Lambretta ชวนขำๆกวนๆ

[Lam Station]

บ่าวกึ่มม่ายสาว
บ่าวกึ่ม คนบ้านดอนหนอง (บ้านดอนหนองอีกแล้ว) เลากะกำลังเป็นหนุ่มเนาะ อยากมีผู้สาวนำเขา กะพยายามเรียนรู้ วิธีการม่าย(จีบ)สาว วิธีการคุยสาว จากผู้บ่าวผู้อื่นอยู่เรื่อยๆ กะคือว่าคันเลาฮู้ว่าผู้ได๋สิไปม่ายสาว เลากะสิขอไปนำ ทำท่าว่าสิไปเป็นหมู่นั่นหนา แต่ว่า เลากะบ่เคยไปม่ายสาว ผู้เดียวนำเขาจักเทื่อดอก เลาอยากอายกะบ่จัก

ทีแรก เลาสนใจสาวตื๋อ กะให้หมู่พาไปขึ้นสาว (ไปม่ายสาวฮอดเฮือนเทื่อแรก เขาเอิ่นว่า ไปขึ้นสาว) จากนั้นมาเลากะยังบ่ทันกล้าไปผู้เดียวดอก เลาอยากอาย ขนาดไปกับหมู่ กะให้แต่หมู่เว้าให้ เว้าแทนเด้เดียวหนิ

มื้อหนึ่ง บ่าวกึ่ม กะอยากลองไปม่ายสาวผู้เดียวเบิ่งว่ามันสิเป็นจั่งได๋

พอฮอดเฮือนผู้สาว ผู้สาวกะหาน้ำหายา (ยาสูบเด้อ บ่แม่นยาบ้า) มาต้อนฮับขับสู่ ตามทำเนียมนั่นล่ะ พออยู่กันสองคน ผู้สาวกะอาย ผู้บ่าวกะอาย ต่างคนต่างอายกัน นั่นล่ะหว๋า จักว่าสิคุยเรื่องอี่หยังดี กะนั่งเงียบอยู่ตั้งว่ะดน บ่าวกึ่มกะกินแต่น้ำ สูบแต่ยา สมควรกะตักน้ำมากิน สมควรกะพันยามาสูบ จนว่ะน้ำ เหมิดขันบักใหญ่หนึ่งพุ่นน่ะ

นั่งเงียบอยู่จั่งซั่นล่ะ ตั้งว่ะดน จนผู้สาวทนบ่ไหว กะเลยถามว่า

“ เจ้าคือมิดแถะ ”

บ่าวกึ่มฟังแล้ว เข้าใจว่าผู้สาวย่องจะของว่าคือมิตร ไชยบัญชา ดาราหนัง กะเลยย่องตอบว่า

“ เจ้า คือเพชราคัก ”

ฝ่ายผู้สาวฟังแล้ว เข้าใจว่าผู้บ่าวย่องจะของ กะดีใจอย่างคัก บิดอายยุว่ะซั่น

บ่าวกึ่มเลากะเขินคือกัน เทิงดีใจล่ะหว๋า ว่าผู้สาวย่องจะของหล่อ ยิ้มย่วยๆ อยู่บ่เซาเอาโลดเว่ย

เขาบ่ได้ย่องจะของดอกเด้อบ่าวกึ่มเอ้ย....

[Lam Station]

เอาฮอลบ่? มื้อหนึ่ง มีหนังล้อมผ้า มาฉายอยู่บ้านดอนหนองเด้

หนังล้อมผ้ากะคือหนัง ที่เอาผ้า (ผ้ายางกะมี) ผืนใหญ่ๆ ยาวๆ สูงๆ มาล้อมไว้ ผู้ได๋สิเบิ่งหนัง กะต้องจ่ายเงิน ซื้อบัตรผ่านประตูสาก่อน ว่าซั่นเถาะ พากันฮู้จักยุเนาะ …

บ่าวกึ่ม เลากะอยากไปเบิ่งหนัง กับผู้สาวเนาะ กะเลยไปชวนผู้สาวไปเบิ่งหนัง บอกว่าสิเลี้ยงหนัง ผู้สาวได้เบิ่งหนังฟรี กะตอบโอเค ตกลงนั่นแหล่วเนาะ

ตั๋วหนังอ้อมผ้า ผู้ใหญ่ 10 บาท เด็กน้อย 5 บาท ว่าซั่นเถาะ แต่ว่า บ่าวกึ่ม เลามีเงิน เหมิดตนเหมิดโตอยู่ 15 บาท พอดี คันสิซื้อตั๋ว กะได้แค่ใบเดียว ปานนั้น เลากะยังกล้าไปชวนผู้สาว ไปเลี้ยงหนัง เด้เดียวเนียะ

พอไปฮอดหม่องซื้อตั๋วหนัง เลากะให้ผู้สาว ท่าอยู่ไกลๆ เลาไปซื้อผู้เดียว คอบว่า ย่านผู้สาวฮู้ว่า จะของมีเงินบ่พอนั่นล่ะหว๋า ซื้อมา 1 ใบ เอามาให้ผู้สาว แล้วกะบอกให้ผู้สาว เข้าไปก่อน ให้ไปนั่งท่าอยู่ทางในเด้อ เดี๋ยวสิไปหาซื้อแนวกิน มากินเล่นตอนเบิ่งหนังก่อน ว่าซั่นเลาว่า

บ่าวกึ่ม เลาวางแผนว่า สิไปหลอยมุดผ้าเข้าไป แบบบ่จ่ายเงินนั่นหนา เลาไปหาซื้อได้ ปลาอีฮือ (ปลาหมึกย่างนั่นหนา) แล้วกะย่างหาหม่องสิหลอยมุดเข้า พอได้จังหวะ บ่าวกึ่งกะฟ้าวมุดเข้าไป

พอป่อนหัวเข้าไป จะเอ๋กับผู้สาวพอดี ผู้สาวกะดายเนาะ นั่งท่าอยู่หม่องอื่นกะบ่นั่ง บัดมานั่งอยู่หม่องเลาะๆ ผ้า เลาย่านผู้สาวจับได้นั่นหนา ว่าเลาบ่มีเงิน หลอยมุดผ้าเข้ามา ... ปานนั้นยังมาจ๊ะเอ๋กันยุ …

บ่าวกึ่มเลาหัวไว กะเลย ถามว่า

“ เอาฮอลบ่ ” (อย่าลืมออกเสียงว่า ฮอน เด้อ)

แล้วกะมุดกลับคืน ไปหาซื้อฮอล แล้วกะไปหาลอดมุด เข้าหม่องใหม่ ซัวสิเข้าได้ ผู้สาวท่าตั้งว่าโดน ซั่นแหลว

“ เอาฮอลบ่ ” กัก ๆ ๆ ๆ ๆ

“ เอาฮอลบ่ ” กัก ๆ ๆ ๆ ๆ

บ่าวกึ่มกะดายเนาะ

[Lam Station]

กับแก้

มื้อหนึ่ง บ่าวกึ่ม เลาไปเล่นสาว ฮอดเฮือนผู้สาวพุ่นเด้ ฝ่ายผู้สาว กะหาน้ำหายา มาต้อนฮับขับสู่ คือเก่านั่นล่ะ

สองคนนั่งคุยกัน จนว่ะเดิกเติบ พ่อแม่ผู้สาว กะเข้าห้องนอนเรียบร้อย เหลือแต่บ่าวกึ่ม กับผู้สาวสองคนเด้ อีตาทีเนี่ย นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ พอดี้ ไฟเกิดดับ (บ้านดอนหนองมีไฟฟ้าใช้แล้วเด้อ) บรรยากาศ มันกะมือตึบ นั่นแหลว

ช่วงที่มันมืดๆ อยู่หนั่น บ่าวกึ่มเลากะ ก๋าว่าสิหลอยแต๊ะอั๋งผู้สาว ว่าซั่นเถาะ คึดในใจว่า

“ สิกอดดีบ่นอ... หลอยกอดผู้สาวกะน๊า ….”

เลาคึดแล้วคึดอีก อยากกอดผู้สาวกะอยากกอด แต่ว่าพอสิกอดอีหลี บัดบ่กล้ากอด คึดไปคึดมา พอดีรวบรวมความกล้าได้ ตัดสินใจว่า “ กอด ” กะยกสองมือขึ้น เฮ็ดก่ามก๊ะ เข้าไปหาผู้สาว เตรียมสิกอดอย่างเต็มที่

ตอนนั้น ไฟ ผัดมาพอดิบพอดี แจ้งปับ ว่าหนึ่ง

บ่าวกึ่ม ตกใจ กะเลยฮ้องว่า

“ กับแก้ ”

เลาย่านผู้สาวฮู้ว่า เลากำลังสิกอด กะเลยกลบเกลื่อน ทำท่าจาดผู้สาวนั่นหนา

“ กับแก้ ” พะนะว่า บ่าวกึ่มกะดาย

คันเลาตัดสินใจเร็วก่อนี้ คือสิได้กอดอยู่ดอกเนาะ แต่ว่ากอดแล้ว สิถืกฝ่ามือ หรือถืกตีนผู้สาว กะบ่จักนำเด้อ

[Lam Station]

พ่อเฒ่าเลือกลูกเขย

ย่อนว่าสาวตื๋อ เลากะคนหน้าตาไคแหน่เนาะ มีผู้บ่าวมาม่ายหลายคนอยู่ ผู้บ่าวบ้านเดียวกันนำ บ้านอื่นนำ บ่าวกึ่มกะผู้หนึ่งในหนั่นล่ะหว๋า

พ่อของสาวตื๋อ เห็นว่าเถิงเวลาแล้วที่สิซ่อยลูกสาวเลือกคู่ กะบอกกับลูกสาวว่า

“พ่ออยากได้ลูกเขยที่ขยันขันแข็ง เอาการเอางาน มาซ่อยพ่อเฮ็ดไฮ่เฮ็ดนา เด้ลูกเอ้ย พ่อสิซ่อยเบิ่งให้”

“แล้วสิเบิ่งจั่งได๋ล่ะพ่อ จั่งสิฮู้ว่า ผู้ได๋เป็นคนขยันขันแข็ง เอาการเอางาน” สาวตื๋อถามพ่อ

“โอ้ย..มันสิเบิ่งยากหยัง ผู้ได๋ขยันเฮ็ดงาน หนักเอาเบาสู้ แค่บายมือกะฮู้แล้ว มือมันสิ หยาๆ ด้านๆ”

