เขียนที่บ้าน No school today pattaya
23.19น. คืนวันศุกร์
วันนี้อากาศท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเมฆบกบังเป็นะรยะ แสงแดดส่องสว่าง เป็นช่วงๆ ผสมกลิ่นอายลมหนาวโชยมา...
ผมมองออกไปไกลสุดปลายฟ้า นกบินว่อนถลาลงบนท้องทะเล เสียงคลื่นหาดทรายกระทบฝั่ง คนหนุ่มสาวนั่งทอดรักกัน
แล้วปาก้อนหินเล็กๆลงในทะเล....สัญญาว่า จะรักกันจนวันตาย คนเรือตะโกนเรียกฝรั่งผิวสีเผือก กับผีเสื้อ
และมีใบชวนเชื่อ โฒษณาราคาตั้งแต่ 800-3,000 หรือ 8,000 ...คนกรุงเทพ บอกลาพัทยา ถึงเวลากับป่าคอนกรีต
หลังน้ำลด หมอดู-แมงดา-ผีเสื้อราตรี-คนขายส้มตำเดินทางมาจากที่ราบสูง-คนขายล๊ิอตเตารี่-ฝรั่งตาน้ำข้าว-และผิวสีมะเอื่อย
พนักงานห้าง-นายธนาคาร-สาวออฟฟิศ ฯลฯ... และตัวผมกับเวลาบนหาดทราย
ได้รับจดหมายฉบับน้อยของพี่เต้ 3 วันที่แล้ว แต่กว่าจะบรรจงตัวอักษรตอบได้ ผมก็ใช้เวลาพอสมควร
อ่วนแล้วผมฉีกยิ้มกว้าง จนเห็นคราบหินปูนติดตามไรฟัน เห็นความรู้สึกทุกอณูใย หัวใจของพี่เต้
พี่เต้คงสังเกตุว่า ผมไม่ใช้สรรพนาม-เรานี้คงอธบายได้ชัด ถึงพิกัดของความเป็นพี่น้อง
ผมมองด้วยความรู้สึกของพี่เต้ ฉีกยิ้มบนมุมปากอย่างซ่อนความอิจฉา ความอ่อนไหวนุ่มนวล และสุภา
กับเสียงหัวเราะ ของเวลากันและกัน พี่เต้ไม่เคยปฏิเสธ เวลาและนาที......บางเวลายังอยากอยู่กับดอกไม้ แต่ก็สละดอกไม้อย่างไม่แยแส
กี่โมงครับพี่ ...ได้ครับ...แน่นอนครับพี่...ไม่มีปัญหาครับ..โอเค ตกลงครับ ผู้ชาย yes MAN!!!!!!!
ผมไม่โชคดีแต่ไม่โชคร้าย! ผมไม่รวยแต่ผมไม่จน!
ในด้านความรัก ผมได้รับความอาทรณ์ จากเพื่อนและพี่น้อง หลายคนและก็มีพี่เต้อีกคน ที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง
และสำคัญสำหรับชีวิตผม ผมเหลือบมองดูเข็มนาฬิกา ขอบคุณบ้านมาสด้า บ้านอันอบอุ่น
ที่ทำให้เรารู้จักกัน* และรักกัน* ......มันจะเป็นเช่นนี้้ตลอดไปครับพี่เต้
Zigzag No school today
http://image.ohozaa.com/i/3bc/OHgi.jpg
ผมชอบภาพนี้ครับ
Bookmarks