ว่าด้วยจานปั่นรถโรงงานราเล่ห์ (รัดจ์ ฮัมเบอร์ ไทรอัมท์ บีเอสเอฯลฯ)

[paiboon]

gsHofh;p8iy[

ถึงตรงนี้ผมสรุปเอง โครเมียมกับรมดำ เอามาวัดความเก่าใหม่ของจักรยานไม่ได้

[หัวโป่]

ในการชุบโลหะด้วยไฟฟ้า จะแบ่งออกเป็น 3 process ด้้วยกันครับ

1. กระบวนการชุบนิเกิลด้วยไฟฟ้าโดยใช้ของเหลวเป็นตัวเหน ี่ยวนำกระแส �ผลที่ได้คือผิวเหล็กจะถูกปกคลุมด้วยอนุภาคนิเกิลจนก ลายเป็นสีเงินมัวๆ เราเรียกว่า " ชุบด้าน "
ซึ่งในกระบวนการนี้ก็มีประสิทธิภาพปกป้องผิวเหล็กในร ะดับหนึ่งแล้ว แต่มันก็ยังดูหมองๆหม่นๆเป็นฝ้าไม่สวยงาม
2. กระบวนการชุบโครเมี่ยม ผสานลงไปบนผิวนิเกิลอีกชั้นหนึ่ง ทำให้ประสิทธิภาพในการปกป้องสูงขึ้นไปอีก
3. กระบวนการใช้เครื่องขัดเงาด้วยผ้าและน้ำยา จนชิ้นส่วนเปล่งปลั่งแวววาว �ก็เป็นอันเสร็จสิ้นและเรียกว่า "ชุบเงา"

ดังนั้นจะเห็นได้ว่าในprocessแรกนั้นก็คงถูกนำมาใช้ใ นโรงงานนานแล้วก่อนโครเมี่ยม และน่าจะต่ำกว่าปี 1930 เสียด้วยซ้ำ และทำให้เราพอจะกำหนดหรือคาดเดาอายุของชิ้นส่วนที่ปร ากฏการชุบด้านนี้ได้คร่าวๆ ตั้งแต่น๊อต แฮนด์ หลักอาน วงล้อ ซี่ลวด ฯลฯ ส่วนจานผมเดาว่าคงเริ่มถูกนำมาชุบหลังสุด ( อาจเพราะมีหุ้มโซ่และน้ำมันหล่อลื่น ช่วยปกป้องแล้วก็เป็นได้ ) ส่วนจะเริ่มตอกคำว่า Raliegh �Industry หรือยังอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ตามข้อมูลที่อ้างอิงจากอีตา เชลดอน น้ำตาล ( ลองใช้อากู๋แปลให้ ฮามั่กๆ ) ที่หลายคนในเวปนี่คงรู้จักแกดี และใช้อ้างอิงกันบ่อยๆ แกก็บอกว่ายังไม่เคยพบจานชุบโครเมี่ยมก่อนปี 1945
ต่อมาจึงเริ่มนำโครเมี่ยมเข้ามาใช้ (ราคาคงถูกลงบ้างแล้ว ) ในช่วงแรกจะมีลักษณะผสมผสาน จึงเป็นเหตุให้แทบทุกชิ้นส่วนเกิดผิวที่มี 2 คุณลักษณะ คือ บางส่วนด้าน และบางส่วนเงา ( ผมมองว่าสวย คลาสสิกมากก ) และประทับตรา Raliegh Industry คมชัดลงบนทุกชิ้นส่วน เห็นได้ชัดเจนจากจานและวงล้อฝ้ากลาง รถที่ปรากฏในช่วงนี้เป็นรถที่ผมปราถนามากที่สุด เพราะยังพอหาชิ้นส่วน NOS ในประเทศไทยได้ครบทุกชิ้น และนำมาประกอบเข้ากันได้ง่ายดายไม่มีข้อผิดพลาด อะไหล่เนี๊ยบทุกชิ้นดั่งศิลปกรรม ผมถือว่ายุคนี้ ( หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 )เป็นจุดสูงสุดของการสร้างจักรยานเท่าที่เคยมีมาในโล กใบนี้ มันคือเรอเนซองส์แห่งจักรยานเลยก็ว่าได้!!!
หลังจากนั้น ( คงหลัง 1970 เป็นต้นมา ) อะไรที่ไม่ใช่ชุดสี พี่เขาก็ชุบเงาเรียบวุธ ชุบกระทั่งน๊อต! เหมือนคนบ้าคลั่งความเงา คำว่า RI มันคงเยิ่นเย้อเกินไป ก็เลยเปลี่ยนเป็นสัญลักษ์แทน ก็คือท่านเชอร์ฯ ( บางคนก็เรียก รูปคน ,ตาแป๊ะ,อัศวิน,ขุนพล ฯลฯ ตามความเชื่อเฉพาะกลุ่ม อย่าเอามาเถียงกันก็แล้วกัน ) จะเห็นได้ว่าก็คุณภาพมันเบลอมากจนใครจะมองเป็นตัวอะไ รก็ได้ แถมยังมีตัวใหญ่ตัวเล็กให้เด็กรุ่นหลังต้องมาเถียงกั นอีก รถในรุ่นนี้เริ่มประกอบยากแล้วครับ มันงึกๆงักๆยังไงชอบกล ยิ่งพวกรถเกรดรอง ( จานบังโช่ชุบสีไม่ได้ชุบโครเมี่ยม ) ต้องปล้ำกันนานกว่าจะเอาอยู่
สุดท้ายก็คือการมาของสแตนเลส ( เหล็ก+โครเมี่ยมเข้าไปเลย ) โดยเฉพาะวงล้อและซี่ลวด และพร้อมกับการล่มสลายของที่สุดแห่งจักรยานในโลกนี้. �

ราเล่ห์ได้นำแสตนเลสมาใช้ในจักรยานตั้งแต่ตอนต้นของส งครามโลกครั้งที่ 2 (20เดือนก่อนปี 1940 คำนวนเอง) ไม่ได้เพิ่งถูกนำใช้ ดังคำช่างรุ่นเก่าๆติดปากกันว่า "ซี่แสตนเลส"




อ้างอิง : 1940 Raleigh Calagues Page 5.

[nottingham]

ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่ค้นหานำมาหักล้างนะครับ
ก็อย่างที่ผมบอก ว่าตัวเลขที่แสดงไว้นั้นฝันเอาและมั่วขึ้นมา
และในโลกเสมือน มันมีนักวิชาเกินในลักษณะนี้อยู่เต็มไปหมด
ข้อมูลอุปโลกเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือเนื้อหาของตนม ีอยู่มากมาย
ยิ่งของฝรั่งที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี่พบข้อผิดพล าดมากมาย ( และไม่ได้บอกไว้แบบผม )
ดังนั้นเราควรรับข้อมูลประกอบกับการใช้ตรรกะพิจารณาเ นื้อความที่ได้อ่าน
และเมื่อเรารู้สึกว่ามันขัด หรือสะดุดความรู้สึก ก็ต้องลองค้นคว้าใหม่อย่างหลายท่านที่ทำอยู่ในกระทู้ นี้
ผมว่าการสะสมที่ควบคู่กับการค้นตว้ามันช่วยสร้างมิติ ในสิ่งที่้รารักได้มากยิ่งขึ้น
ส่วนผมที่เลิกเล่นมานับสิบปี ก็คงไม่จำเป็นต้องค้นคว้าอะไรอีก นอกจากก่อกวนกระตุ้นความรู้ของผู้ที่ออกตัวว่ารักจัก รยาน
นี่ยังเป็นแค่เรื่องน้ำจิ้ม ส่วนเรื่องหลักที่เริ่มไว้ตั้งแต่แรกยังไม่ได้ตอบโจท ย์นะครับ

[Classic Lism]

นำเสนอข้อมูลสนับสนุนที่กล่าวไว้คือ “การชุบด้วยเทคนิคต่างๆเกิดขึ้นในทุกช่วงปี และไม่สามารถจำแนกแยกแยะได้” รถจักรยานราเล่ห์ในแคทตาล๊อกปีๆหนึ่ง ผลิตออกมาหลากหลายโมเดล และในโมเดลๆหนึ่งยังปลีกย่อยออกๆไปอีกหลายเวอร์ชั่น แต่สารขัณฑ์ประเทศนี้มักยึดติดแต่รุ่น Standard, Roadster อันที่ไม่เคยเห็นมาคือ ไม่ใช่ ไม่มี ผิดแบบ ไร้สาระ
ทั้งๆที่ผลิตออกมาปีเดียวกันแท้ บางทีการตีความยังแปรไปได้อีก เพราะยังไงยังไม่ถูก(ใจ)ต้อง เดียวบานมากไว้กลับมาสู่ยุคของราเล่ห์ ในปี 1939 ตัวอย่างที่เห็นได้ว่ามาผลิตมาพร้อมกัน

แนบเอกสาร 3702025
Raleigh All Weather Model 5
อ้างอิง : 1939 Raleigh Calagues Page 21.

แนบเอกสาร 3702039
Raleigh Tourist Model 21
อ้างอิง : 1939 Raleigh Calagues Page 22.

เล่มเดียวกัน หน้าถัดกัน คันแรกระบุไว้ว่า ตัวรถสีดำ อะไหล่ทั้งหมดสีดำ คันที่สอง ตัวรถสีดำ อะไหล่ทั้งหมดชุบโครเมี่ยม

ถึงพี่ทุกท่านครับ เคยมีข้อมูลไหมครับว่า ราเลห์รุ่นจานดำนี่ จะต้องใช้กับโครงรถสีดำอย่างเดีญวใช่ไหมครับ และถ้ารถในรุ่นเดียวกันแต่โครงเป็นสีอื่นจะใส่จานดำ หรือใส่เป็นจานโครเมี่ยมครับ ขอบคุณครับ

[หัวโป่]

ถึงพี่ทุกท่านครับ เคยมีข้อมูลไหมครับว่า ราเลห์รุ่นจานดำนี่ จะต้องใช้กับโครงรถสีดำอย่างเดีญวใช่ไหมครับ และถ้ารถในรุ่นเดียวกันแต่โครงเป็นสีอื่นจะใส่จานดำ หรือใส่เป็นจานโครเมี่ยมครับ ขอบคุณครับ

