ลุงผิน สีเทา และ ประวัติ

[lammania003]

http://www.grandprixgroup.com/new/ma...n_Name=Scooter


เรื่องของ ลุงผิน สีเทา ในแลมมาเนีย คงรู้จักลุงผินดี..

ลองฟังประวัติ และ ยุคสมัยที่ รถแลมเบร็ตต้า วิ่งกันควักไคว่

[lammafia003]

ในแก๊ง แลมมาเนีย คงไม่มีใครไม่รู้จัก "ลุงผิน"

รถในแลมมาเนีย หลายคัน ได้ผ่านมือลุงผินมาแล้วทั้งนั้น
ตั้งแต่ 002-029 ล้วน แต่ฝีมือลุงผินทั้งๆ

ผมจึง หยิบ กระทู้ ประวัติของ ลุงผิน ขึ้นมา เพื่อให้ อยู่ใน บอร์ด ของ Lammania

[หนุ่มหัวฟู]

รถผมเป็นอีกหนึ่งคัน ที่เคยโดนลุงผินปลุกขึ้นมา

[lammania003]

นิตยสารมอเตอร์ไซค์
ฉบับที่ 446
ประจำเดือน มิถุนายน 2550
ISSN : 0125-1732
ราคา : 50 บาท

Scooter บรรณาธิการ : SCOOTER MANIA ช่างภาพ : NONG-PRIM

ผิน สีทา
เรื่องเล่าจากลุง...ถึง...หลาน!!! "ครึ่งศตวรรษ" แลมฯ สตอรี่
"บนถนน" นี่แหละ ระยะทาง 20 โลฯ...30 โลฯ...50 โลฯ ชนะกันเห็นๆ ก็ต้องแซงกันให้ขาด เรื่องรางวัลก็มีตั้งแต่ไม่กี่ร้อย...ไปจนถึง "กินเงินเดือน" กันเลย เรียกว่า ถ้า "แพ้" เดือนนั้นทำงานฟรีครับ

ที่แข่งๆ กันตอนนั้นมันอาศัย "ใจ" เป็นหลัก ห้าวๆ มาก "ตาย" ไปก็มาก "เดี้ยง" ไปก็บ่อย โค้งลานพระรูปฯ นี่แหละ สมัยยังเป็นลานดิน เค้าโค้งแรงๆ ถ้าให้ "เจ๋ง" ก็ต้องท่อไอเสียครูดพื้น ไฟแล่บ...บ...!!!

ปะเหมาะ เคราะห์ดี...หลังสานสัมพันธ์ผ่าน "น้อง" คนหนึ่งในวงการ...จน...สัมฤทธิ์เป็นวงสนทนา ผม...เข้าบ้าน...ลุงผิน!!! สรรพนามบุรุษที่ 3 ที่ต้องขออนุญาตพาดพิงถึง "แลมฯ สตอรี่" คือประโยคจั่วหัวที่อยากหวังผล หลัง "ต่อมความทรงจำ" ของชายวัยเลยเกษียณ…ถูกสะกิด!!! เรื่องราวที่ พรั่ง...ง...พรู...ผ่านร้อน ผ่านหนาว กว่า"ครึ่งศตวรรษ" ก็ถูกเรียงร้อยเป็นภาษาสวยงาม...ได้...สมเจตนา มันเป็น "จิ๊กซอว์" ของอดีต ที่ถูกวางเรียง ต่อเชื่อม "ตำนาน" จนเด่นชัด...และ...แน่นอนว่า หลานๆ อย่างเรา ย่อมได้อานิสงส์สั่งสมไว้...เล่าต่อ!!!

