คนบ้ารถถีบคุยกัน

[หัวโป่]

เคยตามไปขอซื้อรถ 26" ชายอยู่คันหนึ่ง แต่เจ้าของเค้าพยายามบ่ายเบี่ยงไปเรื่อยๆ เอาไว้ให้ลูกมั้ง เอาไว้ปั่นเองมั้ง แต่มาที่ไรเห็นจอดอย่างเดิมทุกที มาบ่อยเข้าเก็บไว้ในบ้าน ที่จริงก็ไม่ได้เป็นพิเศษหายากอะไรเลย แต่ด้วยความที่เราชอบ คือเค้าใช้ตามประสาชาวบ้านแต่ไม่ได้ไปแกะไปรื้ออะไร สนิมก็เต็มคันเลย แต่กลับถูกชะตากับคันนี้มากบอกไม่ถูก เพียรพยายามอยู่หลายครั้ง ปฏิทินก็เปลี่ยนเป็นหลายเดือน ไปทีไรก็เล่าแต่ประสบการณ์กับรถคันนี้ เช่น จีบสาว เที่ยวงานวัดโดนไล่ตีหัว ด้วยความอยากได้ก็นั่งฟังเค้าเล่าจนจบเป็นเรื่องๆ อย่างกับเข้าเรียน ป.1 ใหม่ๆโดยที่ไม่ได้ถามคุณครูซักคำ นึกไปนึกมาเค้าคงจะผูกพันธ์มากมั้ง ก็เลยถอดใจจากคันนี้แต่ก็หวังลึกๆๆ .... จนวันหนึ่งไปประชุมหน่วยงานราชการไปเจอแกโดยบังเอิญ ก็ทักทายตามมารยาท พอจะหันกลับ.. แกรถถีบคันนั้นนะยังอยากได้อยู่หรือเปล่า ถ้ายังอยากอยู่ก็ไปเอาเย็นนี้นะ พูดไม่ออกซักครู่... ได้แต่บอกว่า " ครับ "

*รอคอยพี่ชัชทำบ้านเสร็จไวๆ จะได้ยลโฉมไฉไลซักกำเลอะ

[wasant]

รู้สึกเขินๆ ที่หายไปหลายวัน อาจจะแวบๆมาคุยบ้างแต่ก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรคุยมากนั ก ยังดีที่ตอนนี้มีคนเข้ามาคุยบ่อยๆเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งค น และขาประจำเก่าที่เพิ่งจะสมัครสมาชิกได้อีกหนึ่งคน ซึ่งถ้าเดาไม่ผิด สงสัยจะเป็นน้องหัวโป่นี่แหล่ะ:)
ผมเลิกแล้วครับ! เคยคิดแบบนี้หลายๆครั้ง แต่ก็ยังเลิกไม่ได้สักทีสำหรับจักรยานโบราณ ไอ้ที่เลิกเด็ดขาดไปเลยนี่คงจะยาก นอกจากจะขีดกรอบตัวเองว่าต้องแบบนี้ถึงจะเอา อันนี้ถือว่าค่อยเป็นสายกลางหน่อย โชคดีที่เดี๋ยวนี้หาจักรยานโบราณราคาถูกๆยากทำให้โอก าสที่จะซื้อรถเพิ่มมีน้อยลงเมื่อก่อนเดือนๆหนึ่งถ้าไ ปคลองถมต้องจูงจักรยานเข้าบ้านมาประมาณ สอง-สามคัน เดี๋ยวนี้หาโอกาสแบบนั้นยากเต็มที ถ้ามีจักรยานก็ตั้งราคาเสียสูงปรี๊ด เคยคิดว่าถ้าเอาจักรยานของเรามาจอดขายใกล้ๆแล้วตั้งร าคาลงมาอีกเกือบครึ่งของราคาเค้า ถ้าไม่ขายได้ก็คงต้องโดนตีหัวแตกแหงๆ โทษฐานขายตัดราคากัน

[mka]