ในความเห็นของผมนะครับ คิดว่าน่าจะใช่เลย เหตุผลที่คิดอย่างนี้คือ อันแรกเลย ชื่อรุ่นครับ มันบอกตรงๆเลยว่า All black, All Weather อันต่อมาคือลองค้นข้อมูลดู ราเล่ห์รุ่นเก่าๆ มักมีสีให้เลือกน้อยมาก ที่เจอมีสีดำ, สีเขียว, สีเทาและบรอนเงิน(สองสีสุดท้ายพบเฉพาะในตัว Racing) แต่ถ้าปี 1950 เป็นต้นไป ราเล่ห์ปรับเปลี่ยนการตลาด ผลิตออกมาถึง 11 สี แต่ละสีก็จะบอกรุ่นไว้อย่างชัดเจน



หากเจาะประเด็นไปที่รุ่นจานดำ All black, All Weather พบว่าเริ่มผลิตตั้งแต่ปี 1920 และหายไปพร้อมกับรถตระกูล Butcher ในปี 1951 เท็จจริงให้ท่านอื่นเสริมครับ

[หัวโป่]

ผมว่าจานตัวนี้ บ่งบอกถึงการลดต้นทุนอย่างแท้จริง เพราะหลังจากที่ราเล่ห์นำเอาโครเมี่ยมมาใช้ ความนิยมก็เพิ่มมากขึ้น ดูได้ไม่ว่าจะเป็นยอดการขายและการหดหายไปของรถ All Black ซึ่งจานแบบนี้ผมเคยพบเฉพาะรถที่มีหุ้มโซ่ ไม่ว่าจะเป็นราเล่ห์, รัดก์ การชุบเฉพาะขาที่โผล่ออกมา ถือว่าลดต้นทุนได้ในระดับหนึ่ง และเปรียบราคารุ่นรถตามแคทตาล็อกครับ

[เต้...วัดโบสถ์]

จานดำ เพรทขาว คอฉลาม

[T13]

ว่างๆ โทรมาคุยกันอีกนะจารย์ หัวโป่ กับ T13 คิดถึง

[nong&saab]

ว่างๆ โทรมาคุยกันอีกนะจารย์ หัวโป่ กับ T13 คิดถึง

[Lampang_Rasta]

กระทู้ตกไปก็เนิ่นนานแล้ว ไม่ได้มีเจตนาดึงกลับมาเพื่อให้ร้อนแรงอีกครั้งแต่อย ่างใดนะครับอันนี้ด้วยความสัตย์จริงเลย แต่แค่เข้ามาอ่านแล้วพาให้ย้อนนึกไปถึงวันเวลาก่อนๆข องตัวเองเฉยๆน่ะครับว่ามันเปลี่ยนผ่านมาอย่างไรบ้าง อารมณ์มันไปในแนวทางนั้นน่ะครับ เลยมาเวิ่นเว้อให้อ่านกันดึกๆ