"ลุงผิน" กับมโนภาพของ "มอเตอร์ไซค์" ยุคต้น?
ผม...ผิน สีทา ปัจจุบันอายุ 64 ปี...เริ่มรู้จักมอเตอร์ไซค์จริงๆ จังๆ ก็ตอนที่มาฝึกงานในกรุงเทพฯ นี่แหละ อู่แถวๆ "อุรุพงษ์" สักราวๆ ปี พ.ศ.2500 ตอนนั้นเป็นร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ทั่วไป มีทั้ง เวสป้า แลมฯ ดูคาตี้ กีเลล่า มีเฉพาะรถฝรั่ง รถญี่ปุ่นยังไม่เข้ามาจำหน่ายในบ้านเรา ช่วงนั้นก็ทำงานซ่อมรถมาโดยตลอด เปลี่ยนมา 3-4 ที่ ที่ไหนดี เพื่อนๆ เค้าแนะนำ เราก็ไป เพราะแต่ละที่มีดี มีด้อยแตกต่างกัน เราอยากได้วิชา ก็ต้องไปเป็นลูกน้องเค้า สมัยก่อน ร้านซ่อมเค้าไม่ค่อยบอกวิธีการซ่อมกันหรอก อยากได้วิชาเค้าก็ต้องไปเป็นเด็กเค้า จนกว่าเค้าจะเชื่อใจ และก็ค่อยๆ สอนเราทีละนิดๆ มีร้าน "ชูศักดิ์" อยู่แถวตลาดน้อย นี่เน้นรถมอเตอร์ไซค์ทั่วๆ ไป ช่วงแรกก็เน้นเฉพาะรถฝรั่ง ตอนหลังสกู๊ตเตอร์ แรบบิท เริ่มเข้ามา ก็มีโอกาสได้ซ่อมบ้าง...ถัดมาก็ "สุขุมวิทการช่าง" มาอยู่กับลูกพี่คนหนึ่ง ทำอยู่ที่นี่สักพัก...ก่อน...ที่จะเข้ามาที่...เบอร์ รีฯ

รับรู้...กิตติศัพท์ของเบอร์รี่ฯ?

ผมเข้ามาอยู่ในช่วงท้ายแล้ว...ก่อน...ที่เค้าจะเลิกก ิจการ ไม่ใช่เลิกบริษัทนะ เพียงแต่เลิกนำเข้าแผนก "แลมฯ" น่าจะสัก 3-4 ปี ด้วยรูปแบบการบริหารงาน เครื่องไม้ เครื่องมือ ที่ค่อนข้างครบถ้วนแบบตัวแทนจำหน่ายที่ได้มาตรฐาน ก็ค่อนข้างที่จะเป็นระเบียบ เรียบร้อย เราได้ความรู้จากที่นี่เยอะมาก มันมีแนวทางแก้ไข ซ่อมบำรุง ที่ได้มาตรฐานจากฝรั่ง ซึ่งเค้าก็มาอบรมทีมช่างเป็นครั้งคราว เราจะอยู่ในแผนกช่าง ก็ต้องทำได้ทุกๆ รุ่น ที่นี่เค้าไม่แบ่งว่าใครเป็นช่างเฉพาะรุ่นใด คละเคล้ากันไป ส่วนใหญ่จะทำได้หมด เพราะพื้นฐานเครื่องยนต์ของแลมฯ ไม่แตกต่างกันมากนัก ก็มีเฉพาะเรื่องสีที่ต้องแยกออกไปทำที่แผนกช่างสี... เสร็จแล้ว...เราก็มาประกอบจนเสร็จ น่าเสียดายที่ทำได้สักพัก บริษัทก็ต้องยกเลิกแผนกนี้ไป....หลังจากเลิกผมก็ตาม "เฮียติ่ง" ไป เค้าออกมาเปิดร้านเอง แถวๆ ถนนเพชรบุรี ซึ่งก็ยังคงได้ซ่อม "แลมฯ" อยู่