คุณเคยขี่จักรยานคันโปรดแล้วลองปล่อยมือดูหรือเปล่า บางคันสามารถปล่อยมือถีบได้เป็นกิโล บางคันมือยังไม่ทันปล่อย หัวรถก็ทำท่าจะเลี้ยว กี่ครั้งกี่ครั้งก็จะเลี้ยวไปทางเดิม แสดงว่ารถคุณเสียศูนย์ จักยานโบราณชื่อก็บอกแล้วว่าผ่านการใช้งานมานานโดยเฉ พาะรถ 28" ใช้งานหนัก โครงเกิดการบิดเบี้ยวเสียรูปทรง คุณลองก้มๆ เงยๆดู จับล้อหน้าให้อยู่ในแนวตรงแล้วก้มลงมองจากล้อหลัง ค่อยๆขยับล้อหน้าแล้วเล็งใหม่ จนมีอยู่จุดหนึ่งที่คิดว่าตรงจะเห็นล้อที่ทับกันสนิท สำหรับรถศูนย์ดีและไม่ทับกันสำหรับรถเสียศูนย์...... .ลองถอดตะเกียบหน้าแล้วเล็งให้แกนตะเกียบอยู่ตรงกึ่ง กลางปลายตะเกียบทั้งสองข้าง..........เล็งคอรถกับแป๊ บตั้ง(ตัวที่ใส่หลักอานลงมาที่กะโหลก)ว่าทับกันหรือเ ปล่า ส่วนมากจะบิดนิดหน่อย ...ถ้าทับกันสนิทก็ถือว่าโชคดี..........เล็งตะเกียบ หลังด้วย...ส่วนมากรถทุกคันตะเกียบหลังจะบิดซ้ายหรือ ขวา....จะทำให้รอยล้อรถที่วิ่งเป็นสองรอย ...แทนที่จะทับกันสนิทเหลือรอยเดียว......แล้วใครจะท ำได้ขนาดนั้น....ก็ต้องค่อยๆทำเพื่อให้รถที่เรารักขี ่ดี ....ถ้าคุณคิดว่า...รถขี่ดีคือรถแพงหรือรถที่ใส่อะหล ั่ยแท้ทั้งคัน .....นั้นคือความรู้สึกที่เข้าข้างตัวเอง.....ถ้าคุณ ทำเองได้คุณก็คงเคยทำมาแล้ว...บางคนถึงขนาดใช้เชือกใ ช้เอ็นช่วยยังกับตั้งศูนย์รถยนต์...แต่สูตรที่ผมพูดเ ป็นสูตร...........การตั้งศูนย์รถจักรยานโดยใช้สายตา และความรู้สึก......สูตรของผมเองครับ.........บางครั ้งผมบอกช่างว่า...เนี่ยล้อไม่ทับกัน....ช่างบอกว่าเด ี๋ยวทำให้..พรุ่งนี้มาเอา ..โถ...กลัวเราจะรู้ว่าทำอย่างไร....พอเราไปเอารถ... มองก็รู้ว่าช่างดัดตะเกียบหน้าให้ล้อหน้าไปทับกับล้อ หลัง ..มีอย่างที่ไหนตะเกียบหลังเอียงดันไปดัดตะเกียบหน้า ให้เอียงตามตะเกียบหลัง....ตรงแบบเอียงๆ....(ดัดตะเก ียบหน้าต้องรื้อน้อยกว่า...ง่ายกว่า).......สุดท้ายช ่างก็ต้องรื้อทำใหม่ทั้งคัน.... ช่างบอกดูซิเอามาให้ทำแต่ละคัน...ไอ้นั่นก็บิด...ไอ้ นี่ก็เบี้ยว....ผมบอกว่า...ที่เอามาให้ทำเพราะต้องกา รทำให้ดีคุณมีหน้าที่ทำก็ทำไป...ผมหงุดหงิดถ้ารถวิ่ง แล้วล้อหน้าหลังไม่ทับกัน(โรคจิต)...ช่างก็บ่น...... ทำแล้วก็เอาไปจอดไม่เห็นได้ขี่......ครับพอดีเป็นช่า งประจำตัว....ถ้าเป้นช่างทั่วไปผมคงไม่ได้มานั่งฝอยอ ยู่อย่างนี้.........

[wasant]

เมื่อสามสี่วันก่อน พ่อนำภาพถ่ายเก่าๆใบหนึ่งไปขยายเป็นใบใหญ่แล้วก็นำมา ให้ติดกับผนังบ้าน เป็นรูปถ่ายพ่อกำลังอุ้มผมที่หน้าบ้านซึ่งเป็นบ้านไม ้ มีจักรยานฮัมเบอร์สปอร์ต26"หญิงใหม่เอี่ยมจอดอยู่ด้า นหน้าหนึ่งคัน
ซึ่งแม่ได้เล่าว่าภาพนี้ถ่ายหลังจากที่พ่อปั่นจักรยา นพาผมไปดูโทรทัศน์ที่เค้าถ่ายทอดสดเหตุการณ์ที่นิล อาร์มสตรองและยานอพอลโล กำลังก้าวเหยียบลงสู่ดวงจันทร์ ซึ่งสมัยนั้นทีวี.หาบ้านคนที่มีน้อยมาก เลยต้องไปดูที่วัดม่วงชุมซึ่งเป็นวัดในอำภอพาน จังหวัดเชียงราย น่าจะเป็นประมาณปี พ.ศ.2511

