ว่าด้วยเรื่องจังหวัดนนท์

[เสี่ยปาล์ม]

ยาวหน่อยครับ เรื่องนี้อยากเล่า วันนี้นั่งๆเรื่อยเปื่อยไป ก็พลันไปนึกได้ถึงใครบางคนที่เราเคยรู้จัก ก็เกิดเศร้าขึ้นมาบอกไม่ถูกอะครับ

นึกย้อนไปประมาณ 7 ปีที่แล้ว ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กมอปลาย ชอบที่จะเก็บสะสมของจุกจิกโบราณเรื่อยเปื่อยมากกว่าไ ปเที่ยวเล่น half-life หรือวินนิ่งกะเพื่อน ก็เลยจะใช้เวลาว่างในช่วงเสาร์อาทิตย์ ออกเดินทางไปตามย่านเก่าๆ ร้านค้าเก่าๆที่มีห้องแถว ตึกสวยๆในสงขลาเพื่อซึมซับบรรยากาศ + หาอาหารอร่อยๆแถวนั้นกิน หรือเผื่อๆฟลุคก็อาจได้ของเก่าๆติดไม้ติดมือกลับบ้าน บ้าง ก็ไปเดินแถวๆถนนนางงาม ดูตึกเก่าๆชิโน-โปรตุกีสมากมายที่ยังเหลืออยู่ ในใจนึกว่าวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกล ับบ้านเลย

สายตาก็เหลือบไปเห็นบ้านเก่าหลังนึงตรงหัวมุมแยก ป้ายเก่าๆบอกว่าชื่อร้าน"โยคีเวช" ในร้านมีของเก่าๆเต็มเลย ก็เลยตื่นตาตื่นใจ เข้าไปดูมีทั้งถ้วยชามรามไห รวมไปถึงขวดยาและกระปุกยานู่นนี่เก่าๆ ฉลากสวยๆ เหมือนที่เราชอบเก็บเลย คนเฝ้าร้านเป็นยายแก่ๆ อารามดีใจก็เลยขอถามซื้อ ผลที่ได้รับก็คือถูกดุมาหน้าหงายเลยครับ hahaha

แกบอกว่ามีคนมาถามจะซื้อของในร้านเยอะแต่ไม่ได้ขายเพ ราะพวกนี้เป็นของที่อยู่มานานตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อแกที ่เป็นร้านขายยาเก่า ถ้าแกขายหมดแกก็แค่ได้เงินแต่ถนนสายนี้ล่ะ?? ต่อไปจะเหลืออะไรไว้ดู คนที่เขามาเที่ยวเขาก็อยากจะดูของเก่า อยากซึมซับบรรยากาศเก่าๆ ถ้าเรามาเอาไปหมดอีกไม่นานถนนสายนี้ก็หมดค่า ของบางอย่างอาจดูเหมือนไม่ค่อยมีประโยชน์เช่นขวดเก่า ๆ แต่เมื่อมันไปอยู่ในที่ของมันเช่นในตู้ไม้ที่ร้านนี่ มันก็จะมีคุณค่าทางยุคสมัยของมันมา มันเคยอยู่กัยที่นี่มานาน คุณค่าทางจิตใจมันมากกว่าราคาของ แกก็เลยให้ขายไม่ได้แต่ถ้าอยากมาถ่ายรูป อยากมาดูอยากมาคุยกับแก แกไม่ว่าอะไร