กิจกรรมสมัยอยู่ที่เบอร์รี่ฯ
กิจกรรมที่เบอร์รี่ฯ เค้าจัดสำหรับลูกค้านั้น โดยหลักๆ ก็นำเที่ยวตามต่างจังหวัด เขาใหญ่ ประจวบฯ เพชรบุรี สุพรรณบุรี นอกจากจะได้เที่ยวแล้ว ยังเป็นการร่วมประชาสัมพันธ์ให้คนทั่วไปได้เห็นรถแลม ฯ ซึ่งช่วยสร้างความมั่นใจ ว่ารถแลมฯ นั้น สามารถใช้งานได้ในระยะทางไกลๆ ส่วนผมนั้นไม่ค่อยได้ออกในลักษณะเที่ยวสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็มีเฉพาะขับรถไปส่งลูกค้าในจังหวัดใกล้เคีย ง บ้างก็ไปซ่อมนอกสถานที่ เช็คของ อะไหล่ ตามตัวแทนจำหน่ายใกล้ๆ กรุงเทพฯ

แสดงว่า ยุคนั้น เบอร์รี่ฯ มีซับเอเย่นต์เพียบ...บ...เหมือนกัน
ก็มีทั่วนะ...เชียงใหม่ ลำปาง หาดใหญ่ สงขลา เพชรบุรี เค้ามีช่างหลายคน ก็ต้องแบ่งๆ กันไป ผมดีหน่อยได้ใกล้ๆ ละแวกกรุงเทพฯ

ช่วงชีวิตห้าวๆ อยู่ในช่วงนี่เอง

ถ้าชอบรถมอเตอร์ไซค์ อย่างหนึ่งที่ต้องลองก็คือเรื่องของ "การแข่งขัน" เราก็เหมือนกัน ช่วงห้าวๆ ก็เอารถมาแต่งแข่งกัน มันไม่มีรายการอย่างเป็นทางการเหมือนพวก "รถฝรั่ง" ที่เค้าแข่งกันที่สนามบินดอนเมือง ก็เล่นกับเพื่อนฝูงนี่แหละ แต่งประกวด ประชัน ระหว่างอู่ต่างๆ ใครมีทีเด็ดอะไรก็งัดกันออกมาโชว์ อู่โน้นต้นดี อู่นี้ปลายไหล ส่วนสนามก็ "บนถนน" นี่แหละ ระยะทาง 20 โลฯ...30 โลฯ...50 โลฯ ชนะกันเห็นๆ ก็ต้องแซงกันให้ขาด เรื่องรางวัลก็มีตั้งแต่ไม่กี่ร้อย...ไปจนถึง "กินเงินเดือน" กันเลย เรียกว่า ถ้า "แพ้" เดือนนั้นทำงานฟรีครับ...แข่งแบบ "กินรถ"..."กินหญิง" แบบสมัยนี้น่ะไม่มีหรอก ตอนแข่งผมก็ใช้รถแลมฯ TV175 รุ่น III นี่แหละ บอดี้เดิมๆ ห้ามถอด ห้ามหั่น ทำเครื่องนิดหน่อย เจาะโน่น แยงนี่ ลูกโต ยืดก้าน ทำท่อ สมัยก่อนไม่มีของแต่งจากเมืองนอก...แรง...ไม่แรง...ว ัดกันที่เทคนิคของช่างล้วนๆ ส่วนเส้นทางที่นิยมสมัยนั้นก็ต้องบางปู...ไป...บางแส น พัทยา ตอนนั้น บางนา-ตราด ยังไม่มี อีกเส้นก็นครปฐม-เพชรบุรี

