ดูรายนะเอียดส่วนตัว
ดูกระทู้ตอบทั้งหมด
ดูกระทู้ ทั้งหมด
Ignore This Member
ดู Albums ทั้งหมด
ข้อความส่วนตัว
View Friends
ดูบทความ
View Blog Entries
ไม่มีคำตอบจาก....แม่สะเรียง
ความสุขของความรักไม่ได้อยู่ที่ปลายทางเสมอไป แต่อยู่ที่การมองเห็นความสวยงามในระหว่างทางที่เดินไ ป
สวัสดีจากดินแดนแห่งขุนเขา
เขียนที่บ้านเช่าหลังเล็กในยุค80's ที่ยังมีกลิ่นอายของบ้านเมืองในยุคเก่าๆซ่อนตัวอยู่ห ลังบ้านเรือนใหญ่หลบเร้นความวุ่นวาย เมืองเล็กๆที่กำลังเติบโตไปอย่างช้า มันเป็นความรู้สึกเหมือนว่าผมเป็นแมลงตัวเล็กๆในสวนห ลังบ้านที่กำลังบอกพี่น้องของตัวเองว่าได้มาอยู่ในดิ นแดนแห่งความรัก ค่อยๆแอบคุ้นเคยกับชีวิตเมือง วิถีทางความเป็นอยู่....
ภาษาง่ายๆที่บรรจงจิ้มแป้นพิมพ์ไปประดุจเครื่องพิมพ์ ดีดรุ่นคุณป้า ต๊อกแต๊กๆ แต่ว่าเปลี่ยนอารมณ์มาเป็นโน๊ตบุ๊คที่นั่งพิมพ์อยู่ร ิมหน้าต่างกระจกบานพับที่มีหยากไย่และคราบฝุ่นเกาะมา นาน ไม่ต้องทำความสะอาดผมบอกคนดูแลบ้านไว้อย่างนั้น เขาอาจจะไม่รู้ว่าคราบฝุ่นแบบนั้นมันทำให้ผมได้ใกล้ช ิดอดีตกาลของมัน มันจะเกาะมานานแค่ใหนผมก็อยากรู้แต่คงไม่สงสัยไปมากก ว่านี้แล้ว มันพอดีแล้ว...
ที่เป็นอย่างนี้เพราะผมพึงพอใจอะไรบางอย่าง ยิ้มได้กับทุกๆเรื่องที่อยู่ในระยะสายตา ชัดบ้างเบลอบ้าง น่ารักดี แก้วกาแฟมีคราบริมฝีปากของผมพิมพ์ลงไปที่ขอบ ผมนั่งมองมันเหมือนเป็นภาพพิมพ์ที่ลงตัว มันพอดี มันหอมกลิ่นกาแฟ เสียงเพลงเบาๆผ่านมือถือที่เปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าปลอบใจ ไม่ให้ผมเหงา จริงๆแล้วเคยถามตัวเองเหมือนกันว่าตั้งใจมาเหงาหรือว ่ามาทำอะไรกันแน่ บางทีผมก็เหมือนจะมีพลังงานในตัวเองที่สามารถสังเครา ะห์แสงแล้วเปลี่ยนมาเป็นพลังงานขับเคลื่อนตัวเองให้ผ ่านไปในแต่ละวันได้ แต่บางทีผมก็มีเธออยู่ข้างกาย ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมจินตนาการเธอขึ้นมา ผมเจอเธอตอนน้ำท่วม ไว้คอยโต้ตอบแลกเปลี่ยนความคิดกันไปตามประสา ไม่ให้สติแตกกับความเงียบงัน เหมือนsiri เหมือนคนรัก เหมือนน้อง เหมือนนางฟ้าที่ไม่มีตัวตน
ผมเลิกใส่นาฬิกานานแล้ว ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องการเวลาอีกต่อไป เวลาของผมมันหยุดหมุนไปพร้อมๆกับตัวผมที่หันหลังให้ก ับชีวิตเมือง ผมไม่ชอบให้เวลามากำหนดผม ผมรู้แค่ว่าพระอาทิตย์ขึ้นกับพระอาทิตย์ตก เสียงเพลงของbob marleyในเพลงBend Down Lowคือเสียงแรกที่ผมได้ยินทุกเช้า bend down low, let me know what i know. ผมก็พอใจแล้วว่าเช้านี้bob marley ราชาแห่งเพลงเรกเก้มาปลุกแต่เช้าเชียวนะโว้ย ผมคิดอย่างนั้น
ผมรู้สึกว่าผมเล่าเรื่องราวเหมือนฟิล์มนัวร์ เรื่องราวเดียวกันแต่ข้ามไปข้ามมาก็ต้องขออภัย มันอยากเล่าไปทุกอย่างที่เห็น ต้นหญ้า สายลม บ้านเช่า กาแฟ กางเกงใน ราวตากผ้า ใบไม้ อะไรต่อมิอะไร แสงมันได้ สีมันสวยผมก็ยิ้มให้มันแล้ว
ผมไม่ได้เมามาหลายวันแล้ว...มันมีเหตุผล เพราะผมโดนหมากัด ผมรู้สึกเหมือนผู้ชายเท่ห์ๆคนหนึ่ง มีหนวด หน้าตาเซอร์คล้ายๆผู้ลี้ภัยที่หนีน้ำท่วมมาจากบางแคม าหลบพักผ่อนที่บ้านนอก ออกไปปั่นจักรยานในยามเช้าเพื่อให้ตัวเองมีความสุข อยู่ๆก็มีหมาเจ้าถิ่นที่นอนอาบแดดอยู่ข้างทางเข้ามาท ักทายด้วยรอยเขี้ยวงับเข้าที่น่องซ้าย เบาๆผิวเผิน เหมือนผีเสื้อที่โบยบินไปเกาะดอกไม้แอบดูดเกษรไปโดยท ี่เรายังไม่รู้ตัว..