แล้วพ่อกะสั่งสาวตื๋อ ให้บอกพวกผู้บ่าว ที่มาเล่นนำซุคน ว่าพ่อสิเลือกลูกเขย ในมื้อนั่นมื้อนี้

นัดกันเรียบร้อย แล้วกะเถิงมื้อนัด ผู้บ่าวสาวตื๋อ กะมาซุคนเด้

ฝ่ายบ่าวกึ่ม เลากะฉลาด เอามือปั้นข้าวเหนียวที่มันแฉะๆ เหนียวๆ ให้ข้าวเหนียวติดมือนั่นหนา แล้วกะปล่อยให้มันแห้ง เตรียมโตไว้ ท่าให้พ่อสาวตื๋อเลือกเต็มที่

พ่อสาวตื๋อ กะเอิ้นเข้าไปทีล่ะคนๆ บายมือแล้วบายมืออีก กะจดจำไว้ว่า มือผู้ได๋ หยากว่าผู้อื่น บายไปบายมา กะมาเถิงคิวของบ่าวกึ่มเด้ อีตาทีเนี่ย

บ่าวกึ่มเด่มือขวาเข้าไป พ่อสาวตื๋อบายเบิ่ง

“ โอ้.. มือบักอั่นนี้ หยาดีคักเว่ย ” เลาคึดย่องในใจ

“ ไส ลองเอาข้างซ้ายมาเบิ่งดู้ ”

บ่าวกึ่มกะเด่ข้างซ้ายเข้าไป พ่อสาวกึ่มบายแล้ว

“ อืม..มือบักอั่นนี้ หยาดีคัก หยาคักก่อของผู้อื่นที่ผ่านมา” เลาคึด แล้วกะจำไว้

พอบายเบิ่ง จนครบเหมิดซุคน พ่อสาวตื๋อ กะออกมายืนประกาศ ให้ฮู้ทั่วกันว่า

“ พ่ออยากได้ลูกเขยที่ขยันขันแข็ง เอาการเอางาน มาซ่อยพ่อเฮ็ดงานเด้อ มือของคนที่หยาที่สุด กะคือมือของคน ที่ขยันเฮ็ดงานที่สุด แล้วพ่อกะได้บายเบิ่งมือ ของซุคนแล้ว มือของบัก.......

บักกึ่ม ... หยาที่สุด ดังนั้น พ่อขอตัดสินแล้วกะเลือก บักกึ่ม มาเป็นลูกเขยของพ่อ”

บ่าวกึ่มกะดีใจจ้าวๆ นั่นแหล่ว

คันบ่ใช้แผนข้าวเหนียวทามือ สงสัยบ่าวกึ่มตกกระป๋องคักๆ เพราะว่ามือมันบ่ได้หยาเลย

นี่ล่ะ พ่อเฒ่า กะเริ่มเสียรู้ลูกเขยตั้งแต่ทีแรก เสียรู้ไปเรื่อยๆ คือจั่งนิทานเรื่องพ่อเฒ่ากับลูกเขยนั่นล่ะ

[Lam Station]

คน คน คน

มีเด็กน้อยวัยรุ่นหมู่กันอยู่สี่คน คึดอยากกินต้มไก่แซบๆ แต่ว่าบ่มีไก่สิต้มเด้ กะเลยพากันไปลักไก่พ่อใหญ่ลามาโตหนึ่ง เอามาฆ่าหลกขนต้มอยู่ท่งนา ว่าซั่นเถาะ

บักอั่นนึงหลกขน สับไก่ บักอันนึงดังไฟ บักอั่นนึง หาของหอม เครื่องปรุงนำ บักอั่นนึงขึ้นต้นไม้เบิ่งต้นทาง ว่ามีคนย่างมาแถวนี้บ่ ว่าซั่นเถาะ

การลักขโมยของผู้อื่นนี่ มันบ่ดีเด้อ ซุมสี่ขี้ขโมยนี้ กะบ่ดีคือกัน จักแมนอยากกินแฮงน้อ หมู่เจ้ากะดาย ฮึ.....

ย่อนว่า เป็นไก่ที่ลักขโมยมานั่นล่ะ กะเลยพากันระแวง ย่านชาวบ้าน ย่านผู้อื่นมาเห็น กะยังว้ากะยังว่า กะเลยต้องให้ผู้นึงขึ้นต้นไม้เป็นยามนั่นล่ะ

หลังจาก จัดการเอาไก่ลงต้มในหม้อแล้ว ทั้งสามคน กะนั่งคองท่าอยู่ใต้ต้นไม้ อีกบักนึงกะอยู่เทิงต้นไม้ เด้

สามคนนั่งคุยกันเพลิน เสยอยู่ตี้ล่ะ

บักอยู่เทิงต้นไม้ เหลียวลงมาทางล่าง เห็นหม้อต้มไก่น้ำเดือดปุด ปุด... กะเลยสิฮ้องบอก ให้ซุมอยู่ทางล่างคนต้มไก่ ซั่นดอก เลาฮ้องอย่างแฮงว่า

“คน..คน..คน”

พวกอยู่ทางล่าง ได้ยินคำว่า “คน” ท่อนั่นล่ะ เข้าใจว่า “มีคนมา” พากันย่านถืกจับ กะเลย คว่ำหม้อต้มไก่ บับ แล้วกะฟ้าวแล่นหนี สะล่ะล่ะ

บักอยู่เทิงต้นไม้ เห็นซุมอยู่ทางล่าง แล่นหนี เข้าใจว่า “มีคนมา” กะเลย ฟ้าวลงต้นไม้ แล่นหนีนำก้นซุมนั้นไป

ซุมบักสามคน เห็นบักอยู่เทิงต้นไม้แล่นนำก้นมา กะยังเข้าใจว่า “มีคนมา” กะแฮ่งแล่นบ่หยุด

คนเทิงเหมิด แล่นหนีไปจนไกล ก๋าว่าบ่มีไผเห็นแล้ว กะเลยหยุดเซาเมื่อย...

บักอยู่เทิงต้นไม้ กะเลยถามว่า

“สูพากันแล่นหนีอีหยัง?”

“กะแล่นหนีคน นั่นแหล่ว”

“กูอยู่เทิงต้นไม้สูงๆ คือบ่เห็นมีไผมา”

“กะคุณเป็นคนฮ้องบอกตู ว่า คน คน บ่แมนตี้?”

“โฮ้ย...หมู่ฮาสูเอ้ย... กูบอกให้สูคนต้มไก่ เด้เดียวเนียะ...”

“โอย... สำมาเสียดายต้มไก่แท้ล่ะน้อ.... กูบ่น่างุมหม้อต้มไก่เลย..” พะน๊า...


ทั้งสี่ขี้ขโมย กะเลยบ่ได้กินต้มไก่จ้อย.... สะล่ะล่ะ.

[Lam Station]

นิทานซุมนี้ เอาไว้ถ่าเว้า ยามมีคนอยากฟังนิทาน พยายามรบเร้าให้เฮาเว้านิทาน แต่ว่าเฮาขี้ค้านเว้า เด้อ...

หัวล้านลืนคู

มีพ่อใหญ่อั่นหนึ่ง เลาเป็นคนหัวบ่มีเส้นผม... กะหัวล้านนั่นหละ

มื้อหนึ่ง เลาย่างไปนำคูนา ลื่นคู (มืนคู) ตกน้ำต้ามวะนึง....

หัวล้านลืนคู !!!

บักจั๊ดกับบักมิด

บักจั๊ด กับ บักมิด ไปไต้อึ่งนำกัน ถือตะเกียงแก๊สไปคนล่ะอัน พอดีลมแฮง พัดตะเกียงดับพร้อมกัน

มืดตึบ ...ว่ะนึง

บักจั๊ดเลยฮ้องเอิ่นหาบักมิด บักมิดกะฮ้องเอิ่นหาบักจัด

“ มิด ” “ จั๊ด ”

“ มิด ” “ จั๊ด ”

....มิด จั๊ด ....

บักจ้อยกับบักจบ

บักจ้อย กับ บักจบ ไส่เบ็ดไว้นำไฮ่นา ไปเลาเบ็ดนำกัน ถือตะเกียงแก๊สไปคนล่ะอัน พอดีลมแฮง พัดตะเกียงดับพร้อมกัน

มืดตึบ ...ว่ะนึง

บักจ้อยเลยฮ้องเอิ่นหาบักจบ บักจบกะฮ้องเอิ่นหาบักจ้อย

“ จบ ” “ จ้อย ”

“ จบ ” “ จ้อย ”

... จบ จ้อย ...

[Lam Station]

นิทานก้อมชุด “ เป็นตาสิฮาก ” สิเกี่ยวกับแนวเป็นตาสิฮาก ทั้งหลายแหล่ (แต่บ่ดำ) นิทานซุมนี้ บ่เหมาะสมที่สินำไปเว้า ในพาข้าว มันสิเฮ็ดให้ผู้ลังคน กินข้าวบ่แซบ แต่ว่า ข้าน้อยเอง กะมักสิเอาไปเว้าตอนกินข้าว นั่นล่ะ ดู้ดู๋ เป็นการตัดกำลังคู่ต่อสู้ ว่านเถาะไป๋ อีหลีแล้ว บ่ดีเด้อ สิบอกให่ หลูโตนซุมขาเจ้า ผู้คอแข็งง่ายนั่นหนา (คอแข็ง บ่แมนเมายากเด้..)

มีอยู่เทื่อหนึ่ง ข้าน้อย เว้าเรื่องกินขี้มูก จนผู้ญิงผู้ลังคน ฟ้าวแล่นออกไปฮาก (กะยังว่ามันเป็นตาสิฮาก กะเดี้ย กะด้อ เด้เดียวหนิ)

เอ้า... มันเป็นตาสิฮากจั่งได๋ กะลองฟังเบิ่งเด้อ.....

หมายเหตุ : การเว้านิทานก้อมชุดนี้ จำเป็นต้องใช้คำศัพท์บางคำ ที่เป็นตาขี้เดียด เป็นตาสิฮาก กะเลยขออภัยหลายๆ ไว้ก่อนเด้อ

พ่อใหญ่ลูกินหม่ำ

อยู่บ้านดอนหนอง มีพ่อใหญ่อั่นนึง เลาชื่อว่า พ่อใหญ่ลู เด้อ

พ่อใหญ่ลู เลาหน้าตาคือคู เลาบ่ได้เป็นคู เลามักอยู่กับคู มักสิไปเลี้ยงคู ย่างเล่นนำคู....

คูหยัง?...

คูต้วย ....นั่นหนา..

