สมัยเรียนมัธยมผมเห็นพวกหนุ่ม ๆ นั่งดีดกีตาร์ให้สาว ๆ กรี๊ดอยู่ตามพุ่มไม้ในตอนพักกลางวันครับ เห็นบ่อยและเห็นทุกวันจนเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจว่าทำ ไม่เราไม่มีอย่างเขาบ้าง ทำไมเราถึงเล่นไม่เป็น พอมาเรียน ปวช. ซึ่งตอนนั้นคลั่ง Silly Fools มาก ๆ อะไรมาแลกก็ไม่ยอม เพราะพี่โตแต่งเพลงเอง แต่งทำนองเรียบเรียงเอง ผมก็อยากทำได้บ้าง ดูรายการแมลงมันในช่วงสอนดนตรี พี่เสือ ธนพล ก็บอกว่า "การเป็นนักแต่งเพลงต้องเล่นดนตรีเป็น ถ้าเล่นไม่เป็นก็...หัดเล่นซะ" ก็เลยกระจ่างแจ้งครับ ผมเลยหัดเล่นกีตาร์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา และเข้าสู่ยุคเพ้อฝันเต็มตัว แต่ก็ขาดเพื่อนร่วมอุดมการณ์ เพราะในชั้นเรียนนั้นมีผมเล่นเป็นอยู่คนเดียว 5555 เพื่อนแถวบ้านที่มาเล่นด้วยกันก็ล้วนแต่เป็นลูกศิษย์ ของผมทั้งนั้น 5555 เพราะผมสอนแบบง่ายๆ ตามวิธีที่ผมฝึกมาครับ ก็คือเปิดเพลงแล้วเล่นตาม โดยมีหนังสือเพลงวางไว้ด้านหน้า 555 สนุกกันมากครับ และมารู้ทีหลังว่าสาว ๆ ก็ไม่ด้ชอบเสียงสรรค์ของกีตาร์เสมอไปครับ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเรียนมหาลัยผมก็เลยห่างจากกีตาร์ไ ปเลยเพราะอารมณ์รุนแรงของผม ผมได้ฟาดมันลงพื้นเพื่อประชดใส่คนบางคนแบบที่พระเอกห นังเค้าทำกัน 5555 เท่ดีครับ แต่เสียงข้างมากไม่สนับสนุน ผมก็เลยเลิกเล่นไปโดยปริยาย จบยุคเพ้อฝันซะทีครับ
มาถึงตอนนี้ผมก็อยากเล่นขึ้นมาอีกครับ นึกถึงวันเก่า ๆ ครับ...
Bookmarks