[Nong - nui]

เหนือสุดในสยาม ชายแดนสามแผ่นดิน ถิ่นวัฒนธรรมล้านนา ล้ำค่าพระธาตุดอยตุง:p

[mka]

จีบกางเกงคมมาก สมัยก่อนใช้ผ้าเวสป้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ เวลาซักเสร็จต้องลงแป้งก่อน โดยเอาแป้งมันผสมน้ำแล้วเอากางเกงไปชุบทั้งตัวแล้วตา ก เวลารีดก็พรมน้ำเวลาพรมน้ำใช้ปากอมน้ำ...พ่นให้เป็นล ะอองแล้วรีด จีบแข็งโป๊ก ไม่รู้ว่าเพิ่มแป้งจากในปากด้วยหรือเปล่า แต่ตัวนี้ไม่แน่ใจ .....

[Nong - nui]

มีโลโก้ของร้านด้านบนด้วยครับ /อาจเป็นร้านตัดผม / หรือตัดเสื้อผ้า ครับ:p

[wasant]

เมื่อก่อนพ่อเป็นครูครับ หารายได้เพิ่มโดยการรับจ้างเขียนป้ายทั่วไป เมื่อหลายปีก่อนเคยไปแถวๆเชียงรายก็ยังพบป้ายที่พ่อเ ขียนอยู่ สังเกตจากลักษณะตัวหนังสือและที่มุมของป้ายพ่อจะเขีย นลายเซ็นต์เล็กๆเอาไว้ครับ ส่วนลูกเขียนตัวหนังสือสวยๆเหมือนพ่อไม่ได้ครับ ได้แต่วาดรูปอย่างเดียวที่พอได้บ้าง
ในสมัยก่อนกางเกงพ่อเค้าจีบโง้งเชียว เราตอนเด็กจะออกเลอะๆฝุ่นหน่อยไปโดนกางเกงพ่อไม่ได้เ ลยพ่อจะดุเอา กางเกงสีกรมท่าโดนฝุ่นไม่ค่อยได้มันกระด่างๆไม่น่ามอ ง
ตอนเด็กๆพ่อชอบเอาลูกใส่ตระกร้าหวายที่ติดท้ายจักรยา นถีบไปเที่ยวในตลาดเป็นประจำ แม่เล่าว่าพ่อเคยเอาลูกตกทั้งตระกร้าครั้งหนึ่งเนื่อ งจากเชือกที่มัดตระกร้านั้นขาด แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากร้องไห้เพราะตกใจเท่านั ้น
พอมาถึงรุ่นของตัวเอง เมื่อมีลูกก็เอามาใส่ตระกร้าหวายบ้างแต่คราวนี้ใช้ลว ดมัดอย่างดีไม่มีหลุด สมัยอยู่ที่ภูเก็ตเช่าบ้านอยู่แถวๆทางเข้าสนามบิน ตอนเย็นๆหลังเลิกงานก็เอาลูกใส่ตระกร้าปั่นจักรยานขึ ้น-ลงเนินแถวๆบ้านเป็นประจำ คนแถวนั้นเห็นก็จะชี้กันดูเนื่องจากเห็นเป็นของแปลกใ นพื้นที่
แถวๆภูเก็ตมักจะเป็นเก้าอี้หวายสำหรับใส่ให้เด็กนั่ง ที่หน้าเบาะมอเตอร์ไซค์แบบผู้หญิง

[mka]