มื้อนึง อยู่บ้านหัวโนน มีงานบุญเอาเสาลงหลุม โอ๊ะ..บ่แมน... มีงานแต่งงาน.... พ่อใหญ่ลู เลากะไปซ่อยงาน ไปผูกแขนเจ้าบ่าวเจ้าสาว นำล่ะหวา

ซ่อยงานแต่เซ้าฮอดค่ำ ออกค่าผูกแขนสิบบาท ตะลอดจนดากขาด กินเหมิดมื้อ เหมิดเว็น กินเหล้า กินกับแกล้ม แต่เซ้าฮอดค่ำ จนเมาแป๋

คนเมาเนาะ มันกะวินหัว สิฮาก ซั่นตี้ล่ะ คันสิฮากใส่บ้านขาเจ้า มันกะบ่ดีเนาะ พ่อใหญ่ลู เลากะอยากอายเป็นอยู่เด้ เลากะเอาถงพลาสติกมาฮากใส่

ฮากแล้วแล้ว กะกำปากถงไว้ ถือหิ้วอ้อนต้อน อ้อนต้อน พอสิฮากอีก กะฮากใส่ถงนั่นล่ะ แล้วกะถือหิ้วอ้อนต้อน อ้อนต้อน คือเก่า (ถือไว้ ปานห่อยาสูบ เด้เดียวหนิ พ่อใหญ่อั่นนี้กะดาย)

กะย่อนว่า เลาบ่ค่อยกินข้าว กินแต่กับ กินแต่ซิ้น เด้ ฮากเลากะเลยบ่ค่อยมีข้าว ส่วนใหญ่ กะสิเป็นซิ้นที่เลาหย่ำแล้วนั่นล่ะ ละเอียดแหน่ บ่ละเอียดแหน่ ผสมปนเปกันไปเนาะ ฮากพ่อใหญ่ลูกะดาย

เลากินลาบงัว ก้อยงัว นำเนาะ ฮากเลากะเลยมีสีออกแดงๆ มีข้าวคั่ว นัยหมากพริก ของหอมพร้อม พุ่นล่ะแหม

(ฮ่วย... ปะสาฮากซือๆ กะอย่าสะเว้าละเอียดหลายถ่อน เว้าละเอียดฮอด มีข้าวคั่ว นัยหมากพริก.. เป็นจั่งซั่น จั่งซี้...ฮู้ย ..ขี้เดียด...แต่ว่า มีกลิ่นใบบักกรูด นำบ่ล่ะ??)

?????????????

พอค่ำแล้ว ได้เวลากลับเมือบ้านเลาเด้ เลากะย่างเมือบ้าน พร้อมทั้งหิ้วถงฮากเลา ติดมือไปนำ อ้อนต้อน อ้อนต้อน เผื่อสิฮากใส่อีกนั่นล่ะ

ย่างเซซ้าย เซขวา เป๋ไป เป๋มา ฮ้ายก่อกะปูย่างเอาโลด เด้ เดียวหนิ

ซัวสิฮอดเฮือน กะมืดพอแฮงแล้ว

พอฮอดเฮือนเลาแล้ว คนเมาอย่างคักเนาะ สิเฮ็ดหยังได้ นอกจากนอน เลากะเอาถงฮาก วางถิ่มไว้เลาะหัวคันได แล้วกะนอนหลับไหล (พื้นเฮือนเลามันซันบ้อ จั่งไหล..... บ่แมนจั่งซ้าน..) กรนโต๊ดๆ จนฮอดเซ้ากั๊ก.....

ฝ่ายเมียพ่อใหญ่ลู มาเห็นถงฮาก กะเข้าใจว่า พ่อใหญ่ลูเอาหม่ำ จากเฮือนงานมาฝาก กะจ่มในใจว่า

“ เฒ่าอั่นนี้ ซางเมาคักเมาแน่ เอาถงหม่ำถิ่มไว้ทั่วทีบ ซางบ่ย่านหมาแมว มาเอาไปกินเนาะ”

แล้วกะเอาเชือกมัดปากถง เอาไปเก็บไว้ในครัว อย่างดี...

พ่อใหญ่ลู พอตื่นเซ้ามา ส่วงเหล้าแล้ว กะหิวข้าว ให้เมียหาพาข้าวมาให้ เมียกะเลยเอาหม่ำถงนั่นล่ะ มาเทใส่ถ้วย ยกพาข้าวมาให้พ่อใหญ่ลู พร้อมทั้งข้าวเหนียวฮ้อนๆ บักพริกหน่วย หัวกะเทียม นำเด้ (คันแมนหม่ำอีหลี ... เว้ามากะเป็นตาแซบเนาะ..... น้ำลายไหล..... คอแข็ง??..)

ฮากพ่อใหญ่ลู อยู่ในถงจนฮอดเซ้า มีข้าวปนนำ กะคือสิมีรสชาติส้มๆ คือหม่ำเติบอยู่ เด้ล่ะเนาะ (ผู้เว้าบ่ได้ซิมเองเด้อ... คิดว่า เด้อ คิดว่า..)

พ่อใหญ่ลู กะจัดการเปิบซะอย่างแซบนัว ปั้นข้าวคำบักใหญ่ โป้แนบหม่ำ ยัดเข้าปากบ่าม แล้วกะกัดบักพริกหน่วยกั๊บ หย่ำ ก้วมๆ เผ็ดๆ เหงื่อแตกหย๊าบๆ ….

อิ่มแล้ว ยกแขนขึ้น ปาดเหงื่อหน้าผาก เว้าว่า

“ โฮ้..เผ็ดๆ ....หม่ำนี่กะแซบเติบยุเนาะ ขนาดยังบ่ทันเป็นดีเด้หนิ คันจ่งไว้อีกจักมื้อ ให้มันเป็นเป็นก่อนี้ คือสิแซบดีคักว้า..... เอามาแต่ไสล่ะยาย หม่ำนี่”

“ เอ้า เฒ่าอั่นนี้ จะของเป็นคนเอามาแท้ๆ ซางมาถามไปทั่วไปทีบ... เจ้าเมาคักปานนั้นบ้อ กะ หม่ำถงที่เจ้าเอามามื้อวาน แล้วกะเอาวางไว้ เลาะหัวคันได นั่นเด้”

“ ถงหม่ำบ้านเจ้าติ.... มัน ถงฮากข้อย ตั้วนั่น”

อั๊วะ...อั๊วะ....

จ่งไว้อีกจักมื้อ สิแซบกว่านี้ พะนะ พ่อใหญ่ลูว่า

มีไผอยากกินหม่ำ นำพ่อใหญ่ลูบ่น้อ ผู้ฟังกะดาย.....

ผู้ได๋อยากกินยกมือขึ้น...... ผู้เว้าบ่คึดอยากเด้อ.....

[Lam Station]

ข้าวต้มโจ๊ก

บักมิดกับบักจั๊ด เป็นหมู่กัน

สอบเข้ามหา'ลัยได้ เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เด้ ทั้งสองคน กะพักอยู่หอพัก อยู่ห้องเดี่ยวกัน...

บักจั๊ด เป็นคนมักกินเหล้ากินเบียร์ มีคติว่า ของหาย บ่เสียดายท่อเหล้าหก (เจ็ด..แปด..เก้า..สิบ)

ส่วนบักมิด บ่ค่อยมักกินเหล้าตั้วล่ะ มีคติว่า เหล้าบ่แนม กับแกล้มสู้ตาย

มื้อนึง หลังจาก สอบปลายภาคแล้วแล้ว หมู่พวกกันทั้งหลาย กะพากันไปกินเลี้ยง ส่งความเครียด บักมิดกับบักจั๊ด กะไปนำหมู่เขาคือกัน

กินข้าว กินเหล้า กินกับแกล้ม แซบนัวหัวม่วนกัน ตามปะสา นั่นล่ะเนาะ

เสร็จเรียบร้อย บักจั๊ด คนมักเหล้า มันกะเมาคักเติบเด้ ตอนกินอยู่โต๊ะ อุตส่าห์รักษาอาการอย่างขนาด

“ คนอย่างบักจั๊ด บ่มีคำว่าฮาก... อากถิ่มเฮ็ดหยัง... เสียดาย” ว่าเด้ เลาคุย

กลับฮอดห้อง ขึ้นเตียงนอน โฮ้...เหลียวเบิ่งเพดาน หมุนติ้วๆ วินหัว ตี้ล่ะ บัดตาเนียะ

เพดานห้องกะดายเนาะ เหลียวเบิ่งอยู่ซุมื้อซุเว็น บ่เคยขี้เดียดเพดานจักเทือ มื้อนี้ขี้เดียดเพดานคัก ฮากซะปาหยังล่ะ (เลาฮาก ย่อนขี้เดียดเพดานเด้... บ่แมนฮาก ย่อนเมาเหล้าเด้)

บักมิด ได้ยินเสียงบักจั๊ดทำท่าสิฮาก กะเลยฟ้าวหาแนวมาฮองฮาก ย่อนฟ้าวนั่นล่ะ กะเลยหยิบได้ถ้วยท่าวๆ ใบนึง ฟ้าวเอามาฮองฮากหมู่

“ เอ๋า เอ๋า..คุณฮากใส่อั่นนี่ ” เลาบอกหมู่

บักจั๊ดกะบรรจงฮากใส่ (บรรจงแบบได๋น้อนอ ....ย่านฮากมันกะเด็นไปทั่วนั่นล่ะ..) ได้ฮากเกือบเต็มถ้วย กะยังว้ากะยังว่า

ฮากบักจั๊ด เฮ็ดกองอ็วกย็วก... มีเม็ดข้าว... มีต่อนหมูย่าง... มีน้ำเหล้า.. มีน้ำลายเหนียวๆ ...มี....โอ้ย.. หลายแนวอยู่ดอก ผู้อ่าน คึดเอาเด้อ.. ถ้าคึดบ่ออก กะลองฮากใส่ถ้วยเบิ่ง...

บักจั๊ด มันฮากแล้ว กะหลับต่อ น้ำลายเหยือยโหยดๆ …น้ำลายบักจั๊ดนี่ มันบ่ธรรมดาเด้ ขนาดมดมาเลียกิน ยังเมาเดินเซ เป๋ ถลำไป เด้เดียวหนิ...