ได้ยินแบบนี้อารมอยากซื้อก็หมดไปเลยครับ มีแต่ความซาบซึงในคนรุ่นเก่าๆแบบนี้มาแทนที่ ก็เลยนั่งคุยกันยาวเลย เรื่องซื้อของก็เปลี่ยนไปเนเรื่องอื่น ความเป็นมาถนนนี้ บ้านหลังนี้ ชีวิตผู้คนสมัยก่อน ข้าวของในร้าน ก็คุยกันสนุกครับกลายเป็นถูกคอกัน ชวนแกคุยเรื่องรถถีบแกก็บอกสมัยก่อนแกก็มีพ่อแกไปหาม าให้จากปีนั แต่มันจะคันใหญ่กว่านี้มาก(ชี้ไปที่รถ 26 บ้านตรงข้าม)แล้วก็มันจะโค้งๆ มีเชือกกันกะโปรงเข้าล้อด้วย แล้วหุ้มโซ่ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ จำไม่ได้แล้วว่ายี่ห้ออะไรแต่หุ้มโซ่มันไม่มีช่องกลา ง(ผมเข้าใจไปว่า อาจจะเป็นหุ้มโซ่ทึบแบบซันบีมรึเปล่า ถ้างั้นก็สุดยอดเลย)

บนหิ้งมีรูปผู้ชายนุ่งโจงกระเบนจูงมือเด็กใส่ชุดที่น ่าจะราคาแพง แกบอกนั่นรูปแกสมัยเด็กๆ แกเล่าให้ฟังว่าพ่อเคยส่งแกไปเรียนที่ปีนัง(ตามความน ิยมของผู้ดีสงลายุคก่อนๆ) แล้วกลับมาต่อที่ไทย แกเลยพูดอังกฤษได้ ฟังแขกก็รู้เรื่อง

จนสุดท้ายกลายเป็นว่าสนิทกันครับ ไปสงขลาทีไรก็มักจะไปนั่งที่ร้านแกเสมอๆ ไปนั่งฟังเรื่องเล่าที่แกสรรหามา เรื่องญี่ปุ่นบุกสงขลา เรื่องนู่นเรื่องนี่ ไปนั่งฟังแกเล่าเพลินๆ ดูร้านที่สวยๆเก่าๆ ซื้อขนมไปฝาก แต่ก็ไม่ได้มีใจอยากจะได้ของในร้านแกอีกเลย แต่ชอบที่จะไปดูและให้มันอยู่ในที่ของมันไว้อย่างนั้ น(แกอยู่บ้านคนเดียวครับ ถ้าจำไม่ผิด เป็นเหมือนคนแก่ที่นั่งเฝ้าของเก่าๆในบ้าน)

หลังจากนั้นผมก็สอบติดเตรียมทหาร ก็ต้องมาอยู่กรุงเทพ บ้านก้ไม่ค่อยได้กลับไปแล้ว พอกลับไปอีกทีจะไปหาแกปรากฏว่าร้านโยคีเวชไม่มีแล้ว ป้ายร้านหายไปไหนไม่รู้ แล้วของเก่าๆในบ้านก็หายสาปสูญกลายไปเป็นร้านอะไรซัก อย่าง(จำไม่ผิดน่าจะร้านน้ำชาสมัยใหม่)

ก็ งงๆ ครับ ลองไล่ถามคนแถวนั้นที่เคยรู้จักก็ได้ทราบว่า คุณยายแกเสียไปแล้ว ลูกหลานไม่มีใครทำต่อก็เปลี่ยนร้านไปเป็นอย่างอื่นไป (ไม่แน่ใจว่าขายบ้านต่อรึเปล่า) คุณยายเสียไปแล้ว ไปพร้อมอดีตความหลังที่แสนสุขของแก วันนั้นได้แต่แอบๆเศร้าเงียบๆ เสียดายที่ไม่ได้มาร่ำลาแก แต่ก็อย่างว่า ใครจะไปรู้(ถ้ายังอยู่ถึงวันนี้ก็คงร้อยกว่าปีครับ) แต่ที่น่าเสียดายที่สุด ก็คือข้าวของที่แกอุตส่าห์เก็บรักษาไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้ดูพอมาถึงอีกยุคกลับหายสาปสูญไปอย่างไร้เยื่อใย(ไ ม่รู้ว่าขาย หรือเอาไปทิ้ง)เพราะไม่เห็นคุณค่า

ลูกหลานบางตระกูลไม่รู้จักรักษาสมบัติของตระกูลนัน้น ไว้เพราะเพียงแค่มองว่าเก่าแล้ว ใช้ประโยชน?อะไรไม่ได้+รกบ้าน พอเจ้าของเก่าตาย ก็ขายซะงั้น.....ทั้งที่เจ้าของเดิมหวง+ห่วงมาก..... .........................