สืบเนื่องจากผมเองได้มีโอกาสกลับไปบ้านที่ใต้ ได้เห็นรถราเลห์ของตัวเองตอนสมัยที่เริ่มเล่น(จักรยา นโบราณคันแรกในชีวิต)ที่จอดทิ้งลืมไว้เสียนานในบ้านน ้าชายจนฝุ่นเขรอะไปหมด คันนี้ผมได้มาราวๆปี 2541 ครับตอนนั้นผมน่าจะอยู่ราวๆ ม.1ไม่เคยเล่นจักรยานโบราณมาก่อน เก็บแต่สแตมป์ แต่เผอิญแถวบ้านผมกระแสจักรยานมันมาแรงมากในช่วงๆนั้ น น้าชายเลยเอากับเค้ามั่ง ผมเองเลยได้อานิสงส์เป็นคันที่บอกล่ะครับ แกแบ่งให้มาทำ แต่ตอนแรกรถนี่เป็นซากรถมาเลยครับมีแค่โครงตะเกียบ ผมได้มาคันนึง น้าชายคันนึง แต่ของน้าชายจะครบกว่า เป็นรถที่ยืนคันมาแล้ว เพราะเป็นราเลห์ค้างกรุอยู่ในคลังพลาฯรร.พลตำรวจ ตอนนั้นยังสงสัยว่ารถอะไรแปลกจริง มือเบรก ชุดเบรกเป็นเหล็กหมด คันสูงๆ ขี่ยากๆ แต่ทุกๆสิ่งที่มันเป็น ก็เป็นตัวจุดประกายให้ผมเริ่มชอบ และบ้าในมนต์เสน่ห์ของสิ่งๆนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
....แต่เราก็ทำกันตามอัตตภาพ ตามยถากรรมครับ เน็ตไม่แพร่หลาย ทั้งยังเป็นเรื่องไกลตัว องค์ความรู้ตอนนั้นได้จากช่าง น้องต้องใส่อันนี้ๆกับตรงนี้ บลาๆๆ จากพี่ๆในวงการที่รถตัวเองเสร็จแล้ว และบอกแนวทางต่อ จากคนรุ่นใหญ่ที่เล่นมาก่อน คนรุ่นเก่าที่เคยอยู่ในยุคสมัยมาก่อน คนใกล้ตัว ปู่ย่าตายาย เจ็กแถวบ้าน ป้าคนนู้นนี้ จนไปถึงจากร้านขายอะไหล่หลายๆร้านที่ได้มีโอกาสไปโดน ไปเจ็บมา แต่กลายเป็นว่าอะไรที่ซื้อแพงในตอนนั้น ตอนนี้กลายเป็นถูกหมดเลยถ้าเทียบกับราคาปัจจุบัน ขนาดผมว่าเล่นหลังๆ(ถ้าเทียบกับที่พี่ๆหลายคนบอกว่าเ ล่นมาแต่ปี 2539)ผมเริ่มปี 2541 ยังได้เคยมีโอกาสเห็นปลอกมือ hebie เยอรมัน ตอนนั้นมัดยางขายในราคาคู่ละสามสิบบาท ปลอกมือดาราห้าสิบ มีเป็นเข่ง(ย้ำนะครับ เข่งจริงๆ!!)ในร้านที่ยะลา ยังมีอารมณ์ไปร้านจักรยานเก่า ถามหาหัวไฟบ๊อซ ยายคนขายบอกพวกกรุงเทพฯมาเหมาไปหมดแล้ว แต่พอแกไปค้นดูอีกที ก็ยังได้มา สภาพเทพๆในราคาหัวละร้อยบาทพร้อมกระจกแท้---ผมว่าอันนี้คือความสนุกในสมัยนั้นครับ แบบมันเหมือนหาลายแทงสมบัติแข่งกันอะไรประมาณนั้น แต่พอมาเดี๋ยวนี้แนวทางมันอาจถูกต้องขึ้น อะไหล่ตรงปี ตรงรุ่นมากขึ้น แต่มนต์เสน่ห์ในของแต่ละชิ้นมันก็ลดลงนิดหน่อย(รึเปล ่า?)การซื้อในเน็ต ได้ของแท้ของดีก็จริง แต่บางทียังอดคิดไม่ได้ว่ามันแห้งไปเหลือเกิน กำเงินโทรซื้อโอนตังค์ ของมาก็จบ บางเวลายังหวนคิดไปถึงความสนุกในตอนนั้นอยู่เสมอๆ แต่ก็สามารถเข้าใจกับอะไรๆหลายๆอย่างที่มันเปลี่ยนแป ลงไป(แบบสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ดีนะ!!ถึงวันนี้อะไหล่ห ลายตัวที่ไม่เคยเห็น ไม่เคยคิดว่ามี โคตรโบราณเลย หรือรู้ว่ามันมีแต่คงเกินเอื้อมถึงในตอนนั้น ตอนนี้มันก็มาอยู่ในมือผมแล้วนี่ละครับ อันนี้อานิสงส์จากnetล้วนๆ 555 บอกไว้ก่อนไม่งั้นเดี๋ยวมีมาม่าอีก 555)

[Lampang_Rasta]

ขอต่ออีกสักพักนะครับ วกไปถึงเรื่องราเลห์คันแรกคันนั้น พอได้มีโอกาสกลับไปมองอีกครั้ง นั่งพิเคราะห์ถึงรายละเอียดต่างๆอย่างจริงจัง เราก็จะเห็นตัวเราเองในเวลานั้นที่ผุดขึ้นมา ภาพลางๆ ของอดีตแจ่มชัดขึ้น รถคันนี้ถูกสตาฟฟ์ไว้(หลังจากทำเสร็จ)เป็นเวลา 15 ปี และเมื่อมานั่งดูให้ดีก็จะพบว่า...
1.รถทำสีมา สีเปลือกมังคุดเชียว ตอนนั้นผมชอบสีนี้มาก
2.ผมดันติดลายน้ำรถ 26 เข้ากับตัวถังรถ 28 ซะนี่!! ช่างไม่รู้เลย เป็นแบบตัว N กลับด้านด้วย
3.จำได้ว่าอะไหล่แท้ก็เยอะ แต่รถมันทำสีไปแล้วไง ส่วนที่เป็นโครเมียมเลยต้องชุบ และมันทำให้---ตาแป๊ะเอย ตัวหนังสือดันลอปเอย หายเกลี้ยง! เหลือแต่โครเมียมใหม่ๆเงาๆ 55555
4.หุ้มโซ่สแตนดาร์ด(อันนี้จำได้)บังโคลนหน้าหลังน่าจ ะญี่ปุ่น เรามาmixของแล้วทำสีทับเลย 555
5.บันไดราเลห์ทับทิม แบบเยอรมันอะครับ ตีตาแป๊ะ ตอนหลังมีคนบอกว่ามันเป้นของ 26 ปีหลังๆที่มากับตัวหนังสือเอียงๆ อันนี้ไม่รู้ข้อเท็จจริงเป็นไง แต่ตอนนั้นขอให้ได้ใส่บันไดราเลห์เข้ากับตัวรถราเลห์ ก่อนก็พอ ไม่อายใครละเรา ไอ่ที่ต้องตรงปี ตีตัวหนังสือบนยาง ตีหัวนก มีเขี้ยวหรือไม่มี อะไรเนี่ยอย่าพูดถึงเลยครับ ผมไม่รู้จักหรอก
6.ทับทิมท้ายตัว R ,ย้ำนะครับ ตัว R เฉยๆ ไม่ใช่ RI อันนี้ตอนนั้นคิดว่าปลอกมือ R แล้ว ทับทิมต้อง R ด้วยละมั้ง ถึงจะแท้ 55555 อันนี้สอบถามด้วยเลย มันงานอะไรครับ ทับทิม R ยัง งงๆ จนถึงตอนนี้
7.ปลอกมือ dover อังกฤษ ในสนนราคาคู่ละ 30 บาท แต่เอามาแค่อันเดียว แหมใครจะไปคิดว่ามันจะทะยานไปถึงขนาดนี้ได้ในวันนี้ อัพเดตราคา ณ ตอนนี้ก็ไม่รู้กี่ร้อยเข้าไปแล้ว ผมคิดถึงเข่งๆนั้น
8.กระดิ่งจีน
9.อานtested
10. ผมติดดอกบัวที่ตะเกียบหน้าด้วยครับ ตอนนั้นแถวบ้านนิยมมาก