ฮอดเช้ามา บักมิด มันบ่เมาเนาะ มันกะตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งโต ฉีดน้ำหอม หวีผมเป้ย ไปหาจีบสาว ชวนผู้สาวไปเบิ่งหนัง ตามปะสามันนั่นล่ะ

ถ้วยฮากบักจั๊ด กะวางอยู่ข้างเตียงหม่องเก่า นั่นล่ะ

ได้เวลา สามโมงเช้า เก้านาฬิกา....โอ๊ะ ..บ่แมน สวยคักก่อนั้นบะได๋ ....บักจั๊ด งัวเงียตื่นขึ้นมา เหลียวเบิ่งเพดาน

...เซาขี้เดียดเพดานแล้ว... ลุกป่องหง่องขึ้น แนมเห็นถ้วยฮากเจ้าของ วางอยู่ข้างเตียง

จำบ่ได้จ้อย... ว่ามื้อคืนจะของฮาก

“ เอ้อ...บักมิดนี่ มันกะดีน้อ มันฮู้ว่าเฮาเมา มันอุตส่าห์ไปซื้อข้าวต้มโจ๊กมาไว้ให้” เลาคึด แล้วกะเอามือ จับถ้วยเบิ่ง

“ โอ๋ย...เย็นแล้วตั้วหนิ.... บ่น่าเขยใส่ถ้วยไว้เล้ย... บักมิดกะดาย.. เขยไว้โดน จนมันเย็นเหมิดแล้ว”

“ เย็นกะซางเถาะ ดีก่อบ่มีแนวฮองท้องว้า”

บักจั๊ดคึดได้จั่งซั่นแล้ว กะเลยเอาช้อนมาตักซดกิน

“ เอ...ร้านค้า เขาบ่ให้เครื่องปรุง มานำบ้อนอ.... น่าสิมีผักซี มีขิง มาดับกลิ่นคาว จักหน่อยเนาะ.... โจ๊กเจ้านี้ เฮ็ดบ่ค่อยแซบเว่ย เทิงคาว เทิงจืด...”

ลองคึดเบิ่งเด้อ ซุมผู้ฟังทั้งหลายกะดาย ฮากเด้เดียวหนิ ฮากคักๆ ฮากดี้ดี้ ฮากของคนเมาเหล้าซ้ำแมะ มันกะต้องเทิงคาว เทิงเหม็น... เป็นเละๆ มีน้ำลายเหนียวๆ พร้อม มีขี้กะเทอะนำ ...แอ๊ะ.... กินลงได้จั่งได๋ว้า.....

แต่ว่า ถึงสิบ่ค่อยแซบ เลากะกินจนเกือบเหมิดถ้วย พุ่นล่ะหวา กินแล้วแล้ว กะนอนพักผ่อน เอาแฮงต่อ.... จนตาเว็นบ่ายบ่าย ...แลง แลง... ใกล้ค่ำ...

บักมิดกลับมา

“ เอ้า จั๊ด...เป็นจั่งได๋แหน่ล่ะหมู่ กินข้าวแล้วยัง ลุกไหวบ่..”

“ บ่เป็นหยังดอก ส่วงแล้ว ไคแหน่แล้ว ข้าวกะกินแล้ว... ขอบใจเด้อ ที่ซื้อโจ๊กมาไว้ให้.... แต่ว่า โจ๊กร้านได๋วะ เทิงจืด เทิงคาว”

“ โจ๊กอีหยัง... ไผซื้อมาแต่เหิง... งงเว่ย”

“ เอ้า กะบ่แมนโตติ ซื้อโจ๊กมา ใส่ถ้วยวางไว้ข้างเตียงเฮา ….นี่ นี่ โจ๊กถ้วยนิ”

“ โจ๊กอีหยังเดียวหนิ.... อั่นอยู่ในถ้วยนี่น่ะ ...ฮากโต...เด้อ ...ฮากโต... มื้อคืนนี้ โตฮากใส่ถ้วยนี่ล่ะ”

???????

“ อั๊วะ....”

[Lam Station]

ผู้ได๋คอแข็งกว่ากัน

มีผู้บ่าวสองคน เป็นหมู่กัน ผู้นึงชื่อว่า บ่าวกึ่ม อีกผู้นึงชื่อว่าบ่าวตึ๋ง ชวนกันไปกิน ข้าวเหนียวตำหมากฮุ่ง ก้อยกุ้ง ตับหวาน หมูย่าง น้ำตกหมู (น้ำตกสาริกา น้ำตกตาดโตน น้ำตกเอราวัณ น้ำตก.....???) สั่งอาหารมาหลายอย่างเด้ ....แล้วกะคึ้มอกคึ้มใจ อยากกินเบียร์

กะเลยสั่งเบียร์มากินนำ ชนแก้ว แปะๆ ไปเรื่อยๆ

กินกับแกล้มไป กินเบียร์ไป นั่งคุยกันไป จนเมาเริ่มกึ่มๆ จักหน่อย บ่าวตึ๋งเลาบ่อยากจ่ายตังค์ แล้วเลากะคึดว่า จะของเป็นคนคอแข็งคัก คึดแผนได้ กะเลยเสนอบ่าวกึ่มว่า

“ กึ่ม.. เฮามาพนันกันเถาะเว่ย มื้อนี้ ผู้ได๋ฮาก ผู้นั่นต้องเป็นคนจ่ายตังค์.. เอาบ่...”

(อ่านเสียงแบบคนเมาแหน่ล่ะ)

บ่าวกึ่มเอง กะคึดว่าจะของ กะหนึ่งในตองอูคือกันล่ะเว่ย เรื่องเมาแล้วฮากหนิ.. ไม่ต้องพูดถึง.... คอแข็งอยู่แล้ว กะเลยรับปาก

“ ตกลง โอเค..เอโค..เลยหมู่ ”

แล้วสองคน กะรินเบียร์ ชนแก้วกันไปเรื่อยๆ......

“ เอ้า ” ...ปิ่ง...อึ่ก อึ่ก..

“ เอ้า ” ...ปิ่ง...อึ่ก อึ่ก..

เอาไปเอามา บ่าวตึ๋งย่านจะของฮาก กะเลยคึดแผน สิล่อให้บ่าวกึ่มฮาก เด้...

พอดีช่วงนั่น บ่าวตึ๋ง กำลังเป็นหวัดระยะสุดท้าย ขี้มูกกำลังเขียวลึนลื่อ อั้นดังเลายุ เลากะเลยสืบขี้มูก

กึด..กึด..กึด..

พอขี้มูกจากสองฮูดัง ลงปากเลาแล้ว เลากะยกมือซ้ายขึ้นฮอง คายก้อนขี้มูก ขี้กะเทอะ ใส่มือ

เปะ !!!

ขี้มูกเลา เฮ็ด เขียวลึนลื่อ ก้อนบักใหญ่ กองอยู่ฝ่ามือเลา

จากนั้น เลากะเอาเด่ไปต่อหน้าบ่าวกึ่ม แล้วกะเอานิ้วชี้ข้างขวา ไปบี้ขี้มูกก้อนนั้น ….

ขี้มูกกะแตกเละ

แล้วเลา กะเอามือข้างขวา หยิบขี้มูก ดึง หยืด ย่าว ย่าว

หยืด ย่าว...ต๊บ... หยืด ย่าว...ต๊บ

เฮ็ดปานนั้น ขี้มูกเป็นตาขี้เดียดขนาดนั้น บ่าวกึ่มกะยังทนได้ บ่ฮาก นั่งกินกับแกล้มเสย.... (อีหลีแล้วบ่าวกึ่ม อาจสิเริ่มคอแข็งแล้วล่ะ เบิ่งซง)

บ่าวตึ๋ง เห็นว่า บ่าวกึ่มยังบ่ฮาก กะเลย ก้มลง ดูดกินขี้มูกเจ้าของ

จู๊ด ..จู๊ด..

แล้วกะ แลบลิ้นเลีย กินขี้มูกเจ้าของ

คึดเบิ่งเด้อ ขี้มูกเกือบเต็มมือ เฮ็ดเขียวลึนลือ เลาหูบกิน เลียกิน จนเหมิด.....

เอี๊ยะ........

บ่าวกึ่ม เห็นจั่งซั่น อดรนทนบ่ไหว ฮากแตก พุ่งออกมา

แต่ว่าเลา เลาผัดเอามือสองข้าง งุ้มปากเจ้าของไว้ บ่ให้ฮากมันกะเด็น พุ่งไปทั่วทีบ

ฮากบ่าวกึ่ม ออกมาเต็มกอบมือ ส่วนที่เป็นน้ำ กะย้อย ป็อก ป็อก ลงโต๊ะอาหาร เทิงเหม็น เทิงคาวเด้อ ฮากคนเมาเหล้าเมาเบียร์ นี่กะดาย

“ น่าน น่าน โตฮากแล้ว โตฮากแล้ว ” บ่าวตึ๋งว่า

บ่าวกึ่ม ย่านเจ้าของได้ออกเงิน กะเลยก้มหูบกินฮากเจ้าของ

จ็วบ จ็วบ...

จนฮากเหมิดมือ มือเกลี้ยงหม่อยล่อย แล้วกะก้มเลียกินน้ำฮาก ที่อยู่โต๊ะนำ จนโต๊ะกะเกลี้ยงหม่อยล่อย คือกัน… แล้วกะเว้าว่า

“ ไส ไส ฮากอยู่ไส ” พร้อมเทิงแบมือ แบบว่า บ่มีหยังเกิดขึ้น

บ่าวตึ๋ง กินขี้มูกจะของ มันกะเป็นตาสิฮากอยู่แล้ว เลาเริ่มคอแข็งแล้วเนาะ พอเห็นบ่าวกึ่ม กินฮากเจ้าของ กะเลยอดรนทนบ่ได้ ฮากแตก ฮากแตน พุ่งจ็วก จ็วก แล้วเลากะบ่สามารถ สิกินฮากจะของคืนได้

ในที่สุดบ่าวตึ๋ง ต้นความคิด พนันประลองความคอแข็ง(เมายาก) กะเป็นคนคอแข็ง ฮากแตกซะเอง

บ่าวกึ่ม ได้กินฮากจะของ แต่กะบ่ต้องจ่ายเงิน

บ่าวตึ๋ง ได้กินขี้มูกจะของ แล้วกะต้องเป็นคนจ่ายเงิน

บ่าวตึ๋งน้อบ่าวตึ๋ง เสียเงินพร้อม ได้กินขี้มูกพร้อม.....



