอ่านข้อความนี้ ไม่ถึงกับสะทกสะท้อนเท่าใดนัก นั่นอาจจะเป็นเพราะ..ผมไม่เคยเรียกร้องสิ่งเหล่านี้จ ากพ่อ..นอกจากครั้งนึง..ผมยังจำได้ดี มันอยู่ในช่วงของวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ เลยวัยแฟนฉันเข้าสู่วัยแฟนกัน
..โตแล้วเพื่อนเยอะกิจกรรมก็พิสดารแปลกใหม่..จึงไม่แ ปลกที่ผู้ใหญ่เช่นพ่อจะมองว่าลูกชายกำลังนอกลู่นอกทา งไปจากขอบเส้นที่พ่อขีดไว้ยาวเหยียด
..และเมื่อมีโทรศัพท์ดังขึ้นวันนึงมาจากฝ่ายปกครองว่ า..ลูกชายของพ่อปฎิบัติตัวไม่ตรงตามกฎระเบียบของโรงเ รียน ทรงผม กางเกง รองเท้า ถุงเท้า
....คืนวันนั้นจึงเกิดการสอบสวนขึ้นในห้องของพ่อ และตามมาด้วยการลงทัณฑ์ที่ผมคุ้นชิน พ่อตี พ่อเสียหน้า พ่อผิดหวัง พ่อไม่ชอบที่เสียศักดิ์ศรีในสังคม
......ทำไมถึงทำ ทำไมไม่เหมือนคนอื่นๆ...ทำไมไม่ใฝ่ในการเรียนให้ดี.. ทำไมทำไมๆๆ.....ทำแบบนี้ผิดไหม..พ่อถามก่อนจะฟาดลงหน ึ่งทีหลังผมพยักหน้า..ผมยอมให้พ่อตีเหมือนเช่นเคยที่ คิดตามว่า..เออ จริงด้วย เราเองที่ทำผิด..เมื่อรู้ผิด..ทำได้ก็ต้องพยักหน้ายอ มรับผิดได้ คำสอนเป็นเรื่องที่พึงสดับ และจำไว้ นั่นเป็นเพียงผลกำไรที่ผมจะเก็บเกี่ยวได้แลกกับความเ จ็บ ว่าสิ่งใดที่สังคมว่าถูกว่าผิด..แต่...ลูกของพ่อไม่ร ้องนี่สิ..พ่อสงสัยเป็นอย่างมาก... และถามคำถามนี้ทันทีที่หมดแรงตี..ทำไมไม่ร้อง..ผมจำป ระโยคที่ตอบพ่อกลับไปได้ว่ามันไม่เกี่ยวกับคำถามที่พ ่อถามเมื่อพริบตานั้นแต่อย่างใด...ผมเงยหน้าขึ้นมองห น้าพ่ออยู่อึดใจ..แล้วกลับพูดว่า..พ่อ นานแล้วนะจนจำไม่ได้แล้วว่าพ่อเคยลูบหัวลูกครั้งสุดท ้ายเมื่อไหร่ ทำไมพ่อไม่ทำแบบนั้น..........ในห้องนั้นเงียบสนิทหล ังจากประโยคนั้น..เสียงไม้เรียวหล่นลงพื้น..ผมเห็นน้ ำตาคนที่มีศักดิ์ศรีเป็นครั้งแรกของชีวิต..ผมได้กอดจ ากคนที่ผมถามคำถามอย่างแนบแน่น...หลังจากนั้น..น้ำตา ผมจึงเริ่มไหล..ไหลเพราะ..ผมดีใจที่พ่อเข้าใจ....... .......................ตอบน้องวินัยสั้นๆว่า..ความส ำคัญไม่ได้อยู่ระยะความห่างครับ..ได้โปรด..อย่าได้ท้ อและหวั่นไหวครับถ้าจิตใจคุณเปี่ยมล้นไปด้วยคำว่า... คิดถึงลูก...ความเพียรต่างหากที่คุณมี..ใช้มันสื่อถึ งเค้าในขณะที่ยังมีเวลาและลมหายใจครับ
Bookmarks