ผมเคยเจอเหตุการณ์หลังจากที่ลูกหลานได้แบ่งสมบัติหลั งจากที่เจ้าบ้านได้ตายไปแล้ว เป็นบ้านของคนจีนที่มาตั้งรถรากในเมืองไทย บ้านคนจีนครอบครัวใหญ่ คงจะนึกภาพออก จะมีเรือนเล็ก-ใหญ่อยู่ในรั่วบ้าน ก็ถึงเวลาที่จัดแจงมรดกกัน ซึ่งพี่น้องในตระกลูนี้ ค่อนข้าง จะสนใจพวก รถ เงิน ทอง แจกันโอ่ง เข็มขัดเงินทอง+ อื่นๆ โดยที่ไม่สนใจตัวบ้านเลย (อาจเป็นเพราะว่าอยู่อำเภอ+จังหวัดที่ไม่ค่อยเจริญใน สมัยนัน้น ก็ 20 ปี ได้แล้วแหละ คือบ้านผมเองแหละ โคกปีบ ฟังชื่อก็กันดานแล้ว 555 ) หลังจากที่แบ่งสมบัติกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลูกหลานเค้าก็ ต่าง ย้ายถิ่นฐานไปหาความเจริญในเมืองกรุง เข้าเรื่องต่อครับ บ้านหลังนัน้นก็ถูกปล่อยร้าง มา 20 กว่าปีแล้ว โดยที่ไม่มีคนมาอยู่เลย บ้านก็เริ่มผุพังตามกาลเวลา โดยที่ทายาทนานๆทีก็จ้างคนมาตัดหญ้า+ต้นไม่บ้าง เวลาผมปั่นรถจักรยานผ่านไปทีไรก็อดเสียดายบ้านหลังนั น้นไม่ได้ ปั่นรถผ่านไปได้แต่ชะโชกมองเข้าไปในบ้านว่าตอนนี้บ้า นเป็นอย่างไร อยากจะได้ครอบรองเหลือเกิน แต่ติดต่อเจ้าของไม่ได้ (บ้านที่เป็นฉากด้านหลังใน Display ผมแหละ) ไว้วันเสาร์อาทิตย์จะถ่ายรูปมาให้ชม แต่อารมรณ์ต่างจากบ้านคนจีน ทางใต้แน่นอน

[เสี่ยปาล์ม]

มีใครเคยถอดสูบรถมั้งครับ.........................
รถผม สูบ ราเลย์ 3 ข้อ ติดรถอยู่มันหดตัว เอาไม่ออกเลย ขยับหัวไม่ได้ ใครมีวิธีเอาออกมั้งครับ ไม่อยากใช้ค้อนเคาะๆออกเลย

แล้วถ้าอยากจะยืดก้านมันออก ต้องทำไง ถ้ามอไซด์ อะไรที่เป็นพลาสติดหดตัว ต้มน้ำ อย่างเดียวเลย

[gai1977]

วันนี้เตรียมงานpresentประชุม อย่างวุ่น เลยแวะมาทักทายครับ

[เสี่ยปาล์ม]

วันนี้เตรียมงานpresentประชุม อย่างวุ่น เลยแวะมาทักทายครับ

ขนาดวุ่นนะเนีย.................