ขี้มูก..ขี้กะเทอะ มันแซบบ่ล่ะฮึ

คันผู้ได๋สงสัย กะลองสืบขี้มูก กึ่ด กึ่ด แล้วกะคายออกมาใส่มือ ให้มันเป็นก้อนอ้อล่อ แล้วกะเลียซิมเบิ่งเด้อ

หรือคันบ่กล้ากินคามือ กะสืบกึ่ด กึ่ด แล้วกะเอาอมไว้จักหน่อย จั่งค่อยหลืน เอือก...เด้อ.....

อย่าสะฮากเด้อล่ะ ....(เดี๋ยวสิได้จ่ายตังค์เด้)

[Lam Station]

ซุบหมากเขือ

เว้าพื้น ซุบหมากเขือ นี่กะเป็นอาหารจานเด็ดอย่างหนึ่งเด้อ แต่ถ้าสิให้แซบต้องใช้ หมากขอนเอื่อ เด้อ ถ้าใช้ หมากแขเกื่อ มันบ่ค่อยแซบเด้อ เพราะว่า หมากเขือมันแก่ นั่นล่ะ

ซุบหมากเขืออ่อน ใส่ป่นปลาค่อ ปั้นข้าวเหนียวฮ้อนๆ คุ้ย โหม่มบ่าม ม้วนผักติ้ว หย่ำก่วมๆ โฮ้... แซบดีปานหยัง พุ่นล่ะแหม แต่ว่าอย่าลืมใส่ปลาแดกเด้อล่ะ คันบ่ใส่ปลาแดก เฮ็ดจั่งได๋ กะบ่แซบบ่นัวเด้อ สิบอกให่

ฮู้..เว้ามาแย้ว น้ำยายหยัย....

เอ้า.. หันเข้ามาฟังเรื่อง ซุบหมากเขือสูตรเด็ด แม่ใหญ่ทา มันสิแซบซั่มได๋ สะล่ะล่ะ...

แม่ใหญ่ทา เลามีนาหลาย คันสิให้ลูกสาวกับลูกเขย ซ่อยกันเฮ็ด มันกะบ่แล้วง่าย เดี๋ยวกล้าสิบั้งก่อน นั่นหนา เลาเลยจ้างคนมาซ่อยดำนา หาคนได้ประมาณ สิบคน พุ่นล่ะแหม

แม่ใหญ่ทา เลาไปซ่อยขาเจ้าดำนาจักหน่อย พอใกล้ฮอดยามกินข้าวสวย แม่ใหญ่ทากับลูกสาว กะเลยขึ้นจากนา มาเฮ็ดแนวอยู่แนวกิน สู่หมู่กิน

ลูกสาวกะเฮ็ดแกงเห็ด แกงฮาก (โอ๊ะ..พิมพ์ผิด.. แกงฮวก เด้อ..บ่แมนแกงฮาก)....

ส่วนแม่ใหญ่ทา เลาต้มหมากเขือซุบ ว่านเถาะ

ช่วงนั้น แม่ใหญ่ทา เลากะเป็นหวัดเนาะ ไอ ขี้กะเทอะแตก เฮอะ เฮอะ.. โป๊ะ โป๊ะ ...หลืนกินแหน่ ถ่มถิ่มแหน่ แล้วแต่สถานการณ์ นั่นล่ะหวา

เลาต้มหมากเขือสุกแล้ว กะเอามาตำใส่ครก จั๊วะ จั๊วะ ..เด้

พอดี้... เลาอ้าปากหาว แล้วกะพอดี้.. เลาผัดไอ..โป๊ะ.. ขี้กะเทอะเลา กะเด็นตกลงในครก พอดี้ พอดี กะยังว้า กะยังว่า

แล้วเลา กะยกสากขึ้นตำหมากเขือ จั๊วะ จั๊วะ เฮ็ดให้ขี้กะเทอะเลาก้อนนั้น หายเข้าไป ในซอกหลืบหมากเขือ หม่องได๋กะบ่จัก..

แม่ใหญ่ทาเลาคึดว่า ตำไปตำมา ตำมาตำไป เรื่อยๆ เดี๋ยวขี้กะเทอะ มันกะสิละลาย หายไปกับซุบหมากเขือ นั่นล่ะ เลยบ่หา เลยบ่หยิบออก จัดการเฮ็ดซุบหมากเขือ จนเสร็จเรียบร้อย

แม่ใหญ่ทา เลาดูถูกขี้กะเทอะเลาเกินไป ขี้กะเทอะเลาเป็นก้อนเหนียวดีกะด้อ.. (เว้าปานเห็นน้อ)

อาหารทั้งเหมิด เสร็จเรียบร้อย จัดพาข้าวเรียบร้อย กะเอิ้นซุมดำนาขึ้นมากิน

คนทั้งหลาย ล้างไม้ล้างมือแล้ว กะล้อมวงกินข้าว กันอย่างแซบนัว

คุ้ยซุบหมากเขือ ซดแกงเห็ด กินแกงฮวก (ฮวก เด้อ บ่แมนฮาก) จ้ำปลาแดกบอง.....

กินไปกินมา กินมากินไป ดนเติบยุ…

ย่อนว่า ซุบหมากเขือแม่ใหญ่ทา มันแซบล่ะหวา

ป้าอั่นนึง เลาปั้นคำข้าว กำลังคุ้ยซุบหมากเขือ เด้ คุ้ยได้ งอมือเข้ามา ผัดเห็น



หยืดย่าว....ดีด..ตั๊บ ..ว่ะนึง



ขี้กะเทอะแม่ใหญ่ทา แผลงฤทธิ์แล้ว



ขี้กะเทอะเนาะ มันเป็นก้อนเหนียวๆ ถืกตำไปตำมา คนไปคนมา มันกะยาวออก ยาวออก แต่ว่าบ่ขาด ส้นนึงเซี่ยงอยู่ทางใต้ๆ พุ่น อีกส้นนึง อยู่ทางเทิงจักหน่อย พอเอาคำข้าว คุ้ยถืกส้นทางเทิง มันกะเลย

หยืดย่าว....ดีด..ตั๊บ...

รวมตัวกันเป็นก้อนคือเก่า แต่ว่า มันมารวมโตกันอยู่คำข้าว แม่ป้านั่นตี้ล่ะ

เหลียวพิจาระซอมเบิ่ง มันกะคล้ายๆ ขี้กะเทอะ

เลากะชูคำข้าวซุบหมากเขือขึ้น ถามว่า

“ แมนหยังล่ะหนิ คือขี้กะเทอะแถะ”

“ เอ้า.. บ่แมนแมน ขี้กะเทอะกูติสู”

พะนะ แม่ใหญ่ทาเลาว่า แล้วกะไอ ขี้กะเทอะแตก โผ๊ะ โผ๊ะ ..

ส่ำนั่นล่ะ วงแตก เลย บ่มีไผกล้ากิน ซุบหมากเขือต่ออีกเลย

ผู้ที่กินไปแล้ว กะพากันคอแข็ง อยากฮากไปตามๆ กัน



ผู้ฟังทั้งหลาย กะลองไปสั่งซุบหมากเขือ มากินเบิ่งเด้อ แล้วกะลองจินตนาการเบิ่งว่า ขี้กะเทอะ มันสิลี้อยู่หม่องจั่งได๋ คุ้ยขึ้นมา มันสิ ดีด ตั๊บ แบบได๋

อีกอย่างนึง กะสังเกตดีดีแหน่ล่ะ ว่าแม่ค้าเลาเป็นหวัดบ่? ไอ จามบ่? แล้วกะอย่าลืมสังเกต แนวกินเด้อล่ะ บ่ว่าสิเป็นตำบักฮุ่ง ลาบ ก้อย ซุบหมากเขือ ฯลฯ กะดี กะดาย... สังเกตว่า

มันมีอั่นแนว ดีด ตั๊บ ปนอยู่บ่???



อย่าสะฮากเด้อล่ะ

[Lam Station]

ผ้าขาวม้าเช็ดหน้า

มีพ่อเฒ่าผู้หนึ่ง เอิ้นเลาว่า พ่อใหญ่ทาซะเนาะ...

พ่อใหญ่ทา เลาออกไปเลี้ยงม้า พายกะต่า พองจูงหมา (จูงเฮ็ดหยังหมา บ่จูงมันกะแล่นนำตั้ว) ย่างไปนำคันแทนา สิไปหาเกี่ยวหญ้า มือถือพร้า ยาวค่าวา แบกไว้บ่า (เอ้า ..แมนถือหรือแบก กันแน่) แอวเลาเคียนผ้าขาวม้า ตาสิ่งเบิ่งท่งนา ...

“ บ๋า...สิหาเกี่ยวหญ้า ไปเลี้ยงม้า ก่อนน๊า...”

เอ้า... เว้าแบบตลกหมอลำ เอิ้นน้ำย่อยจักหน่อยเนาะ...

พ่อใหญ่ทา เลาตื่นแต่เซ้า ออกจากบ้าน ไปเฮ็ดเวียกเฮ็ดงานประจำ ของเลานั่นล่ะ เอาไปเอามา เลาปวดขี้ ซั่นแหล่ว บาดตาทีเนียะ

ปวดขี้ เฮ็ดจั่งได๋ล่ะหือ?

....ปวดขี้กะต้องไปหาขี้ตี้หละ..

... เอ้อ..ย่างไปเลาะหาเอาโลดเด้อ ขี้ นั่นน่ะ หาพ้อแล้ว อย่าลืม ขัวกุดจี่นำ เด้อล่ะ...

...บ่แมนจั่งซ่าน ...ปวดขี้ กะต้องไปหาหม่องขี้ หาหม่องนั่งขี้ ให้มันขี้ แซบๆ นั่นตั้ว...

นั่นล่ะ พ่อใหญ่ทา เลากะวางสัมภาระ อุปกรณ์ของเลาไว้ ได้หม่องเหมาะเจาะ เฉพาะโต (พร้อมทั้งไม้แจ้ง) แล้ว กะแก้ผ้าขาวม้าออกจากแอว ป้อมๆ พาดบ่า บั๊บ...แก้ซ่ง นั่งลง เบ่ง อึ๊ด..อึ๊ด..