พูดถึงเรื่องพ่อ ผมขอคุยโม้โอ้อวดหน่อย พ่อผนเรียนสูงครับ ตอนพ่อเรียนจบใหม่ๆ อายุยังน้อยพ่อก็ตามปู่กับย่ามาทำนาที่ที่อยู่ปัจจุบ ันนี้ พอมีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านเสียงเล่าลือก็ดังกระ ฉ่อนถึงอำเภอ ทางส่วนการศึกษาที่อำเภอก็มาตาม พ่อเล่าว่า.....ทางอำเภอบอกว่าให้เลือกเอาเลยโรงเรีย นไหนก็ได้ในอำเภอนี้...สุดท้ายพ่อก็เลือกโรงเรียนวัด แห่งหนึ่งแถวหลังบ้าน ห่างจากบ้านประมาณ 3 กิโลเมตร.......เวลาไปโรงเรียนก็นุ่งกางเกงแต่ถอดเสื ้อพาดบ่า พอใกล้ถึงโรงเรียนค่อยใส่เสื้อ....อันนี้แม่เล่าให้ฟ ัง. (คงหมายถึงเสื้อตัวเดียวใส่ห้าวันได้ ....พ่อเป็ครูใหญ่อยู่หลายปีก็ซื้อจักรยานโบราณ 28" ชายได้คันหนึ่ง. ) ...แม่ก็เล่าต่อว่า ....พ่อเป็นคนผิวขาว จมูกโด่ง เวลาเดินไปโรงเรียนต้องเดินผ่านไร่ของแม่....แม่ก็จะ พูดทำนองสาวจีบหนุ่ม...หนุ่มแปลกหน้า... สุดท้ายก็มีผมเกิดมานี่แหละเป็นคนที่ สาม ของครอบครัว ครับ.....พ่อของผมเรียนจบ ป.7 โรงเรียนมัธยมวัดไทรที่โพธารามครับ......รับราชการคร ั้งแรกได้เงินเดือน 8 บาท ปัจจุบันอายุ 89 แล้วครับ

[wasant]

เมื่อวานนี้ ได้คุยกับน้องที่เล่นจักรยานเหมือนกัน เกี่ยวกับมุมมองต่างๆซึ่งแต่ละคนก็คงจะต้องมีมุมมองท ี่แตกต่างกัน ชอบแบบไหนก็ไปแบบนั้นเป็นเรื่องปรกติ ความคิดคนห้ามกันไม่ได้ ว่ากันแบบสบายๆก็พอ
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาไปเดินที่คลองถมเช่นเคย ก็ได้เจอกับคนเล่นจักรยานโบราณอยู่สองสามคน ตอนหัวค่ำก็เจอกับพี่ต.ตาปีและพี่อีกคน พอมืดหน่อยก็พบกับน้าเต่าคนที่เคยเอาเครื่องยนต์ติดจ ักรยานในสมัยที่ยังเดินกันอยู่ที่สะพานมัฆวาน ก็ไม่เงียบเหงา ยังเจอกันอีกเรื่อยๆสำหรับคนที่คุ้นเคยและนับถือกัน เอ้อ!ยังมีพี่นพอีกคน
หลายๆคนที่ชอบหาจักรยานโบราณและอะไหล่มักจะสนุกกับกา รวัดดวงเดินหากันในตลาดคลองถมหรือตามบ้านคนมากกว่าที ่จะไปดูที่เค้าวางขายตามรัชดาหรือตามอินเตอร์เนต เนื่องจากว่าได้ลุ้นมากกว่า ลุ้นนี้หมายถึงยังมีโอกาสฟลุ้คได้ของแปลกๆดีๆบ้าง
เสาร์ที่แล้วก็เช่นกัน ได้สูบใหญ่ของอังกฤษมาอันนึง ด้ามจับเปลี่ยนไปและสายสูบไม่มีแล้ว เป็นทองเหลือง คนขายตั้งราคาไว้ 400 บาท ต่อรองแล้วลดลงเหลือ 220 บาท พอดึกหน่อยเห็นมีกุญแจสลิงคล้องจักรยานเป็นของเยอรมั น มีอยู่6-7 อัน ถามราคา คนขายบอกอันละ 500 บาท กุญแจแบบธรรมดาๆนี้มีน้องเคยมาขายอันละไม่ถึงร้อย
ครับของต่างที่มาต่างคนขาย แล้วแต่เลือกซื้อเลือกต่อรอง

[mka]

ถ้ามีคน 40 คนยืนเข้าแถวเป็นวงกลมโดยยืนชิดกันและหันหน้าออก ......ก็จะได้วงกลมขนาดหนึ่ง....และให้ทั้ง 40 คนถอยหลังคนละก้าว......ผลก็คือ...จะมีคนอีกหลายคนที ่ต้องหลุดออกจากวงกลม...เพราะว่าไม่มีที่ให้ยืน..... ....จานโซ่ก็เหมือนกัน ...เวลาฟันมันล้มก็มีคนแนะนำให้เอาตะไบหางหนูมาแทงให ้ท้องฟันมันลึกลงไปอีก..........มันก็จะเหมือนกับตัว อย่างข้างบนครับ............