ผมดิ ผีเข้าผีออก ช่วงนี้กำลัง ขัดใจ Boss อยู่.....จะลองขวางโลกกับลูกพี่ดูหน่อย

[Intrepid]

แอบเห็นกระทู้พี่สันติ ไม่กล้าคลิกเข้าไปดูกลัวทำใจไม่ได้ แยกร่างซะแล้ว ถึงจะบอกว่าขายไปแล้วเป็นสิทธิของพี่เขา แต่ก็อดซึมไม่ได้ครับ มันบอกไม่ถูกจริงๆ

แต่วันนี้รวบรวมความกล้าเปิดเข้าไปดูก็เห็นลงว่าขายห มดแล้ว ก็ดีใจกับพี่เค้าด้วยครับ แต่เราเองก็รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ .....

[เสี่ยปาล์ม]

แอบเห็นกระทู้พี่สันติ ไม่กล้าคลิกเข้าไปดูกลัวทำใจไม่ได้ แยกร่างซะแล้ว ถึงจะบอกว่าขายไปแล้วเป็นสิทธิของพี่เขา แต่ก็อดซึมไม่ได้ครับ มันบอกไม่ถูกจริงๆ

แต่วันนี้รวบรวมความกล้าเปิดเข้าไปดูก็เห็นลงว่าขายห มดแล้ว ก็ดีใจกับพี่เค้าด้วยครับ แต่เราเองก็รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ .....

เป็นผมก็ทำใจไม่ได้............หากมีงบประมาณก็ว่าจะ รับมาดูแลแทน.....เพราะใจอยากได้คอยาวสวยๆอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ต้องนำปัจจัยของเล่น มาเก็บไว้ให้ไอ้ฮิปปี้ ที่จะออกมาลืมตาดูโลกวันที่ 5 เดือนหน้า (ในจะขึ้นรถ 2 คันอยู่ตอนนี้)
มีไอ้ฮิปปี้ใหญ่ ฮิปปี้น้อย...... 2 ตัว คงเหนื่อยน่าดูเลยทีนี้

ตามที่คุยกับน้ำมา..........ถึงอะไหล่ไปเร็วมาเลย... ................จับไม่ทันซักอันเลยได้แค่สูบ

[TOOK_14]

แอบเห็นกระทู้พี่สันติ ไม่กล้าคลิกเข้าไปดูกลัวทำใจไม่ได้ แยกร่างซะแล้ว ถึงจะบอกว่าขายไปแล้วเป็นสิทธิของพี่เขา แต่ก็อดซึมไม่ได้ครับ มันบอกไม่ถูกจริงๆ

แต่วันนี้รวบรวมความกล้าเปิดเข้าไปดูก็เห็นลงว่าขายห มดแล้ว ก็ดีใจกับพี่เค้าด้วยครับ แต่เราเองก็รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ .....

คงผูกพันนะครับคุณน้ำ ผมเองเคยนึกๆจะขายรถอยู่หลายครั้ง แต่ก็สารภาพว่า ทำใจไม่ได้ครับ
หากมองแบบคนทั่วไปเค้าก็ว่าเราบ้าไปรึเปล่า ถ้าถามก็รับเลยครับ บ้า ครับ แต่พอมาคิดว่า มันไม่
จากเรา เราก็จากมัน ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ก็จะยื้อให้นานที่สุดหละครับ.....................
มาเป็นชิ้นไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่เป็นคันเคยควบเคยปั่น.......ใจหาย แว๊บ


.................................................. ................................................................... ...................

[Intrepid]