แต่ว่า ช่วงที่เลากำลังนั่งลง ผ้าขาวม้าที่พาดบ่าเลา กะย้อยลงมา ส้นผ้าขาวม้า ผัดย่อนไปกองอยู่ ใต้ดากเลาพอดี้ พอดี กะยังว้า กะยังว่า (พ่อใหญ่ทา เลาบ่ฮู้โตดอก เลาฟ้าว เลาฟั่งนำขี้ หนั่นหนา.. จุ๊..จุ๊..จุ๊... ซุมเฮา อย่าฟ้าวบอกเลาเด้อ จอบเบิ่งเลาอยู่เงียบๆ สาก่อน)

เลากะเบ่งไปเรื่อยๆ จนสุด พุ่นล่ะไป๋.. ใช้ไม้แจ้งเรียบร้อย... โฮ้..เฮี่ยแตก เฮี่ยแตน พุ่นล่ะแหม

เสร็จเรียบร้อย ลุกขึ้น นุ่งซ่ง แล้วกะดึงผ้าขาวม้า ส้นที่ย่อนไปทางหลังนั่นล่ะ มาเซ็ดหน้า... ...เซ็ดเฮี่ย เลานั่นล่ะ

ปื๊ด...... ตึ๊บ !!!

“ ปาดโธ้.... ห่าทั่ง....เฮ้ย... หมาโตได๋ มาขี้ใสผ้ากู แต่เหิงวะ ???”

พ่อใหญ่ทา เลาเทิงสูน เทิงป้อย..

พ่อใหญ่ทาเอ้ย เจ้าของขี้ใส่ผ้าเจ้าของ กะบ่ฮู้โตน้อ

(เอ้า...ซุมที่จอบเบิ่งเลาอยู่นั่นน่ะ.. ออกมาหัวร่อเลาซะ.... อั๊กกกกกกก)

[Lam Station]

พ่อใหญ่มีขี้ย่าง

มีพ่อใหญ่อั่นนึง เอ้อ..ตั้งซื่อเลาว่า พ่อใหญ่มี ซะเนาะ

บาดทีนี้ สิเว้าเลียง พ่อใหญ่มี คนผู้ดี ของบ้านหมี่ เลาตื่นแต่ตีสี่ ออกไปสวนหมากมี้ ย่อนติดหนี้ แม่ใหญ่ลี เก็บหมากมี้ สุกพอดี เทิงตาตี่ สิเอาไปใช้หนี้ คืนให้แม่ใหญ่ลี..... ซั่นแหลว..

พ่อใหญ่ลี เลาปวดขี้ ย่อนมื้อคืน กินผัดหมี่ คั่วกุดจี่กะกินพร้อม คือด้ามดั่งกัน พะนะ...

ปวดขี้ เฮ็ดจั่งได๋ล่ะหือ?

....ปวดขี้กะต้องไปหาขี้ตี้หละ..

..เอ้อ..ย่างไปเลาะหาเอาโลดเด้อ ขี้ นั่นน่ะ หาพ้อแล้ว อย่าลืม ขัวกุดจี่นำ เด้อล่ะ...

...บ่แมนจั่งซ่าน...ปวดขี้ กะต้องไปหาหม่องขี้ หาหม่องนั่งขี้ ให้มันขี้ แซบๆ นั่นตั้ว...

โฮย..ขี้แซบๆ กะมีแต่ขี้เพี้ย เด้อ..

เอ้อ..คันขี้เพี้ยแซบ กะอย่าลืมไปหาเอา นำต้นหมากพริกเด้อ อยู่นำหน่วยบักเขียบ กะมีหลายคือกัน เด้อ ขี้เพี้ย กะดาย...

เอ้า... งอเข้ามาหาพ่อใหญ่มี... พ่อใหญ่มีเลากะย่างเลาะหา หม่องเหมาะๆ ..หาไม้แจ้งไปนำล่ะหว๋า ..พอดี ไปพ้อขอนม่วง เป็นตางอยขี้แซบพะโล เลากะบ่รอช้า ขึ้นงอย เบ่ง อึด..อึด.. อย่างสำบายใจ ร้องเพลงไปพร้อม พุ่นล่ะแหม

กะจั่งแมนพอดีคักเนาะ... เต่าโตนึง...หมูบ นอนหลับอยู่ข้างขอน กะยังว้า กะยังว่า

ขี้เลากะตก ปุ๊กปั๊ก..ปุ๊กปั๊ก.. ลงค้างอยู่หลังเต่าโตนั่นล่ะ…

ขี้สุด พร้อมทั้งจัดการแจ้ง เรียบร้อย ลุกขึ้น นุ่งซ่ง

ตาเว็นกะกำลังขึ้น พอพุ่มพูพุ่มพี เด้

เลาเหลียวแนมเบิ่งขี้เลา ที่กองอายม้วน จัดรูปทรงสวยงาม ปลายแหลมจิ๊ดลิ๊ด

(ปานสิแมนหลาย ...ขี้งอยขอนไม้ มีแต่ขี้แปแลบแซบ นั่นแหล่ว)

เอ้อ..แมนยุบะได๋... คันจั่งซั่น กะแม่นข้อยลำผิดซั่นตี้ล่ะ ....เอาใหม่

เลาง็วกแนมเบิ่งขี้เลา ที่กองอ่ายะ กองโจ้โก้ กองกะจัดกะจาย...

(กะดีตั้ว เลาเหลียวเบิ่งซือๆ เลาบ่ก้มดมนำแมะ)

เต่า สงสัยมันเหม็นขี้พ่อใหญ่มี หรือว่าหวนหวย กะบ่จัก... เลยย่างต้วมเตี้ยม ต้วมเตี้ยม สิไปหานอนหม่องใหม่

!!!! ??? !!!

พ่อใหญ่มี เห็นจั่งซั่น เลาตื่นเต้น ตกใจ ประหลาดใจ ที่เห็นขี้เจ้าของ กำลังเคลื่อนที่ไป ตามข้างๆ ขอนไม้

“ เอ้อ ขี้เฮานี่ มันเก่งคักน้อ ย่างเองกะได้ ” เลาคึดในใจ แล้วกะลองออกคำสั่งเบิ่ง

“ ขี้กู... คุณจงหยุดเดียวนี้ ”

เต่า ได้ยินเสียงคน มันกะเลยเซาย่าง ขี้พ่อใหญ่มี กะเลยหยุดนำ

“ เอ้อ..ดีดี.. เป็นขี้ที่ดี.. ฮู้จักเชื่อฟังเจ้าของ จั่งซี้แหน่แม๋”

“ เอ้า.. ลองย่างอีกเบิ่งดู้.. ไป..ไป..ย่าง.. หน้า เดิน..” ว่าซ้าน เลาบอกให้ขี้เลาย่างต่อ

เต่า มันหวนหวยขี้ (ที่ฮาดหัวมัน) มันกะเลยออกย่างต่อ ...ขี้พ่อใหญ่มี กะเลยเคลื่อนที่ต่อ ตามคำสั่งของพ่อใหญ่มีพอดี..

พ่อใหญ่มีเลาดีใจอย่างคัก แต่ผัดเกิดได้ใหญ่มา กะบ่เคยเห็นขี้ย่างได้จักเทื่อ กะยังว้า กะยังว่า

“ ขี้กูเอ้ย... สิย่างไปหาเล่นไส กะไปโลดเด้อ.. เดี๋ยวกูสิเก็บหมากมี้ ไปใช้หนี้ แม่ใหญ่ลีก่อนเด้อ”

ว่าแล้ว เลากะย่างหนี จากกองขี้ไป ด้วยความภาคภูมิใจ อย่างหอง พองคิดว่า ขี้ที่เหลืออยู่ในท้องเจ้าของ มันกะคือสิย่างได้คือกัน

*****************

มื้อต่อมา... ....

พ่อใหญ่มี ออกไปท่งนา... เฮ็ดงานของเลาไปเรื่อยๆ แล้วเลากะปวดขี้อีก

ปวดขี้ เฮ็ดจั่งได๋ล่ะหือ?

กะต้องไปหาขี้....

หาหม่องขี้...

หาไม้แจ้งพร้อม...

“ ขี้หม่องได๋กะได้ดอก เดี๋ยวขี้แล้วแล้ว จั่งค่อยบอกมัน ย่างย้ายหนีไปหม่องอื่น”

เล่าคิดจั่งซี้ เลากะเลยบ่ย่างหาหม่องขี้ ที่มันไกลๆ คน ตัดสินใจนั่งขี้ อยู่ข้างเถียงนาเจ้าของนั่นล่ะ

มีการเบ่งแบบบรรจง (ตรงข้ามกับเบ่งหวัด) เพื่อให้ขี้ที่ออกมา ม้วนโตอย่างสวยงาม ยุ่มปลายให้แหลมปิ๊ดลิ๊ด มีนัยหมากพริก ประดับประดา ประปรายอย่างสวยงาม (ดีตั้ว บ่มีนัยหมากค้อ นัยหมากเขียบนำ) เลากะพอใจ ในรูปร่างของขี้เลายุเด้...

เสร็จเรียบร้อย เลากะเลยบอกขี้เลาว่า

“ ขี้กู... ไป..ย่างหนีไปหม่องอื่น พู้น...ย่างไปทางพุ่น.. ไปให้ไกลๆ แล้วกะลี้ดีดีเด้อ อย่าให้ผู้อื่นเห็นเด้อ”

กองขี้ นิ่ง..เสยตุ่ย.. บ่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว แต่ว่ายังส่งกลิ่นออกมายุเด้อ

“ ขี้กู...ไป..ไป ฟ้าวไป พุ่น พุ่น คนกำลังมา ฟ้าวไปลี้ไป”

กองขี้ กะยังเสยอยู่

“ บักขี้กู... คุณสิมาขี้คร้านแต่เช้าแท้.. คุณสิย่างหรือบ่ย่าง” เลาเอามือชี้หน้า (ชี้กองขี้นั่นล่ะ) ด่าขี้เลา

กองขี้ กะยังเสยนิ่งอยู่คือเก่า

“ คุณสิย่างหรือบ่ย่าง ...คุณสิไปหรือบ่ไป.... คันคุณขี้คร้านจั่งซี้ คุณต้องโดน...”

แล้วเลา กะเอาฝ่าตีน ที่บ่ได้ใส่เกิบ กระทืบเหยียบขี้เลา อย่างจัง

เปะ !!!

“ แม้มเนี่ย คุณจะล่อบ่... เล่นกับไผบ่เล่น มาเล่นกับกู พ่อใหญ่มี ณ บ้านหมี่ เล่นแบบนี้ มันต้องโดนดี จักสองสามที... ปาดโธ้... ปะสาขี้ บังอาจกล้าหือกับกู ซั่นบ้อ”

เลาเทิงเว้าไป เทิงเยียบย่ำขี้ไป จนสาสมใจ...

กว่าเลาสิคึดได้... ตีนเลากะติดขี้ เทิงสองข้างแล้ว

พ่อใหญ่มีน้อ พ่อใหญ่มี...