รถที่ใช้ บริษัทฯ ให้เลยรึเปล่า

ไม่ใจดีขนาดนั้น...ครับ เราต้องซื้อเอง ผ่อนกับบริษัท หักเงินเดือนบ้าง สำหรับช่าง ดาวน์ 1,500 บาท ผ่อนเดือนละ 300 บาท บางคนไม่มีเงินผ่อน ก็ต้องเอารถมาคืนบริษัท ช่างคนไหนสนใจก็ผ่อนต่อ...แต่...ถ้าเป็นรถช่างด้วยกั นเองก็ต้องทำใจ มันมักจะถูกแต่งมากแล้ว เรียกว่าคันไม้ คันมือ ต้องหยิบโน่น แยงนี่ อะไรประมาณนั้น ที่แข่งๆ กันตอนนั้นมันอาศัย "ใจ" เป็นหลัก ห้าวๆ มาก "ตาย" ไปก็มาก "เดี้ยง" ไปก็บ่อย โค้งลานพระรูปฯ นี่แหละ สมัยยังเป็นลานดิน เค้าโค้งแรงๆ ถ้าให้ "เจ๋ง" ก็ต้องท่อไอเสียครูดพื้น ไฟแล่บ...บ...ส่วนผม ก็มีบ้าง แต่เป็นล้มเล็กๆ น้อยๆ แค่เคล็ด ขัด ยอก ยุคนั้น เพื่อนผมที่ชื่อ "ฉลอง" นี่...จัดสุด!!! เครื่องยนต์ 175 ซี.ซี. ทำเต็มๆ นี่วิ่งได้ 130-140 กม./ ชม. ถ้าเป็นเครื่องยนต์ 150 ซี.ซี. ทำเต็มๆ นี่วิ่งได้ 120-130 กม./ชม.

ส่วนใหญ่ลูกค้าของบริษัทเป็นกลุ่มไหน

หลากหลายกลุ่มนะ มันเป็นรถที่ใช้งานในเมืองได้ดี ประหยัด นักศึกษานี่ก็มากหน่อย สังเกตจากแผ่นป้านโฆษณาของบริษัท "ขี่รถแลมฯ...แล้ว...ช่วยให้ท่านมีเวลาดูตำรามากขึ้น " มันประหยัดเวลาไปไหน มาไหน ได้เยอะ ส่วนพนักงานบริษัทก็มี หน่วยงานของรัฐก็มี โดยเฉพาะของ กทม. สั่ง Li รุ่น I/II ไปใช้น่าจะเป็นร้อยคัน

เคยรู้จัก "เฮียเจียว" เซียนแลมฯ อีกคนในยุคนี้
ผมเคยทำงานที่บ้านเค้า "พี่ชายผม" กับ "พ่อเค้า" เป็น "เพื่อนกัน" ว่างๆ พี่ชายผมก็วานให้ผมไปช่วยงานเค้าที่บ้านบ้าง ก็ได้รู้จักกัน ก็คุยกันตามประสาช่าง เคยขี่รถด้วยกันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก


สำหรับรุ่น DL หรือ "แลมฯ" รุ่น 4
เบอร์รี่ฯ ไม่ได้นำเข้ามาจำหน่าย "บางกอกสากล มอเตอร์" ถนนหลานหลวง เข้ามารับช่วงต่อในช่วงท้าย...ก่อน...จากที่เบอร์รี่ ฯ จะยุบแผนกนี้ไป สำหรับรุ่น DLเท่าที่จำได้ น่าจะเป็น "บริษัท เอฟ.อี. ซิลลิค" อยู่ตรงไหนไม่รู้...ผมไม่เคยไป... และเหตุผลที่ "ยุบ" ผมก็ไม่แน่ใจนะ อาจเพราะตอนนั้นเท่าที่รู้คือ ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเค้าเสีย ไม่มีใครดูแลแผนกนี้ต่อก็เป็นได้ แต่เราไม่ค่อยเดือดร้อนนะ เพราะตอนนั้นก็กำลังจะออกไปเปิดอู่ใหม่กับลูกพี่อยู่ แล้วที่ซอยกิ่งเพชร อยู่ได้สักพักก็ออกมาตั้งอู่ใหม่อีกครั้ง มากับเพื่อนๆ 4 คน อยู่หลังซอยวัดมกุฏฯ ชื่อ "แลมฯ บริการ" มาอยู่ที่นี่ รถก็ตามมาซ่อมเต็มไปหมด ลูกค้าเค้าจะเชื่อใจช่าง ช่างไปอยู่ที่ไหน ก็จะตามไปที่นั่น...มาอยู่ "แลมฯ บริการ" พักหนึ่ง เพื่อนๆ รวมทั้งผม ก็เริ่มมีครอบครัวกัน ก็ทยอยแยกกันออกมาตั้งอู่ใหม่ ราวๆ ปี 2528 ตอนมาตั้งอู่เอง ผมเลิกซ่อม "แลมฯ" ไปพักหนึ่ง ลองหันไปหาอย่างอื่น แต่ก็ยังคงเป็นงานซ่อม แต่ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็น "มอเตอร์ไซค์" กับ "รถยนต์" ...เพิ่งจะหวนกลับมาซ่อม "แลมฯ" อีกครั้ง ก็ปลายๆ ปี 2539 นี่เอง