ขอบคุณมากคร้าบบ

ที่จริง ตอนเย็นวันนี้ก็นั่งนึกไปในความคิดแบบๆเดียวกับพี่ตุ ๊ก เออ ขายไปแล้วว่ะ ถึงจะสงสารรถหรือเสียดายแค่ไหน แต่มานึกๆดูสมมติถ้ายังอยู่กับเรา มันอาจเป็นคันตอนนี้ แต่พอถึงช่วงเวลานึงไม่ว่าอะไรๆมันก็ต้องมีเปลี่ยนมื อ มีแยกจากกันอยู่ดี เรารักษามันไว้ได้ตอนนี้ แต่อีก ๔๐ หรือ ๕๐ ปีข้างหน้าพอเราไม่มีเรื่ยวแรงเล่นต่อ มันก็คงถูกจอดทิ้งไว้เหมือนเคย เหมือนที่มันพรากจากเจ้าของคนก่อนหน้าเรามา กลับไปสู่ความเป็นซากรถอีกครั้ง แล้วถึงเวลานั้น ลูกๆหลานๆเราอาจแยกขายซะเองหรือขายทั้งคันไปในราคาถู กๆ หรืออาจเข็นไปพิงไว้ข้างถังขยะรอรถเทศบาลมารับก็ได้ มันเป็นสัจธรรมอะนะ สู้เราขายไปตอนนี้ยังได้ปัจจัยมาทำอะไรอย่างอื่นต่อไ ปได้อีก ยังได้ประโยชน์ ก็ช่วยๆกันไป(คิดไปถึงขั้นนั้น)

คิดได้แบบนี้ก็ใจชื้นขึ้นเยอะครับ นั่งดูรูปของมันที่เคยถ่ายไว้อีกครั้งในคอม เออโชคดีนะ ขอให้คนที่เค้าได้แขนได้ขาแกไปเค้าเอาไปทำประโยชน์ให ้ได้มากที่สุดละกัน ยังไงๆมันก็คงจะยังวนเวียนกันอยู่ในวงการนี้ละไม่หนี ไปไหน

ถอนหายใจ แล้วหันกลับไปมองซากรถอีกคันที่กองอยู่หน้าห้องน้ำ เอาละ อาทิตย์นี้จะได้เริ่มจริงจังกับมันซะที ขอปลุกให้แกได้กลับมาวิ่งบนถนนอีกครั้งเถอะนะ สู้ต่อไป ไอ้มดแดง!!! hahaha/\7

[gai1977]

แวบมาแป๊บนึงเพิ่งsoundcheckเสร็จที่ข้าวสารคืนนี้เล ่นดึก ที่แย่คือตีห้าตอนเช้าต้องไปไหว้บวงสรวงมิตรชัยบัญชา ที่ท่ายางเพชรบุรีครับ กับโปรเจคต์อินทรีแดง แต่ยังไหวครับจะได้มีเงินแต่งเมียให้เจ้าม้านำ้แดงคร ับ

[Intrepid]

พี่ไก่ไปงานที่ชะอำป่าวครับ เสาร์ หน้า

หรือจะอยู่ปั่นเจ้าม้าน้ำที่มัฆวานแทน

(ผมอยากไปมันทั้งสองอย่างเลย แต่ว่าหม่อมแม่ท่านบอกอยากจะไปฮิกๆๆๆ ริมทะเล อะเซ็งเลย)

[เสี่ยปาล์ม]

เมื่อคืนได้อ่านหนังสือ ของนักสะสมท่านนึง (ไม่ขอเอ่ยชื่อ) เวลามีคนมาที่บ้านเค้า มาขอซื้อ แกขายหมด มีหลายคนถามว่า ไม่เสียดายบ้างเหรอ แกตอบ บอกว่า ของที่รักทุกอย่าง ย่อมมีวันพรัดพรากจากกัน แน่นอน อยู่ที่ ใครจะลาจากก่อนกัน เรา หรือ จักรยาน..........

เลยทำให้ผมคิดได้ว่า..............ทุกอย่างย่อมีการล าจากพรัดพรากจากสิ่งที่รัก จริงๆ ตาม คำแปลบทสวด สมัย ตอนบวชเป็นพระ.....

.................................................. .................................................. .........................

เมื่อคืนมี พี่ท่านโทรมาคุยเรื่อง รถ ฮอนด้า 2 ท่อ คงคิดว่าผมมีอายุ..............เรียกพี่ใหญ่เลย จริๆง ผม วัยสะรุ่นอยู่ ครับ..... เค้าเป็น ผอ.โรงเรียนที่นครนายก อายุ 54 คุยไปคุยมา รามถึงจักรยาน เล่นเอาซะ เที่ยงคืนกว่า

ชอบมีแต่คนคิดว่าผม 40 Up ทั้งนัน้นเลย......