ผมนั่งมองไปแล้วยิ้มไป ไม่ใช่ยิ้มเพราะขำในตัวรถที่ปนมาซะขนาดนั้นนะครับ คือจนถึงวันนี้ที่เรามีรถแท้ๆเดิมๆกันเกลื่อนเมืองไป แล้ว แต่รถคันนี้มันก็ไม่ได้ด้อยค่า แต่ผมยิ้มมีความสุขให้กับตัวเอง ที่มองย้อนไปในวันนั้น มองเห็นตัวเองที่เคยได้ขี่ ได้สนุกกับมัน ความพยายามในการที่จะทำให้มันเป็นคันเร็วที่สุดเพื่อ ที่จะได้อยากขี่ องค์ความรู้ที่ถูกต้องก็ยังไม่ค่อยจะมี เลยจับต้นชนปลายเหมารวมแล้วทำสี-ชุบโครเมียมทับ เพื่อที่จะได้ออกไปสมาคมกับคนอื่นเขาไวๆ รถคันนี้ก็เป็นตัวแทน เป็นกระจกเงาที่สะท้อนให้เห็นถึงภาพวันนั้น แนวทางการทำรถในวันนั้น การหาข้อมูล สังคม อะไรต่างๆนาๆที่ผ่านมาก็ถูกหลอมรวม จนขึ้นเป็นคัน... ราเลห์ที่ถือว่าก็mixเยอะพอสมควร ....จนถึงวันนี้ โลกเปิดกว้างมากขึ้น อะไรๆที่เป็นความรู้ที่ถูกต้องผ่านเข้ามามากขึ้น จนผมสามารถรื้ออะไหล่ญี่ปุ่นต่างๆที่ปนมา หรือถอดบันไดที่ไม่ตรงรุ่นออก แล้วตามอะไหล่แท้ บันไดแท้ ใส่กลับเข้าเพื่อให้มันกลับมาสมบูรณ์ที่สุด ก็สามารถจะทำได้ จะดูserial number ที่หลักอานเพื่อเทียบปี ดูถ้วยคอ ดูข้อต่อ ดูตะเกียบ เพื่อตามอะไหล่ที่เข้ายุค ก็สามารถทำได้ แต่ผมคงไม่ทำแล้ว และตั้งใจไว้ว่าจะปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้น ให้เป็นเครื่องนึกถึงวันแรกที่เราเริ่มรักจักรยานโบร าณ มองเห็นแนวทาง แนวคิดตัวเองว่าในสมัยนั้นเป้นอย่างไร ดูได้จากรถ มันสตาฟฟ์สิ่งต่างๆในตอนนั้นไว้อยู่ คิดว่าแค่เอามาเติมลม ขี่ได้ พอแล้ว เพราะยังไงถึงมันจะไม่เดิมทั้งหมด แต่มันก็ถือเป็นตัวเริ่มต้น ให้มาสนใจรถเหล่านี้จริงๆ ถือเป็น"ต้นขั้ว"ของบรรดารถเดิมๆ เก่าๆ ลึกๆที่มีทั้งหมด เพราะพวกนี้ก็ได้แรงกระตุ้นจากคันนั้นละครับ และมันก็มีวันเวลาที่ดีๆอยู่ในนั้น ผู้คนมากหน้าหลายตาที่แวะเวียน ทำให้มันเป็นคันวิ่งได้ สิ่งเหล่านี้มันจะอยู่ในนั้นตลอดไปครับ ไม่จางหาย และมันไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะเมดอินอิงแลนด์ทั้งคันรึเ ปล่า อีกอย่าง ผมว่าถ้าผมไปทำกลับให้มันแท้ทั้งหมด ถึงวันนั้นมันอาจเป็นรถราเลห์แท้เดิมตามสเปคจากโรงงา นแล้วก็จริง แต่มันอาจไม่ใช่รถเดิมๆของผมอีกต่อไปแล้วก็เป็นได้.