[Lam Station]

หมกดักแด้

พ่อเฒ่ากับลูกเขย คู่รักคู่แค้น คู่หนึ่ง กะแก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา ตามที่เคยได้ยินข่าวนั่นล่ะ (ได้ยินข่าวมาแต่ไส??)

อีหลีแล้ว การแก้แค้นที่ดี คือการกินน้ำ เด้อ ผู้ลังคนกะใช้วิธีการ ทุบหลัง กะมี ดอกว๋า

อยู่มามื้อนึง ถึงทีของลูกเขย สิแก้แค้นคืนเนาะ

มื้อนั่น ลูกเขยกะตื่นแต่เดิก ลุกแต่เซ้า ย่างเค้าเม้า เค้าเม้า เข้าไปในป่ากล้วย หมู่เจ้าว่า เลาสิย่างเข้าไปเฮ็ดหยัง เอ๋า?

ติ๊ก..ต็อก..ติ๊ก..ต็อก ................เอาจั่งซี้สา ......พากันไปจอบเบ่งเลาดีกว่า สิได้ฮู้กัน จะ..จะ.. ไปเลย

โฮ้ย... มาชวนกันไปทั่วไปทีบหลายเถาะ.... เลาไปหาขี้ ซือๆ กะดาย...เว่ย...... เอ้า..นั่งลงฟังนิทานต่อ....

เลาปวดขี้... กะเลยเข้าป่ากล้วย ไปหาขี้... ไปหาหม่องขี้..นั่นหละ... ได้หม่องเหมาะเจาะเฉพาะโตแล้ว เลากะฉีกใบตองกล้วย มาฮองขี้เลาไว้ ....บ่ทันโดน กะได้ขี้กองบักใหญ่

โฮ้...เลากะหาขี้ เก่งอยู่ตั้งล่ะ... หาบ่ทันพอคราว กะได้แล้ว

จากนั้น เลากะเอาผักอี่ตู่โฮยใส่ ห่อใบตอง เฮ็ดคือจั่งห่อหมกนั่นแหม.... ถือออกมา...ดังไฟ แล้วกะเอาขี้ไปหมก

โฮ้... ขี้ถืกไฟ กลิ่นมันอายออกมา.... หอม.ทืง..ทืง ..คละเคล้ากับกลิ่นผักอี่ตู่....เป็นตาแซบ ...บ่ล่ะหือ?????

หมกสุกเรียบร้อยแล้ว (จักวะขี้สุกมันเป็นจั่งได๋บุ??) เลากะถือย่างเข้าบ้าน พอดีพ่อเฒ่า กะกำลังนั่งท่าลูกเขย สิชวนไปไฮ่นำกัน

“ ไป บักทิด ไปไฮ่ ”

“ พ่อไปก่อนเด้อ เดี๋ยวสวยๆ ลูกสินำก้นไปดอก เดี๋ยวไปเฮ็ดเวียก ให้เจ้าหัวซา จักหน่อยก่อน เดี๋ยวลูก สิหาห่อข้าวให้ดอก” ว่าแล้วกะย่างเข้าครัว ไปห่อเอาข้าวออกมา

“ เอ๋า พ่อ ห่อข้าว แนวกินกะบ่มีหยังดอก มีแต่หมกดักแด้ นั่นล่ะ คันพ่อหิว กะเขยกินโลดเด้อ บ่ต้องจ่งไว้ให้ลูกเด้อ ข้าวงาย ลูกสิกินอยู่วัดดอก”

พ่อเฒ่าได้ห่อข้าวแล้ว กะออกเดินทาง ย่างไปไฮ่คนเดียว ไฮ่เลากะอยู่ไกลบ้านคักเนาะ ไปบ่ทันฮอดไฮ่ อี่ตาเว็นกะขึ้น สวยแล้ว พ่อเฒ่ากะหิวข้าว กะเลยตัดสินใจ

“เฮ้ย... เซามีแฮง กินข้าวจักหน่อยก่อนนา”

แล้วกะเลือกฮ่มไม้ใกล้โพน นั่งลง แก้ห่อข้าวออก ถือห่อหมกดักแด้ออกมา ยังบ่ทันได้เขยจ้อย เลาได้กลิ่นเหม็นๆ

“ บ๋า... แมนผู้ได๋ มาหาขี้ไว้ทั่วทีบ แท้ ไปหาฮ่มไม้ฮ่มใหม่กะได้วะ”

แล้วเลากะเก็บห่อข้าว ย่างไปหาฮ่มใหม่

“ เอาฮ่มนี้ล่ะ ” แล้วกะเอาห่อข้าวออกมา ได้กลิ่นเหม็นๆ คือเก่าอีก

“ ฮ่วย.... แมนไผ สังมาจันไร หาขี้ไว้ทั่วทีบ บ่ฮู้บ้อ ว่าฮ่มไม้ เป็นหม่องอยู่หม่องเซาคน... ไปหาฮ่มใหม่กะได้วะ” แล้วเลากะเก็บห่อข้าว ย่างไปหาฮ่มใหม่

เลาย่างไปเลือกฮ่มไม้ ฮ่มนั่น ฮ่มนี้ นั่งสิกินฮ่มได๋ ฮ่มนั่น กะเหม็นขี้ บ่ได้กินจ้ากเทื่อ จนในที่สุด เลาทนหิวบ่ไหว เลยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

“ เอาว่ะ... เหม็นขี้ กะเหม็นขี้เถาะเว่ย”

เลาแก้ห่อข้าวออก เขยหมกดักแด้ออก หมกดักแด้ โฮยใบผักอี่ตู่ มีนัยหมากพริกประปราย สีเหลืองหน่อยๆ หมุ่นๆ เละๆ จักหน่อย ขี้ลูกเขย มันกะคือหมกดักแด้เติบอยู่ตั้วล่ะ

แฮงเขยออก กลิ่นขี้แฮงเหม็น ขนาดใส่ผักอี่ตู่แล้วเด้หนิ

พ่อเฒ่าปั้นคำข้าว คำบักใหญ่ คุ้ยหมกดักแด้ ตุ้ย....โหม่มบ่าม ...

“ ฮึ ??? สงสัยมันเอาดักแด้เน่ามาหมกบ้อ ...กะซาง... มันสุกแล้วล่ะ...”

ตุ้ย...โหม่มบ่าม...

ตุ้ย...โหม่มบ่าม...

ตุ้ย...โหม่มบ่าม...

“ มันบ่พอพริก บ่พอเกลือ... คันใส่พริก ใส่เกลือ อีกจักหน่อย... คือสิแซบกว่านี้ยุดอก”
ผะวะ....

[Lam Station]

ห้าบอดกินน้ำผึ้ง

อยู่บ้านดอนหนอง มีคนตาบอดห้าคน เป็นหมู่กัน (มันมาพ้อกันได้จั่งได๋ ตั้งวะ ห้า คน?)

ทั้งห้าคนนี้ มักสิไปไสมาไสนำกัน จูงแขน จับแขนกัน ย่างนำก้นกันเป็นแถว ดีคือหยังนี่ตั๊ว

สองคน บอดตาใส บอดตาใส กะคือมืนตาได้คือคนปกตินั่นล่ะ แต่ว่าหั่งเหลียวบ่เห็น

อีกสองคน ตาบอดแบบตาปิด กะเหลียวบ่เห็นคือกันนั่นล่ะ

อีกผู้นึง ตาหลิ่วเกือบบอด ผู้นี้เหลียวเห็นจักหน่อยยุ แต่ว่า ต้องเยี่ยงคอ... เยี่ยงตา...เหลียกตา คักๆ จั่งค่อยสิเห็น กะได้บักหลิ่วนี่ล่ะ เป็นคนจูงหมู่จูงพวก พาผู้อื่นย่างไปหั่นไปหนี่ กะดาย

มื้อนึง ทั้งห้าคน ได้ยินข่าวว่า บ้านหัวโนนมีงานบุญแจกข้าว มีหมอลำมางันว่าซั่น กะเลยซวนกัน ย่างจากบ้านดอนหนอง ไปบ้านหัวโนน หวังสิไปกินงานบุญ กับไปฟังลำ (ฟังได้อย่างเดียว...เบิ่งบ่ได้)

ทางย่างไป มันต้องผ่านท่งนา ผ่านไฮ่ ผ่านโคก เด้...

ทั้งห้าคน กะย่างนำก้นกันล่าย ล่าย ปานมดดำขนไข่ พุ่นล่ะแหม..... โอะ...บ่คือดอกบะได๋ ...ย่างจูงแขนกันไปซ้าๆ จนไปฮอด หัวไฮ่ปลายนา เลาะๆ โคก กะได้ยินเสียง

ป๊ก ป๊ก ป๊ก ป๊ก ...

อีหลีแล้ว นั่นคือเสียง พ่อใหญ่ลัย เลากำลังตัดไม้ อยู่หัวไฮ่ เทิงสุมไฟ ...เด้

กะเลยพากันโสกันว่า

“ เอ..เสียงผู้ได๋ มาฟันไม้อยู่แถวนี้น้อ..นอ”

“ เอ้อ..เสียงแบบนี้ ต้องฟันไม้ที่เป็นโกนๆ คักๆ”

“ ไม้มีโกน เลาสิฟันไปเฮ็ดหยัง ”

“ อาจสิฟันไปเฮ็ดฟืน กะได้ ”

“ บ่แมนดอก.... เลาต้องบากโกนไม้ เอาเผิ่ง แน่ๆ เลย”

“ เอ้อ...แมนคักๆ บากไม้เอาเผิ่ง.... ปะ..เฮาไปขอกินเผิ่งนำเลา จักดางสองดางเถาะเว่ย”

ทั้งห้าคน ตกลงกันเรียบร้อย กะให้บักหลิ่วจูง พาย่างไปตามเสียงที่ได้ยิน พอใกล้ฮอดกะฮ้องเว้าว่า

“ พ่อลุง..พ่อลุง.. กำลังเฮ็ดหยังอยู่น้อ... เอาเผิ่งบ้อ... ให้ซุมข้อยกินนำแหน่เด้อ”

“ เอาเผิ่งบ้านสู..ติ.. เผิ่งหยังสิมาอยู่แถวนี้... โฮ้ย...บากขอนไม้ซือๆ กะหาว่ากันเอาเผิ่ง”

“ อย่ามาหาตั๋วตูข่อยหลายเถาะ... ตูข่อยบ่ขอกินหลายดอก.. ขอจักสองสามดาง พอยาอยาก ซือๆ ดอก”

“ บ่ได้เอาเผิ่ง บ่ได้เอาเผิ่ง กะยังว่าฟันไม้ซือๆ ฮ่วย...”