[gai1977]

กลับมาจากเพชรบุรีแล้วครับ เวลาของชีวิตว่องไวมาก เช้าๆแวะตลาดเมืองเพชรกินนำ้เต้าหู้ซาละเปา เจอเฮอร์คิวลิศ28ซุกอยู่ผนังกำแพง โหนิมิตรหมายที่ดี เจ้านายชายตามองไอ้นี่เอาอีกแล้ว เดินตลาดผ่านๆโอ้โหรถถีบเพียบเลยเฟ้ยถ้ามีเวลาคงจะดี พอถึงวัดที่ท่ายางไปไหว้คุณมิตรชัยบัญชา ในวัดมีแต่ทีบีไอสแตนดาร์ดเพียบ...............
คุณนำ้ที่ชะอำไม่ได้ไปครับ เค้าไม่ได้จ้างhahaมัฆวานแหงมๆครับ
ผมนะอายุไม่สำคัญเพราะคิดว่าตูยังวัยรุ่นเสมอครับ

[crank]

ติดธุระเลยไม่ได้เข้ามาดูเลย ครับ อั่นแน่ ++++ยังอยู่กับครบองค์เลยนะครับพี่น้อง

[gai1977]

งานเข้าแล้วคุณcrank แฮนด์เอลสวิค26จะได้มาแล้วครับ ต้นเดือนนี้เงินสะพัดแหงมๆ

[crank]

ยาวหน่อยครับ เรื่องนี้อยากเล่า วันนี้นั่งๆเรื่อยเปื่อยไป ก็พลันไปนึกได้ถึงใครบางคนที่เราเคยรู้จัก ก็เกิดเศร้าขึ้นมาบอกไม่ถูกอะครับ

นึกย้อนไปประมาณ 7 ปีที่แล้ว ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กมอปลาย ชอบที่จะเก็บสะสมของจุกจิกโบราณเรื่อยเปื่อยมากกว่าไ ปเที่ยวเล่น half-life หรือวินนิ่งกะเพื่อน ก็เลยจะใช้เวลาว่างในช่วงเสาร์อาทิตย์ ออกเดินทางไปตามย่านเก่าๆ ร้านค้าเก่าๆที่มีห้องแถว ตึกสวยๆในสงขลาเพื่อซึมซับบรรยากาศ + หาอาหารอร่อยๆแถวนั้นกิน หรือเผื่อๆฟลุคก็อาจได้ของเก่าๆติดไม้ติดมือกลับบ้าน บ้าง ก็ไปเดินแถวๆถนนนางงาม ดูตึกเก่าๆชิโน-โปรตุกีสมากมายที่ยังเหลืออยู่ ในใจนึกว่าวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกล ับบ้านเลย

สายตาก็เหลือบไปเห็นบ้านเก่าหลังนึงตรงหัวมุมแยก ป้ายเก่าๆบอกว่าชื่อร้าน"โยคีเวช" ในร้านมีของเก่าๆเต็มเลย ก็เลยตื่นตาตื่นใจ เข้าไปดูมีทั้งถ้วยชามรามไห รวมไปถึงขวดยาและกระปุกยานู่นนี่เก่าๆ ฉลากสวยๆ เหมือนที่เราชอบเก็บเลย คนเฝ้าร้านเป็นยายแก่ๆ อารามดีใจก็เลยขอถามซื้อ ผลที่ได้รับก็คือถูกดุมาหน้าหงายเลยครับ hahaha