อะไร...ที่เย้ายวน จนต้องหันหลังกลับมาหา "แลมฯ" อีกครั้ง

มันยังผูกผัน...ใจมันยังชอบอยู่ ตอนนั้นที่ขี่ประจำผมมี 2 คัน TV175 รุ่น II/III แต่เราเป็นบ้านเช่า ต้องย้ายบ่อยๆ มันไม่สะดวก ทั้งอะไหล่ ทั้งรถ ขายบ้าง ทิ้งบ้าง ตอนนี้ก็เสียดายนะ จำไม่ได้ว่าให้ใครไปบ้าง อยากได้กลับคืนมาเหมือนกัน ตอนที่กลับมาน่ะไม่ได้ตั้งใจ เพื่อนเค้าวานให้ไปช่วย อู่อยู่แถวซอยพระพิเรน...แต่...ช่วยไป ช่วยมา ก็ตั้ง 9-10 ปี สุดท้ายก็เลยกลับมาทำอีกครั้ง ตอนนี้ที่ซอยปรึกษาธรรม 3 (จรัญฯ 65) ผม...ว่าทำแลมฯ สนุกนะ ยิ่งตอนนี้มีของให้ทำเยอะ เปรียบเทียบกับสมัยผมมันคนละเรื่อง เด็กๆ สมัยนี้เค้าก็หาของกันเก่ง ทั้งของแต่ง ของเดิม ไม่มีก็สั่งจากเมืองนอก

เบอร์รี่ฯ เอารถ "แลมฯ" จาก "อินเดีย" เข้ามาจำหน่ายด้วย


มีอยู่รุ่นหนึ่ง Li รุ่น II ลองสั่งมาขาย...แต่...ก็ขายไม่ได้ สุดท้ายก็เหมาล็อตให้ "กรมตำรวจ" สมัยนั้นไป เพราะราคาขายที่ไม่แตกต่างกันมากนัก แต่เรื่องชิ้นส่วนกลับห่างชั้นกัน ความเรียบร้อย ละเอียดสู้ของแท้ๆ จากอิตาลีไม่ได้เลย "ตำรวจ" ในที่นี้หมายถึง โรงพักทั่วๆ ไป แต่ถ้าเป็น "จราจรกลาง" ใช้ Li รุ่น I ของอิตาลี...ส่วน…ไฟฟ้า...ไปรษณีย์นั้น Li รุ่น II จากอิตาลีเหมือนกัน…ยุคนั้นเพื่อนผมมีตำรวจเยอะนะ ที่รู้จักเพราะรถตำรวจนี่...คว่ำบ่อย!!! มีเข้ามาให้ทำเรื่อยๆ เลยสนิทกัน เวลาตำรวจเขาออกตรวจนี่จะไปเป็นคู่นะ ตำรวจชายขับ ตำรวจหญิงมีหน้าที่ซ้อนกับเขียนใบสั่ง ดูน่ารักดี บางคู่ท้ายสุดลงเอยที่ได้เป็นแฟนกัน สมัยนั้น "ใบสั่ง" เค้าเรียกตรวจเรื่องใบขับขี่ เรื่องกระจกมองหลัง แต่รถนำเข้ามันไม่มีกระจกมาให้ ก็ต้องไปหามาใส่เพิ่ม จำได้ว่าที่ฮิตๆ ซื้ออันละ 3 บาท อันเล็กๆ ติดไว้ข้างๆ สวิตช์ไฟ ก็มีไว้กันตำรวจเหมือนสมัยนี้แหละ