“ ฮู้ย ...ปะสาเผิ่งสองสามดาง... กะอย่าสะขี่ถี่หลายเถาะ ...พ่อลู้ง…”

พ่อใหญ่ลัย เลาหวนหวยซุมตาบอด เว้าบ่รู้เรื่อง กะเลยตอบว่า

“ เอ้อ..เอ้อ.. พากันไปนั่งถ่าอยู่ฮ่มไม้พู้น ไป อย่ามาใกล้แถวนี้ เดี๋ยวเผิ่งสิวีปั่ง วีปั่ง เอาเด้ ได้เผิ่งแล้ว เดี๋ยวสิเอาไปแบ่งให้กินดอก”

พวกบักบอด ได้ยินจั่งซั่น กะเลยพากันไปนั่งถ่า อยู่ฮ่มไม้ไกลเติบ

ฝ่ายพ่อใหญ่ลัย เลาหัวไว คิดได้ ทันใด กะเลยฟ้าวไป หาใบไม้ ใบใหญ่ๆ เอามาฮองไว้ อยู่ทางใต้..... ดากเลา ...เลากะเอาใบตองกุง ไปฮองขี้กับเยี่ยวเลา ได้กองบักใหญ่นึง

ขี้ผสมเยี่ยว มันกะเป็นเหลวๆ จักหน่อยเนาะ...

“ พ่อลุง เซาฟันไม้ แล้ว พ้อดางเผิ่งแล้วบ้อ”

“ พ่อลุง...แล้วแล้วไป่ ”

“ เดี๋ยวๆ ถ่าจักหน่อย.. ” …………

“ เอ้อ..แล้ว แล้ว กำลังบีบน้ำเผิ่งไห่ยุ”

เสร็จเรียบร้อย เลากะถือใบตองกุงห่อขี้ ย่างเอาไปให้ซุมบักบอด

“ เอ๋า... มันได้บ่หลายดอกเด้อ พากันแบ่งกันกินเด้อล่ะ”

เด่ให้แล้ว เลากะย่างหนีอาดหลาด...

ฝ่ายซุมบักบอด กะพากันหุ้มเข้ามา เตรียมสิต้วยกิน

บักหลิ่ว ถือโอกาสฟ้าวเอามือเทิงสี่นิ้ว ต้วย ขี้ ขึ้นมากินก่อนผู้อื่น..... รสชาติแปลกๆ กลิ่นกะแปลกๆ กะเลยก้มหลิ่วตา เบิ่งน้ำเผิ่ง กะเลยฮ้องบอกว่า

“ ฮ่วย... มันบ่แมนน้ำเผิ่งตั้วหนิแมะ... ขี้ตั้วหนิแมะ” แล้วกะฮากแตก อั๊วะ อัวะ....

“ อย่ามาหาตั๋วตู เพื่อที่สิหลอกกินน้ำเผิ่ง ผู้เดียวหลายเถาะบักหลิ่ว”

“ คันสูบ่เซียกู กะซิมเบิ่งเอาเองโลด ”

บักบอดนึง กะเอานิ้วซี้เด่ลงไป ต้วย ขี้ ขึ้นมา แลบลิ้นเลียแล็บ

“ อัวะ...ขี้อีหลี.. ขี้อีหลีเด้อสู ”

“ อย่ามาหาตั๋วตู ย่านแต่ตูยาดกินหลาย"

“ เอ้า..คันสูบ่เซีย กะซิมเอาเองโลด ”

บักบอดสอง กะเอานิ้วซี้กับนิ้วกลาง แนบติดกันสองนิ้ว เพื่อสิให้ต้วยน้ำเผิ่งได้หลายๆ เด่ไป่ต้วยขี้ขึ้นมา แหย่นิ้วเข้าปากดูดจ็วบ...

“ อัวะ....ขี้อีหลี...ขี้อย่างคัก ”

“ สูอย่าสะมาหาตั๋วต ูหลายเถาะเว่ย ตั๋วตื้นๆ แบบนี้ บ่ได้ผลดอก”

“ คันบ่เซีย กะลองซิมเบิ้ง..”

บักบอดสาม กะเอานิ้วซี้ กับนิ้วกลางกับนิ้วนาง แนบติดกันสามนิ้ว หวังว่าสิต้วยเอาน้ำเผิ่ง เทื่อเดียวหลายๆ แก้แค้นซุมขี้ตั๋ว เด่สามนิ้วไปต้วยขี้ขึ้นมา แล้วกะแหย่สามนิ้วเข้าปาก ดูดจ๊วบ...

“ เอี๊ยะ....ขี้อีหลี...ขี้อีหลี ”

“ ซุมสูทั้งสี่คน อย่าสะมารวมหัวกัน หลอกกูหลาย กูบ่เซียดอก”

“ คันคุณบ่เซีย กะซิมเบิ่ง”

บักบอดสี่ คอบว่ารอถ่าเป็นผู้สุดท้าย ย่านเสียเปรียบหมู่ กะเลย เด่มือทั้งสี่นิ้ว ไปต้วยเอาขี้ขึ้นมา เฮ็ดนิ้วมืองอๆ จักหน่อย เพื่อสิให้ได้น้ำเผิ่ง หลายที่สุด แล้วกะบ่ให้น้ำเผิ่งไหลถิ่ม หวังสิกินเทื่อเดียว คำบักใหญ่ นั่นหนา ยกมือขึ้นมา หูบกิน ขี้ จู..ด

“ แอะ.....ขี้...ขี้...ขี้อีหลี...ขี้อีหลี ”

สรุปแล้ว ทั้งห้าคน กะพากันได้กินขี้ ของพ่อใหญ่ลัย อย่างทั่วถึงกัน ย่อนย่านเสียเปรียบผู้อื่น ย่อนย่านถืกผู้อื่นตั๋ว ซั่นแหล่ว....

[Lam Station]

กินน้ำท่งนา

บ่าวแต้ คนบ้านดอนหนอง เลาเอาควายไปเลี้ยง อยู่หัวนา

ช่วงนั้น ข้าวกะออกฮวงแล้ว กำลังเป็นข้าวเม่า ว่านเถาะไป๋

บ่าวแต้ กับหมู่พวก กะพากันไปเลี้ยงควาย ตามปกตินั่นล่ะ ช่วงนี้ ย่อนว่าน้ำนำไฮ่นา กะมีหลาย หากินได้ง่าย บ่คือหน้าฮ้อน บ่าวแต้ กะเลยบ่ได้ห่อน้ำไปนำ (หมายถึงว่า บ่ได้เอากระบอกน้ำ.. บั้งทิง ไปนำ..นั่นหนา)

ตามปกติแล้ว คันหิวน้ำ กะย่างไปหาเบิ่ง นาไฮ่ได๋ น้ำใสดี เป็นตากินแซบ กะไปก้มดูดกิน นำไฮ่นาไฮ่นั่นล่ะ เพราะว่าสมัยแต่กี้ ยังบ่นิยมใช้ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ น้ำนำนา กะเลยถือได้ว่า บ่มีพิษภัยจากสารเคมี... (คันแมนซุมื้อนี้ บ่กล้ากินเดิ้ก มีแต่ปุ๋ย มีแต่ยาฆ่าแมลง..)

เอ้า...แวเข้ามาหาเรื่องบ่าวแต้

บ่าวแต้เลี้ยงควายไป เลี้ยงควายมา จนตาเว็นขึ้นกายเคิงฟ้า ได้เวลาบ่ายๆ เด้ บ่าวแต้ เลาหิวน้ำ กะเลยย่างไปไฮ่นาที่เคยกินน้ำประจำ

**************

พอดีว่า มื้อเซ้านี้ พ่อใหญ่กา เลามานา เลาะย่างหา เบิ่งข้าวกล้า ตามไฮ่นา พะนะว่า ....พ่อใหญ่กา ย่างเลาะไป ย่างเลาะมา ย่างเลาะมาเลาะไป เลาผัดปวดขี้ ปวดขี้ กะเลยหาหม่องเหมาะเจาะ เฉพาะโต สำหรับนั่งนี้ แซบๆ

กะพอดีอีกนั่นล่ะ อยู่ไฮ่นาเลา มีหัวตอ ตั้งค่อม่อ อยู่เลาะๆ คันแทนา กะยังว้า กะยังว่า...

กะพอดีอีกนั่นล่ะ ไฮ่นาไฮ่นี้ หัวตอหม่องนี้ เป็นหม่องที่บ่าวแต้ มักสิมากินน้ำ...

พอใหญ่กา เลาคึดว่า

“ ขี้ใส่ไฮ่นา ให้มันเป็นปุ๋ย ก่อน น๊า..”

ว่าแล้วได้ กะย่ายย่างไปสา.. ว่าแล้วได้ กะย่ายย่างไปสา เลาะไปนำคันแทนา สิไปขี้บ่รอซ้า...

เลากะย่างไป นั่งงอยหัวตอ ขี้ จ๋อม จ๋อม ลงน้ำ สุดเรียบร้อย กะล้างดาก อยู่ไฮ่นานั่นล่ะ...

****************

บ่าวแต้ กะย่างมา ฮอดไฮ่นาไฮ่นั่น กะค่อยๆ ย่องลงน้ำ ...ย่านน้ำมันขุ่นนั่นหนา... ย่างไปฮอดหม่องเหมาะเจาะ กะก้มลง เป่าขี้หลักเยี่ย ที่ลอยอยู่ ให้กระจายหนี ออกไปไกลๆ แล้วกะก้มเอาปากดูดกินน้ำ

จู่ด จู่ด...

กินจนอิ่มแป้แล้ จากนั้น กะเอามือ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้า ล้างตา

น้ำมันกระเพื่อมเนาะ... ขี้พ่อใหญ่กา ที่ถืกลมพัดลอยมานำน้ำ มาคา อยู่กอข้าว กะแตกโตออก ลอยกระจัดกระจาย ออกจากกอข้าว มาวนอยู่ต่อหน้าต่อตาของบ่าวแต้ เฮ็ดเหลืองอุ่ยฮุ่ย ....

บ่าวแต้ เหลียวเห็นขี้ ลอยอยู่ต่อหน้าต่อตา....

น้ำขี้พ่อใหญ่กา

อัวะ...เอียะ....

น้ำกะกินเข้าไปแล้ว กินจนอิ่มซั่มแหม บ่าวแต้กะดายน้อ....