แกบอกว่ามีคนมาถามจะซื้อของในร้านเยอะแต่ไม่ได้ขายเพ ราะพวกนี้เป็นของที่อยู่มานานตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อแกที ่เป็นร้านขายยาเก่า ถ้าแกขายหมดแกก็แค่ได้เงินแต่ถนนสายนี้ล่ะ?? ต่อไปจะเหลืออะไรไว้ดู คนที่เขามาเที่ยวเขาก็อยากจะดูของเก่า อยากซึมซับบรรยากาศเก่าๆ ถ้าเรามาเอาไปหมดอีกไม่นานถนนสายนี้ก็หมดค่า ของบางอย่างอาจดูเหมือนไม่ค่อยมีประโยชน์เช่นขวดเก่า ๆ แต่เมื่อมันไปอยู่ในที่ของมันเช่นในตู้ไม้ที่ร้านนี่ มันก็จะมีคุณค่าทางยุคสมัยของมันมา มันเคยอยู่กัยที่นี่มานาน คุณค่าทางจิตใจมันมากกว่าราคาของ แกก็เลยให้ขายไม่ได้แต่ถ้าอยากมาถ่ายรูป อยากมาดูอยากมาคุยกับแก แกไม่ว่าอะไร

ได้ยินแบบนี้อารมอยากซื้อก็หมดไปเลยครับ มีแต่ความซาบซึงในคนรุ่นเก่าๆแบบนี้มาแทนที่ ก็เลยนั่งคุยกันยาวเลย เรื่องซื้อของก็เปลี่ยนไปเนเรื่องอื่น ความเป็นมาถนนนี้ บ้านหลังนี้ ชีวิตผู้คนสมัยก่อน ข้าวของในร้าน ก็คุยกันสนุกครับกลายเป็นถูกคอกัน ชวนแกคุยเรื่องรถถีบแกก็บอกสมัยก่อนแกก็มีพ่อแกไปหาม าให้จากปีนั แต่มันจะคันใหญ่กว่านี้มาก(ชี้ไปที่รถ 26 บ้านตรงข้าม)แล้วก็มันจะโค้งๆ มีเชือกกันกะโปรงเข้าล้อด้วย แล้วหุ้มโซ่ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ จำไม่ได้แล้วว่ายี่ห้ออะไรแต่หุ้มโซ่มันไม่มีช่องกลา ง(ผมเข้าใจไปว่า อาจจะเป็นหุ้มโซ่ทึบแบบซันบีมรึเปล่า ถ้างั้นก็สุดยอดเลย)

บนหิ้งมีรูปผู้ชายนุ่งโจงกระเบนจูงมือเด็กใส่ชุดที่น ่าจะราคาแพง แกบอกนั่นรูปแกสมัยเด็กๆ แกเล่าให้ฟังว่าพ่อเคยส่งแกไปเรียนที่ปีนัง(ตามความน ิยมของผู้ดีสงลายุคก่อนๆ) แล้วกลับมาต่อที่ไทย แกเลยพูดอังกฤษได้ ฟังแขกก็รู้เรื่อง

จนสุดท้ายกลายเป็นว่าสนิทกันครับ ไปสงขลาทีไรก็มักจะไปนั่งที่ร้านแกเสมอๆ ไปนั่งฟังเรื่องเล่าที่แกสรรหามา เรื่องญี่ปุ่นบุกสงขลา เรื่องนู่นเรื่องนี่ ไปนั่งฟังแกเล่าเพลินๆ ดูร้านที่สวยๆเก่าๆ ซื้อขนมไปฝาก แต่ก็ไม่ได้มีใจอยากจะได้ของในร้านแกอีกเลย แต่ชอบที่จะไปดูและให้มันอยู่ในที่ของมันไว้อย่างนั้ น(แกอยู่บ้านคนเดียวครับ ถ้าจำไม่ผิด เป็นเหมือนคนแก่ที่นั่งเฝ้าของเก่าๆในบ้าน)

หลังจากนั้นผมก็สอบติดเตรียมทหาร ก็ต้องมาอยู่กรุงเทพ บ้านก้ไม่ค่อยได้กลับไปแล้ว พอกลับไปอีกทีจะไปหาแกปรากฏว่าร้านโยคีเวชไม่มีแล้ว ป้ายร้านหายไปไหนไม่รู้ แล้วของเก่าๆในบ้านก็หายสาปสูญกลายไปเป็นร้านอะไรซัก อย่าง(จำไม่ผิดน่าจะร้านน้ำชาสมัยใหม่)