รถ "นำเข้า" เข้ามาสภาพอย่างไร

ขนส่งผ่านเรือมา...แพ็ครถมาในลังไม้ เปิดลังมา เห็นรถเป็นคัน ถอดล้อหน้า ล้อหลังออก มาซุกไว้ข้างๆ กระโปรง บังโคลนหน้า จมูกหน้าถอกออกหมด ตะเกียบหน้าติดที่ตัวรถ สายไฟเดินมาเรียบร้อย...เราก็มาใส่ล้อหน้า จมูกหน้า บังโคลนหน้า เช็ดๆ ล้างๆ เข็นไปเติมน้ำมัน ติดเครื่องได้เลย

อะไรคือจุดเด่นที่ทำให้แลมฯ ประสบความสำเร็จ ในสมัยนั้น

มันเป็นรถที่ขับสบาย คล่องตัว แต่ก็ถือเป็นรถที่ซับซ้อนเมื่อเทียบกับคู่แข่งอย่าง Vespa ทั้ง ชิ้นส่วนภายใน ภายนอก หากลองมาเทียบกันนั้น แลมฯ มีชิ้นส่วนที่มากกว่า และต้องละเอียดมากกว่า ในเมืองใช้ดี แต่เรื่องบรรทุกของนั้นสู้ Vespa ไม่ได้

เห็นเด็กรุ่นใหม่ๆ เค้ากลับมานิยม "แลมฯ" อีกครั้งแล้ว...รู้สึกอย่างไร
ผมว่าดีนะ อย่างน้อยก็ปลูกฝังให้เค้าเป็นคนช่างอนุรักษ์ แลมฯ นี่ถือเป็นของเก่า ผมเห็นเค้าชอบก็อยากทำให้เค้าดีๆ ผมจะเน้นที่ทำแบบเดิมๆ อย่างที่ผมถนัด...แต่...ถ้าอยากจะแต่งก็ทำให้ได้ ทว่า ก็ต้องหาของมาเอง ผมไม่ถนัด พวกเค้าเก่งๆ กันอยู่แล้วล่ะ ถ้าเป็นของเดิมๆ ขาดเหลืออะไร ก็พอจะสอบถามเพื่อนๆ รุ่นเก่าๆ ได้บ้าง...เราอยากเห็นรถรุ่นนี้วิ่งไปได้อีก...นานๆ! !!



**ยังให้ความเคารพ และ นับถือลุงเสมอ**

[LAMMAFIA 002]

กุเห็นแล้วคิดถึงลุงว่ะ.....em89

[lammania010]

คิดถึงก็ไปหาสิครับ จัดไปเมื่อไหร่ดีเมาๆๆโทรมาโทรสับใช้ได้ล่ะ รักและคิดถึงลุงเสมอ......

[Lammania014]

T-T

[LAMMANIA 004]

ไม่ได้กลับไปหาเลย..n.k.p.t

[LAMMANIA 018]

ผมเป็นคนหนึ่งที่เข้ามาทำรถกับลุงในช่วง2-3 ปี ที่ผ่านมา แต่ในระยะเวลาที่ผมเล่นรถแลมมา ผมไว้ใจลุงมาเสมอ ไม่ว่ากระแสจะแรง ไม่ว่าจะเจ็บหรือจุกแค่ไหนก็ตาม พูดง่ายๆว่าช่างคนเดียวในใจครับ ก็จะทำรถกับลุงต่อไปจนกว่าลุงจะเลิกทำครับ .....lammania 018 N.k.p.t.