[wasant]

วันนี้ขอหยิบยกเอาบทความจากหนังสือ"คอคิดขอเขียน"ซึ่ งผู้แต่งคือ กาญจนนาคพันธุ์หรือขุนวิจิตรมาตรา โดยหนังสือเล่มนี้ได้ซื้อมาจากคลองถมเมื่อประมาณเดือ นที่แล้ว
"....... ว่าถึงรถของฝรั่ง เป็นรถไบซิเกิลเข้ามาก่อน เราเรียกกันว่า"รถไบสิเก้อ" ตามฝรั่ง หรือเรียกแบบไทยว่า"รถถีบ" คำว่า"จักรยาน"ยังไม่มี
รถไบสิเก้อเข้ามาก่อนรถยนต์หลายปี สมัยนั้นเกิดมี"สวนดุสิต"หรือที่เรียกว่า"เขาดิน"ขึ้ น โดยมีรถไบสิเก้อถีบไปเที่ยวเขาดิน ที่เขาดินสมัยนั้นมีที่แห่งหนึ่งเป็นลานหญ้าลาดลงไปท ี่พื้นน้ำ คนขี่เก่งมักจะลองดีกันที่นั่น คือขี่ลงไปจวนถึงพื้นน้ำก็วกกลับขึ้นมา ใครเก่งก็หักกลับขึ้นมาทัน ใครไม่เก่งหันไม่ทันก็ลงน้ำไปเลย ข้าพเจ้าเล็กๆไปนั่งดูเขาลองดีกันหลายครั้ง แหล่เทศน์มหาพนก็มีว่า
" ยังมีหมู่สาวเฃียงใหม่ ก็ถีบไปกับเขาเหมือนกัน นุ่งซิ่นถีบรถปรากฎครัน คนดูสันแสนวิไล
พอขึ้นสะพานเทเวศนิมิต ไปสวนดุสิตไปชมวังใหม่ พอลงสะพานผ้าซิ่นก็พันตีนไว้ หกล้มไถลคว่ำคะมำ
ผ้าซิ่นที่ตัวไม่มี แลเห็นสีแซมไหมดำ เสียดายรูปร่างเจ้าช่างงามขำ สงสารสาวคำเจ้าต้องนุ่งมือ...นั่นแหล่!"

[หัวโป่]

วันนี้..ตื่นแต่เช้าเลย เพื่อมาทำรถถีบที่ค้างไว้ ปัญหาก็คือเจ้าสนิมนี่ละ ที่ใครมักจะไม่ชอบขี้หน้า ก็เลยระเบิดโครงออกเป็นชิ้น แล้วก็ขัด..กับขัด..แล้วก็ขัดอีก เมื่อยมือจังเลย เอาแปรงขัดแบบลูกหมูอีกกว่า ดีครับขัดจนไฟกระจายเลย หลังจากที่ลุงเมฆบอกลองกีวีทาบางๆหลังจากขัดเสร็จ ก็ดูสวยไปอีกแบบสำหรับคนที่ไม่ชอบทำสีใหม่ เมื่อก่อนลองทำสีใหม่คนเดียวคันหนึ่ง ปรากฎว่าทำเสร็จจะขี่จะจอดก็ต้องดูตลอด ล้มที่ใจหายหมด กลัวสีจะถลอกเป็นทุกข์กว่าเดิมอีก สู้ทำแบบนี้ไม่ได้ขนาดขาตั้งยังไม่ใส่เลย ไปที่ไหนอาศัยพิงๆเอา ดูแล้วมันเข้ากับบรรยายกาศรถดี นี่ก็ใกล้จะประกอบเสร็จแล้ว เหลือแต่เปลี่ยนลูกปืนคอกับแกนกลาง ซึ่งสึกหรอตามอายุรถ เมื่อก่อนลองทำองใหม่รู้สึกส่ามันจะช้ามากครับ ใส่ผิดบ้าง ใส่ไม่ครบบ้าง แถมใส่ไม่หมดน็อตเหลือบ้าง แต่ก็สนุกดีครับ เดียวนี้ถ้ารถถีบมีเสียงแปลกๆเกิดขึ้น เราก็จะรู้โดยคร่าวๆแล้วว่ามาจากส่วนไหน ก็เพราะเหตุที่ตัวเองเคยประกอบไว้นั่นหละครับ

[หัวโป่]

บ้านลุงเมฆ ที่ไปคุยกับแกเป็นประจำ พูดแบบนักเลงแต่คุยสนุก

[หัวโป่]

ฝากให้คุณ mka ดูเพิ่มครับ