ก็ งงๆ ครับ ลองไล่ถามคนแถวนั้นที่เคยรู้จักก็ได้ทราบว่า คุณยายแกเสียไปแล้ว ลูกหลานไม่มีใครทำต่อก็เปลี่ยนร้านไปเป็นอย่างอื่นไป (ไม่แน่ใจว่าขายบ้านต่อรึเปล่า) คุณยายเสียไปแล้ว ไปพร้อมอดีตความหลังที่แสนสุขของแก วันนั้นได้แต่แอบๆเศร้าเงียบๆ เสียดายที่ไม่ได้มาร่ำลาแก แต่ก็อย่างว่า ใครจะไปรู้(ถ้ายังอยู่ถึงวันนี้ก็คงร้อยกว่าปีครับ) แต่ที่น่าเสียดายที่สุด ก็คือข้าวของที่แกอุตส่าห์เก็บรักษาไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้ดูพอมาถึงอีกยุคกลับหายสาปสูญไปอย่างไร้เยื่อใย(ไ ม่รู้ว่าขาย หรือเอาไปทิ้ง)เพราะไม่เห็นคุณค่า

อ่านข้อความนี้แล้วเข้าใจครับ บ้านยายผมเป็นร้านขายยาเก่า ตั้งแต่คุณตาผมเป็นหมอสมุนไพร เริ่มจากคุณตากับคุณยายเปิดร้านขายยาแผนโบราณ แล้วมาขายยาแผนปัจจุบันในภายหลัง ของเก่าแบบที่คนนิยมปัจจุบันเช่นกระป๋องฮอลล์จำได้ว่ ามีเป็นร้อยๆใบ เพราะเอาไว้เก็บตัวยาต่างๆ ตาชั่งยา ตู้ไม้สัก กระป๋องอะไรอีกไม่รู้ต่างๆๆนานา พอยายผมเสีย ก้ไม่มีใครทำต่อ ใบอนุญาตก็โดนกลโกงของเจ้าหน้าที่บางคนเอาไปต่อให้คน อื่นหน้าตาเฉย จนร้านขาดใบอนุญาต ลูกหลานไม่มีใครเรียนเภสัชซักคน จนสุดท้ายก็ต้องปิด ของเก่าหลายๆชิ้นก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด ของบางสิ่งพี่พี่น้องๆก้แบ่งไปเก็บรักษาคนละสิ่งสองส ิ่ง ป้ายร้านเก่าก็ถูกถอดเอาไปเก็บไว้ในตู้ เหลือไว้แต่ความทรงจำ ตอนนั้นตอนยายผมเสียผมเรียนอยู่ปวช.ปี1เราก็ไม่มีอำน าจตัดสินใจอะไรได้แต่ เก็บความรู้สึกไว้ ว่าทำไมกิจการของพ่อแม่ตายายถึงไม่มีใครเก็บรักษาไว้ ป้ากับแม่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าที่บ้านเคยมีจักรยานราเล ่ห์ พาคุณแม่ผมกับน้าน้าไปโรงเรียนตอนเด็กๆ จนถึงตอนสาวๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ พอผมเริ่มเก็บรถถีบร่วมสมัยถึงได้รู้ จากคุณแม่ว่าเมื่อก่อนที่บ้านก็เคยมี อ้าว แต่อย่างน้อยก็คงดึงความรู้สึกเก่าๆให้คุณแม่ได้บ้าง ผมไปค้นรูปคุณแม่เห็นท่านกับรถถีบราเล่ห์อยู่หลายภาพ เลย กะจะให้คุณแม่ทำท่าทางแบบเดิมแล้วถ่ายภาพอีกสักที