[paiboon]

ชอบมาก ๆครับ

ขอต่ออีกสักพักนะครับ วกไปถึงเรื่องราเลห์คันแรกคันนั้น พอได้มีโอกาสกลับไปมองอีกครั้ง นั่งพิเคราะห์ถึงรายละเอียดต่างๆอย่างจริงจัง เราก็จะเห็นตัวเราเองในเวลานั้นที่ผุดขึ้นมา ภาพลางๆ ของอดีตแจ่มชัดขึ้น รถคันนี้ถูกสตาฟฟ์ไว้(หลังจากทำเสร็จ)เป็นเวลา 15 ปี และเมื่อมานั่งดูให้ดีก็จะพบว่า...
1.รถทำสีมา สีเปลือกมังคุดเชียว ตอนนั้นผมชอบสีนี้มาก
2.ผมดันติดลายน้ำรถ 26 เข้ากับตัวถังรถ 28 ซะนี่!! ช่างไม่รู้เลย เป็นแบบตัว N กลับด้านด้วย
3.จำได้ว่าอะไหล่แท้ก็เยอะ แต่รถมันทำสีไปแล้วไง ส่วนที่เป็นโครเมียมเลยต้องชุบ และมันทำให้---ตาแป๊ะเอย ตัวหนังสือดันลอปเอย หายเกลี้ยง! เหลือแต่โครเมียมใหม่ๆเงาๆ 55555
4.หุ้มโซ่สแตนดาร์ด(อันนี้จำได้)บังโคลนหน้าหลังน่าจ ะญี่ปุ่น เรามาmixของแล้วทำสีทับเลย 555
5.บันไดราเลห์ทับทิม แบบเยอรมันอะครับ ตีตาแป๊ะ ตอนหลังมีคนบอกว่ามันเป้นของ 26 ปีหลังๆที่มากับตัวหนังสือเอียงๆ อันนี้ไม่รู้ข้อเท็จจริงเป็นไง แต่ตอนนั้นขอให้ได้ใส่บันไดราเลห์เข้ากับตัวรถราเลห์ ก่อนก็พอ ไม่อายใครละเรา ไอ่ที่ต้องตรงปี ตีตัวหนังสือบนยาง ตีหัวนก มีเขี้ยวหรือไม่มี อะไรเนี่ยอย่าพูดถึงเลยครับ ผมไม่รู้จักหรอก
6.ทับทิมท้ายตัว R ,ย้ำนะครับ ตัว R เฉยๆ ไม่ใช่ RI อันนี้ตอนนั้นคิดว่าปลอกมือ R แล้ว ทับทิมต้อง R ด้วยละมั้ง ถึงจะแท้ 55555 อันนี้สอบถามด้วยเลย มันงานอะไรครับ ทับทิม R ยัง งงๆ จนถึงตอนนี้
7.ปลอกมือ dover อังกฤษ ในสนนราคาคู่ละ 30 บาท แต่เอามาแค่อันเดียว แหมใครจะไปคิดว่ามันจะทะยานไปถึงขนาดนี้ได้ในวันนี้ อัพเดตราคา ณ ตอนนี้ก็ไม่รู้กี่ร้อยเข้าไปแล้ว ผมคิดถึงเข่งๆนั้น
8.กระดิ่งจีน
9.อานtested
10. ผมติดดอกบัวที่ตะเกียบหน้าด้วยครับ ตอนนั้นแถวบ้านนิยมมาก

ผมนั่งมองไปแล้วยิ้มไป ไม่ใช่ยิ้มเพราะขำในตัวรถที่ปนมาซะขนาดนั้นนะครับ คือจนถึงวันนี้ที่เรามีรถแท้ๆเดิมๆกันเกลื่อนเมืองไป แล้ว แต่รถคันนี้มันก็ไม่ได้ด้อยค่า แต่ผมยิ้มมีความสุขให้กับตัวเอง ที่มองย้อนไปในวันนั้น มองเห็นตัวเองที่เคยได้ขี่ ได้สนุกกับมัน ความพยายามในการที่จะทำให้มันเป็นคันเร็วที่สุดเพื่อ ที่จะได้อยากขี่ องค์ความรู้ที่ถูกต้องก็ยังไม่ค่อยจะมี เลยจับต้นชนปลายเหมารวมแล้วทำสี-ชุบโครเมียมทับ เพื่อที่จะได้ออกไปสมาคมกับคนอื่นเขาไวๆ รถคันนี้ก็เป็นตัวแทน เป็นกระจกเงาที่สะท้อนให้เห็นถึงภาพวันนั้น แนวทางการทำรถในวันนั้น การหาข้อมูล สังคม อะไรต่างๆนาๆที่ผ่านมาก็ถูกหลอมรวม จนขึ้นเป็นคัน... ราเลห์ที่ถือว่าก็mixเยอะพอสมควร ....จนถึงวันนี้ โลกเปิดกว้างมากขึ้น อะไรๆที่เป็นความรู้ที่ถูกต้องผ่านเข้ามามากขึ้น จนผมสามารถรื้ออะไหล่ญี่ปุ่นต่างๆที่ปนมา หรือถอดบันไดที่ไม่ตรงรุ่นออก แล้วตามอะไหล่แท้ บันไดแท้ ใส่กลับเข้าเพื่อให้มันกลับมาสมบูรณ์ที่สุด ก็สามารถจะทำได้ จะดูserial number ที่หลักอานเพื่อเทียบปี ดูถ้วยคอ ดูข้อต่อ ดูตะเกียบ เพื่อตามอะไหล่ที่เข้ายุค ก็สามารถทำได้ แต่ผมคงไม่ทำแล้ว และตั้งใจไว้ว่าจะปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้น ให้เป็นเครื่องนึกถึงวันแรกที่เราเริ่มรักจักรยานโบร าณ มองเห็นแนวทาง แนวคิดตัวเองว่าในสมัยนั้นเป้นอย่างไร ดูได้จากรถ มันสตาฟฟ์สิ่งต่างๆในตอนนั้นไว้อยู่ คิดว่าแค่เอามาเติมลม ขี่ได้ พอแล้ว เพราะยังไงถึงมันจะไม่เดิมทั้งหมด แต่มันก็ถือเป็นตัวเริ่มต้น ให้มาสนใจรถเหล่านี้จริงๆ ถือเป็น"ต้นขั้ว"ของบรรดารถเดิมๆ เก่าๆ ลึกๆที่มีทั้งหมด เพราะพวกนี้ก็ได้แรงกระตุ้นจากคันนั้นละครับ และมันก็มีวันเวลาที่ดีๆอยู่ในนั้น ผู้คนมากหน้าหลายตาที่แวะเวียน ทำให้มันเป็นคันวิ่งได้ สิ่งเหล่านี้มันจะอยู่ในนั้นตลอดไปครับ ไม่จางหาย และมันไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะเมดอินอิงแลนด์ทั้งคันรึเ ปล่า อีกอย่าง ผมว่าถ้าผมไปทำกลับให้มันแท้ทั้งหมด ถึงวันนั้นมันอาจเป็นรถราเลห์แท้เดิมตามสเปคจากโรงงา นแล้วก็จริง แต่มันอาจไม่ใช่รถเดิมๆของผมอีกต่อไปแล้วก็เป็นได้.