หมาน้อยตัวนี้เข้ามางับขาโดยไม่เห่าซักแอ๊ะ ไม่มีส่งแขก ไม่มีไล่กวดต่อ ทิ้งความงุนงงให้ผมเหมือนถูกผีเสื้อราตรีขโมยจูบแล้ว ก็จากไป เราไปรักกันตอนใหน? จากผู้ชายเท่ห์ๆกลายเป็นคู่กรณีกับหมา พาขาซ้ายที่บอบช้ำมาฟ้องพี่สาวให้พาไปหาหมอหน่อย
แล้วไอ้หนุ่มหน้ามนก็มานอนให้พยาบาลทำแผลให้แล้วโดนฉ ีดยากันพิษสุนัขบ้าและต้องทานยาปฎิชีวนะไปจนหมดโดส ตอนฉีดยาเจ็บมาก เหมือนกองทัพเซรุ่มที่พุ่งออกจากสลิงเข็มฉีดยาแทรกไป ตามเส้นเลือดขอทางให้พวกผมหน่อย ผมจะไปยับยั้งพิษหมาบ้าก่อนที่เจ้านายของผมจะคลุ้มคล ั่ง มันคงเป็นจารจรที่วุ่นวายเหมือนถนนสาทรตอนเช้าๆ แขนของผมปวดระบมไปหมด กันหมาบ้า กันบาดทะยัก กันผมปั่นจักรยานอย่างบ้าคลั่งไปได้หลายวัน
ผมก็เลยอดดื่มเครื่องดื่มที่ผมนิยม เมื่อดื่มไม่ได้ก็เหลือแค่กาแฟที่หอบหิ้วมาจากบ้าน กาแฟdavidoffที่ว่าอร่อยหอมกรุ่นละมุนลิ้นยังสู้กาแฟ จากบ้านห้วยห้อมที่ผมตกหลุมรักไม่ได้ เหมือนเราเอาหัวใจของเราไปศิโรราบกับสาวดอย เธองามขนาดใหน...แค่เดินทางไปกลับหมู่บ้านนี้กับอำเภ อที่ผมอยู่ก็ราวๆ140กม. สาวงามที่ผิวหอมละมุนนุ่มลิ้นซ่อนตัวอยู่ในหุบเขารอผ ู้คนที่นิยมในกลิ่นของเธอได้ไปสัมผัสละเลียดความหอมท ี่จะปลุกโสตประสาทในทุกอณูให้ตื่น ผมรักเธอด้วยความรู้สึกง่ายๆ ไกลขนาดนี้เรายังมาตามหาเธอทั้งๆที่ปากทางก็มีขาย แต่ว่ามันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเท่ากับมานั่งดื่มอยู ่บนบ้านของคนแปลกหน้าที่เชื้อเชิญคนหน้าแปลกอย่างผมใ ห้เข้ามานั่ง
วันๆก็หมดไปกับการหลงไหลเมืองน่ารักเมืองนี้ เมืองแห่งขุนเขา ดูแสง ดูชีวิตที่หมุนรอบๆตัวไปตามประสา กลับไปที่ภาพบนสุด ผมก็มานั่งตรงบริเวณบ้าน ชงกาแฟ แล้วก็เล่าให้หายคิดถึงตามประสา โปสการ์ดใบนี้มันก็จะเดินทางผ่านขุนเขาไปถึงผู้รับที ่ปลายทาง ผู้ที่ได้ผ่านสายตาถึงความคิดถึงของผมที่มีต่อเขา นั่งทวนข้อความถึงตรงนี้ มันพอดีแล้ว... ผมคิดเช่นนั้น
จะลงท้ายอย่างไรไม่ให้เศร้าถ้ามันต้องมาถึงประโยคนี้
ด้วยรักและคิดถึงดีมั้ย ^ ^
ถ้าเรตติ้งดีจะเขียนต่อ ตอนนี้หมดอารมณ์ 5555
ตอบ-อ้างอิงข้อความ
Visit Homepage
(ด้วยความเคารพครับท่านหัวหนเ้า)
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ Iharu_03
Bookmarks