[wasant]

เป็นหนึ่งความคิดเห็นที่ดีๆครับ

[crank]

เขียนได้ดีครับ เป็นข้อความที่บรรยายบรรยากาศการเล่นจักรยานในช่วงปี พ.ศ.2541 ได้ชัดเจน อ่านแล้วหวนนึกถึงอดีต ผมก็เริ่มสนใจจักรยานโบราณเริ่มเจียดเงินค่าขนมมาซื้ อจักรยานโบราณในปีนั้นเหมือนกัน เรามันคนเล่นจักรยานรุ่นหลังๆแล้วครับผมย้ำในใจผมเสม อ

I'm a new kid in town.

ขอต่ออีกสักพักนะครับ วกไปถึงเรื่องราเลห์คันแรกคันนั้น พอได้มีโอกาสกลับไปมองอีกครั้ง นั่งพิเคราะห์ถึงรายละเอียดต่างๆอย่างจริงจัง เราก็จะเห็นตัวเราเองในเวลานั้นที่ผุดขึ้นมา ภาพลางๆ ของอดีตแจ่มชัดขึ้น รถคันนี้ถูกสตาฟฟ์ไว้(หลังจากทำเสร็จ)เป็นเวลา 15 ปี และเมื่อมานั่งดูให้ดีก็จะพบว่า...
1.รถทำสีมา สีเปลือกมังคุดเชียว ตอนนั้นผมชอบสีนี้มาก
2.ผมดันติดลายน้ำรถ 26 เข้ากับตัวถังรถ 28 ซะนี่!! ช่างไม่รู้เลย เป็นแบบตัว N กลับด้านด้วย
3.จำได้ว่าอะไหล่แท้ก็เยอะ แต่รถมันทำสีไปแล้วไง ส่วนที่เป็นโครเมียมเลยต้องชุบ และมันทำให้---ตาแป๊ะเอย ตัวหนังสือดันลอปเอย หายเกลี้ยง! เหลือแต่โครเมียมใหม่ๆเงาๆ 55555
4.หุ้มโซ่สแตนดาร์ด(อันนี้จำได้)บังโคลนหน้าหลังน่าจ ะญี่ปุ่น เรามาmixของแล้วทำสีทับเลย 555
5.บันไดราเลห์ทับทิม แบบเยอรมันอะครับ ตีตาแป๊ะ ตอนหลังมีคนบอกว่ามันเป้นของ 26 ปีหลังๆที่มากับตัวหนังสือเอียงๆ อันนี้ไม่รู้ข้อเท็จจริงเป็นไง แต่ตอนนั้นขอให้ได้ใส่บันไดราเลห์เข้ากับตัวรถราเลห์ ก่อนก็พอ ไม่อายใครละเรา ไอ่ที่ต้องตรงปี ตีตัวหนังสือบนยาง ตีหัวนก มีเขี้ยวหรือไม่มี อะไรเนี่ยอย่าพูดถึงเลยครับ ผมไม่รู้จักหรอก
6.ทับทิมท้ายตัว R ,ย้ำนะครับ ตัว R เฉยๆ ไม่ใช่ RI อันนี้ตอนนั้นคิดว่าปลอกมือ R แล้ว ทับทิมต้อง R ด้วยละมั้ง ถึงจะแท้ 55555 อันนี้สอบถามด้วยเลย มันงานอะไรครับ ทับทิม R ยัง งงๆ จนถึงตอนนี้
7.ปลอกมือ dover อังกฤษ ในสนนราคาคู่ละ 30 บาท แต่เอามาแค่อันเดียว แหมใครจะไปคิดว่ามันจะทะยานไปถึงขนาดนี้ได้ในวันนี้ อัพเดตราคา ณ ตอนนี้ก็ไม่รู้กี่ร้อยเข้าไปแล้ว ผมคิดถึงเข่งๆนั้น
8.กระดิ่งจีน
9.อานtested
10. ผมติดดอกบัวที่ตะเกียบหน้าด้วยครับ ตอนนั้นแถวบ้านนิยมมาก

ผมนั่งมองไปแล้วยิ้มไป ไม่ใช่ยิ้มเพราะขำในตัวรถที่ปนมาซะขนาดนั้นนะครับ คือจนถึงวันนี้ที่เรามีรถแท้ๆเดิมๆกันเกลื่อนเมืองไป แล้ว แต่รถคันนี้มันก็ไม่ได้ด้อยค่า แต่ผมยิ้มมีความสุขให้กับตัวเอง ที่มองย้อนไปในวันนั้น มองเห็นตัวเองที่เคยได้ขี่ ได้สนุกกับมัน ความพยายามในการที่จะทำให้มันเป็นคันเร็วที่สุดเพื่อ ที่จะได้อยากขี่ องค์ความรู้ที่ถูกต้องก็ยังไม่ค่อยจะมี เลยจับต้นชนปลายเหมารวมแล้วทำสี-ชุบโครเมียมทับ เพื่อที่จะได้ออกไปสมาคมกับคนอื่นเขาไวๆ รถคันนี้ก็เป็นตัวแทน เป็นกระจกเงาที่สะท้อนให้เห็นถึงภาพวันนั้น แนวทางการทำรถในวันนั้น การหาข้อมูล สังคม อะไรต่างๆนาๆที่ผ่านมาก็ถูกหลอมรวม จนขึ้นเป็นคัน... ราเลห์ที่ถือว่าก็mixเยอะพอสมควร ....จนถึงวันนี้ โลกเปิดกว้างมากขึ้น อะไรๆที่เป็นความรู้ที่ถูกต้องผ่านเข้ามามากขึ้น จนผมสามารถรื้ออะไหล่ญี่ปุ่นต่างๆที่ปนมา หรือถอดบันไดที่ไม่ตรงรุ่นออก แล้วตามอะไหล่แท้ บันไดแท้ ใส่กลับเข้าเพื่อให้มันกลับมาสมบูรณ์ที่สุด ก็สามารถจะทำได้ จะดูserial number ที่หลักอานเพื่อเทียบปี ดูถ้วยคอ ดูข้อต่อ ดูตะเกียบ เพื่อตามอะไหล่ที่เข้ายุค ก็สามารถทำได้ แต่ผมคงไม่ทำแล้ว และตั้งใจไว้ว่าจะปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้น ให้เป็นเครื่องนึกถึงวันแรกที่เราเริ่มรักจักรยานโบร าณ มองเห็นแนวทาง แนวคิดตัวเองว่าในสมัยนั้นเป้นอย่างไร ดูได้จากรถ มันสตาฟฟ์สิ่งต่างๆในตอนนั้นไว้อยู่ คิดว่าแค่เอามาเติมลม ขี่ได้ พอแล้ว เพราะยังไงถึงมันจะไม่เดิมทั้งหมด แต่มันก็ถือเป็นตัวเริ่มต้น ให้มาสนใจรถเหล่านี้จริงๆ ถือเป็น"ต้นขั้ว"ของบรรดารถเดิมๆ เก่าๆ ลึกๆที่มีทั้งหมด เพราะพวกนี้ก็ได้แรงกระตุ้นจากคันนั้นละครับ และมันก็มีวันเวลาที่ดีๆอยู่ในนั้น ผู้คนมากหน้าหลายตาที่แวะเวียน ทำให้มันเป็นคันวิ่งได้ สิ่งเหล่านี้มันจะอยู่ในนั้นตลอดไปครับ ไม่จางหาย และมันไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะเมดอินอิงแลนด์ทั้งคันรึเ ปล่า อีกอย่าง ผมว่าถ้าผมไปทำกลับให้มันแท้ทั้งหมด ถึงวันนั้นมันอาจเป็นรถราเลห์แท้เดิมตามสเปคจากโรงงา นแล้วก็จริง แต่มันอาจไม่ใช่รถเดิมๆของผมอีกต่อไปแล้วก็เป็นได้.

[Lampang_Rasta]

เขียนได้ดีครับ เป็นข้อความที่บรรยายบรรยากาศการเล่นจักรยานในช่วงปี พ.ศ.2541 ได้ชัดเจน อ่านแล้วหวนนึกถึงอดีต ผมก็เริ่มสนใจจักรยานโบราณเริ่มเจียดเงินค่าขนมมาซื้ อจักรยานโบราณในปีนั้นเหมือนกัน เรามันคนเล่นจักรยานรุ่นหลังๆแล้วครับผมย้ำในใจผมเสม อ

I'm a new kid in town.

จำได้ครับ ตอนนั้นอยากติดอาปาเช่มาก รูปคนถือหอก แต่มันหายากเหลือเกิน ประมาณว่ารถใครมี ใครติดนี่คือเป็นพระเอกของงานเลยนะครับ อีกทั้งแพงไปเลยไม่ได้มีโอกาส ถึงวันนี้ยังคิดถึงอารมณ์นั้นเสมอๆ